«Δεν έχει περιγραφή αυτό που συμβαίνει στη Μυτιλήνη» είναι μία φράση που μπορεί να τα λέει (σχεδόν) όλα, όπως μου τη μεταφέρει ένας από τους μετριοπαθείς δημοσιογράφους (της HuffPost) που εμπιστεύομαι και συμβαίνει να διατηρεί φιλίες στο νησί εδώ και πολλά χρόνια. Ο ίδιος διευκρινίζει ότι, όπως κι εγώ, δεν βρίσκεται στο νησί αυτές τις ημέρες και δεν έχουμε ρεπορτάζ από πρώτο χέρι - όμως, δεν θυμόμαστε και να έχουν πάρει τα όπλα πολλές φορές οι νησιώτες σε καιρό ειρήνης...
Ο όρος «εκτός ελέγχου» είναι λίγος για να περιγράψει την κατάσταση σε Λέσβο και Χίο χθες. «Είναι απλή σύμπτωση ότι δεν μετράμε θύματα ή τραυματίες από χθες», είπαν οι ίδιοι άνθρωποι στο τηλέφωνο στον συντάκτη της HuffPost. Δεν μου ακούγεται ως υπερβολή.
Μέσα σε αυτό τον ορυμαγδό, καλά θα κάνουν όλοι να ξανασκεφτούν τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζονται και μιλούν δημόσια για το Μεταναστευτικό.
Γιατί λυπούμαι που θα επαναλάβω το αυτονόητο, αλλά η απερίγραπτη εικόνα που διαμορφώνεται από χθες, δεν είναι έργο ενός - ούτε καν του αμετροεπούς Περιφερειάρχη Μουτζούρη - αλλά φέρει πολλές υπογραφές. Προφανώς, όχι μόνο τις υπογραφές της σημερινής κυβέρνησης.
Η απόφαση του Μαξίμου να «κόψει» τον Περιφερειάρχη Βορείου Αιγαίου από την σύσκεψη που είναι προγραμματισμένη για τις 17:00 (Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου) είναι απολύτως δικαιολογημένη - σε αυτό καθόλου δεν θα διαφωνήσω. Όταν κάτοικοι συμπεριφέρονται ως αγέλη και περνούν στη φάση της οπλοφορίας (λίγο πριν από την οπλοχρησία...) δε νοείται ένας Περιφερειάρχης ή Δήμαρχος ή βουλευτής να πυροδοτεί με φθηνά αντριλίκια την κατάσταση. Κανένας δεν θα τον αθωώσει αν αύριο συμβούν τα χειρότερα - έστω και αν ισχύει το προφανές: Ο Μουτζούρης είναι λίγος - αλλά δεν είναι ο κύριος υπεύθυνος για τον διχασμό μίας ολόκληρης κοινωνίας, που επί σειράν ετών καλλιεργείται συστηματικά από κυβερνήσεις, κόμματα και πολιτικά πρόσωπα.
Εκεί βρισκόμαστε σήμερα.
Λίγο μετά την εκτροπή Μουτζούρη και λίγο μετά την σουρεαλιστική απόβαση των ΜΑΤ, που ήταν μία επιεικώς άστοχη επιλογή - στα όρια της προβοκάτσιας, θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος με μία δόση υπερβολής. Πάντως, έτσι λειτούργησε: Οι κάτοικοι της Λέσβου λένε ότι η εικόνα των ΜΑΤ και η συμπεριφορά συγκεκριμένων αστυνομικών υπήρξε από μόνη της ένας σοβαρός λόγος, που οδήγησε στην έκρηξη από μερίδα της τοπικής κοινωνίας, η οποία αναζητούσε αφορμή, ενδεχομένως.
Βρισκόμαστε πλέον στο «και πέντε». Η σύσκεψη υπό τον Μητσοτάκη στο Μαξίμου, όπως ήρθαν τα πράγματα, εξελίσσεται σε τελευταία οδό διαφυγής. Ούτε για την κυβέρνηση, ούτε για την κοινωνία (όχι μόνο την τοπική, αλλά ολόκληρη την ελληνική κοινωνία) υπάρχει περιθώριο να μην καταλήξει κάπου αυτή η συνάντηση. Όταν οδηγούμαστε στην πρωθυπουργική επιδιαιτησία σε μία κρίση, μία αποτυχία θα ισοδυναμεί με απόλυτη καταστροφή.
Και δεν ξέρεις από πού να φυλαχτείς: Από τις καραμπίνες με τα σκάγια, ή από τις αδέσποτες πολιτικές ανοησίες με τους τσαμπουκάδες και τα αντριλίκια.