«Μαμά, στο σχολείο έχουμε και γάτες του Τσέσαϊρ! Ο Σταύρος κι εγώ είμαστε στρατιώτες! Κάνουμε και τσάι-πάρτυ!». Εδώ και ένα μήνα ζούσαμε στη Χώρα των Θαυμάτων, στο σπίτι, στο δρόμο για το σχολείο, στις βόλτες μας. Ποτέ δεν ήμασταν μόνοι. Όμως νιώσαμε πραγματικά σαν την Αλίκη όταν πια άρχισαν οι τελικές πρόβες στο αμφιθέατρο του «μεγάλου σχολείου». «Μαμά, εγώ θα βγω σε δύο σκηνές, στη Δίκη και στο Φθινάλε! Την υπόλοιπη ώρα θα περιμένω στην καρέκλα μου. Και να δεις, δεν θα ρίξω ούτε μία σταγόνα κλάμα! Εμείς δεν θα μπορούμε να σας δούμε, θα είσαστε στο σκοτάδι. Μαμά, θα κάνουμε πρόβες και του χρόνου στο μεγάλο σχολείο;».
Πέρυσι, στα Προνήπια, η σχολική γιορτή αποφοίτησης ήταν «Αυτός ο κόσμος ο μικρός ο Μέγας». Τότε τη σκηνή είχαν κατακλύσει κουκούλια, ηλιοτρόπια, άνεμοι, πουλιά, όστρακα, ψάρια, ξιφίες, χταπόδια, ναυτάκια, γοργόνες, το Άξιον Εστί, το Μονόγραμμα, τα Ρω του Έρωτα, οι Προσανατολισμοί.
«Με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων
Αγάπες μυστικές
Με τα πρώτα λόγια του Ύμνου
Μονάχη μου έγνοια η γλώσσα μου
Με τα πρώτα λόγια του Ύμνου!»
O μικρός ξιφίας είχε απαγγείλει Οδυσσέα Ελύτη με δυνατή φωνή και σταθερό βήμα. Φέτος υποδύθηκε τον στρατιώτη που θα δώριζε ένα δώρο στην Αλίκη. Τα παιδιά ήταν χαρούμενα, περήφανα, γεμάτα αυτοπεποίθηση. «Μα πως τους μαθαίνετε να τα κάνουν όλα αυτά;» Η μόνιμη μου απορία στον σκηνοθέτη Δημήτρη Αδάμη, την ηθοποιό Δόμνα Ζαφειροπούλου, την Κρίστυ Πεφάνη, επικεφαλής της Φεγγαρόστρατας. «Τα παιδιά, τα παιδιά τα κάνουν όλα!», απαντούσαν με ένα στόμα.
Τα παιδιά γεννιούνται με όλες τις δυνάμεις του νου, της καρδιάς και της φαντασίας. Εμείς τα περιορίζουμε, εμείς τα φυλακίζουμε, τους φοράμε το ξύλινο παλτό της εκπαίδευσης. Μα εκπαίδευση, καλλιέργεια δεν είναι να τους διδάξεις Ελύτη, ή Λιούις Κάρολ, η καλλιέργεια συνίσταται στο να τους προσφέρεις την δυνατότητα να βιώσουν τα Ρω του Έρωτα, να υποδυθούν την Αλίκη, να ενσαρκώσουν τον Κούνελο, να ζήσουν για λίγο σαν Τραπουλόχαρτα ή Ψευτοχελώνες. Να μάθουν, ή μάλλον να τους επιτραπεί, να φαντάζονται, να αφουγκράζονται, να συναισθάνονται, να νιώθουν.
«Παιδί μου, τι υπέροχη σκηνή όταν πήρες το διπλανό σου κοριτσάκι-κόκκινο τριαντάφυλλο και το φίλησες! Το άλλο στρατιωτάκι δεν έκανε το ίδιο. Ήταν σκηνοθετική οδηγία ή δικός σου αυτοσχεδιασμός; Μπράβο σου!»
«Μαμά, δεν φίλησα κανένα κορίτσι! Κάποιος άλλος Γιάννης θα το έκανε».
Και εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι οι μικροί-μεγάλοι πρωταγωνιστές, δεν έδωσαν παράσταση απλώς για να μας ευχαριστήσουν. Είχαν όντως πέσει σε μία τρύπα ακολουθώντας τον Κούνελο και είχαν βιώσει τη μόνη δυνατή Χώρα των Θαυμάτων, την παιδική ηλικία.
Τα εύσημα ανήκουν στους εκπαιδευτικούς και καλλιτέχνες, συντελεστές της παράστασης. Στη σκηνή δεν ήσαν μόνο τα παιδιά μας. Χόρευε, γελούσε, ονειρευόταν, τραγουδούσε το μέλλον της Ελλάδας.
*Η σχολική παράσταση «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» διοργανώθηκε από τον Ιδ. Παιδικό Σταθμό-Νηπιαγωγείο «Φεγγαρόστρατα» στο Παλαιό Φάληρο, και πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 26 Ιουνίου στο Αμφιθέατρο των Ν. Εκπαιδευτηρίων «Μαλλιάρας» στον Άλιμο.