Θα μπορούσε να είναι πολιτιστικό γεγονός πανελλήνιας εμβέλειας. Θα μπορούσε να συζητιέται για μέρες. Θα μπορούσε να ενταχθεί στο Φεστιβάλ Αθηνών. Πολλά θα μπορούσε. Δεν έγινε τίποτα. Μόνο μια τρύπα στο νερό κι ένας διασυρμός που κουβαλάνε στην πλάτη τους οι διοργανωτές χωρίς να ιδρώνουν. Ο Δήμος της Γαλάζιας Πολιτείας, η Περιφέρεια, η Ιερά Μητρόπολη και το Μουσικό Σχολείο, στα πλαίσια τού ετήσιου μαθητικού χορωδιακού φεστιβάλ: «Να’ χαμε να λέγαμε», γέμισαν ελπίδα και προσμονή τους φιλότεχνους, με τη μετάκληση σπουδαίου Πολωνού μουσικού για την παρουσίαση έργου του αφιερωμένου στην Αγάπη.
Οι ημερομηνίες είναι καθορισμένες από καιρό, οι ρήτρες στα συμβόλαια το ίδιο, και ο Πολωνός, τον οποίο μια μερίδα παιδιών, γονιών, και διοργανωτών αγνοούν, τυχαίνει να κουβαλάει μαζί του περγαμηνές που ακόμη και ο πιο αδαής δύσκολα μπορεί να αγνοήσει: συνεργάτης του Κριστόφ Κισλόφσκι στην Τριλογία του, Τα Τρία Χρώματα (Μπλε, Κόκκινο, Λευκό), κάτοχος δυο βραβείων Σεζάρ (τα Γαλλικά Όσκαρ), για τις ταινίες «Elisa» και «Τρία χρώματα : κόκκινο» , συνεργάτης του Λουί Μαλ, του Φράνσις Φορντ Κόπολα, κάτοχος της Αργυρής Άρκτου το 1997 του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου για την ταινία « The island on Bird Street», υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα, τιμημένος με το Χρυσό Μετάλλιο για Αξία στον Πολιτισμό – Gloria Artis, και πολλά άλλα…
Μέσα σ’ αυτό τον όγκο παραγωγής και διακρίσεων, περιλαμβάνεται και «Ο Ύμνος της Αγάπης», εμπνευσμένος από την Α’ Επιστολή προς Κορινθίους του Αποστόλου των Εθνών, Παύλου, στον οποίο ήταν αφιερωμένο το φετινό φεστιβάλ.
Κι ως εδώ, όλα καλά και άγια και δεν θα υπήρχε καμία ένσταση, αν δεν υπήρχαν δυο καθοριστικοί παράγοντες που οδήγησαν στο τελικό μπάχαλο.
Ο πρώτος, έχει να κάνει με τον επαγγελματισμό και το προφίλ τού κάθε καλλιτέχνη που σέβεται το Κοινό και το έργο του και ο δεύτερος, με την κουτοπονηριά, την τσαπατσουλιά, το, δε βαριέσαι, την έλλειψη ευθύνης και στοιχειώδους ευγένειας κάθε τοπικού παράγοντα μπροστά στην επερχόμενη λαίλαπα που κρύβουν οι κάλπες.
Έτσι ο Πολωνός, με το καλημέρα σας, στην πρώτη του πρόβα, βρέθηκε να πλαισιώνεται από χορωδία … 150 (!) μαθητών μουσικών σχολείων, την ώρα που το έργο του απαιτεί ασκημένες φωνές, επαγγελματίες μονωδούς και χορωδούς και ορχήστρα , όπως σαφώς αναγράφονταν στο συμβόλαιο. Οι οικοδεσπότες, όμως, ήταν ανένδοτοι. Τα παιδιά πρέπει να τραγουδήσουν! Οι γονείς το απαιτούν και μπροστά στον κίνδυνο να τους δυσαρεστήσουμε, τα συμβόλαια πάνε στον αγύριστο. Τι κι αν τα περισσότερα δεν μπορούν να διαβάσουν την παρτιτούρα, είναι ανεκπαίδευτα και οι φωνές ακατάλληλες. Το ότι ένα παιδί μαθαίνει ένα μουσικό όργανο, δεν το καθιστά και ικανό για τέτοιου είδους εγχείρημα. Τα παιδιά, - μιλάμε μετά λόγου γνώσης, - τραγούδησαν εξαιρετικά στο Δημοτικό Κήπο το: Σήμερα γάμος γίνεται και τη Συννεφούλα. Αλλά, το να θέλεις να τραγουδήσουν τον «Ύμνο της Αγάπης», είναι σαν να βάζεις την Τσαλιγοπούλου να τραγουδήσει το Casta Diva! Έτσι, η βάρκα μπατάρισε στα ρηχά.
Ο Πολωνός τα βρόντηξε κι έφυγε αφού μας ξεφώνησε στο πανελλήνιο (διαβάστε την ανακοίνωσή του εδώ), αλλά τα τοπικά σαΐνια… σύριζαν αδιάφορα. Σιγά τα ωά… ΚΑΙ το ρεσιτάλ έγινε με ρεπερτόριο από Θεοδωράκη μέχρι Mamma Mia (!) , ΚΑΙ οι δημοτικοί άρχοντες έστειλαν το μήνυμα στο πολυπληθές ακροατήριο που γιουχάιζε τον συνθέτη!
«Τα παιδιά δεν θα σκύβουν το κεφάλι σε κανένα που ΤΟ ΠΑΙΖΕΙ ΕΠΑΪΩΝ », βροντοφώναξε ο κ.δήμαρχος, έμπλεος οργής. «Το σφάλμα είναι του Πολωνού που όφειλε να προσπαθήσει να βελτιώσει κάποια πράγματα στα παιδιά… Αυτή ήταν η συμφωνία, προφορική μεν, αλλά ήταν…»
Τα συμπεράσματα, δικά σας. Και προς επίρρωσιν, ακούστε τον «Ύμνο της Αγάπης» του Zbigniew Preisner από την ταινία: Τρία Χρώματα Μπλε.