Μάθημα ζωής δίνει η ιστορία της 34χρονης Victoria Lavin η οποία είναι εκπαιδευόμενη ογκολόγος και πρόσφατα διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού. Η νεαρή γυναίκα περιγράφει την εμπειρία της ως γιατρός και στη συνέχεια τα συναισθήματα που βίωσε μόλις έμαθε πως πάσχει από την ίδια ασθένεια.
«Η επαφή που είχα με τους ασθενείς από την άλλη πλευρά του συμβουλευτικού γραφείου με βοήθησε να καταλάβω τι συμβαίνει με την κατάσταση. Όλο αυτό ήταν μια εκπαίδευση στην υπομονή, την ταπεινοφροσύνη, την ευγνωμοσύνη», λέει η κοπέλα.
Η Lavin εξηγεί πως μέχρι χθες έδινε κουράγιο στους ασθενείς της λέγοντας τους πως είναι γενναίοι και θα το παλέψουν. Πρόσφατα όμως η ίδια ήταν αυτή που κλήθηκε να παλέψει ενάντια στη μεγαλύτερη πρόκληση της δικής της ζωής στα 34 της χρόνια και όντας μητέρα δύο παιδιών.
«Έχω συνταγογραφήσει άπειρες χημειοθεραπείες κατά τη διάρκεια της καριέρας μου, ωστόσο η ζωή πάντα επιφυλάσσει εκπλήξεις. Η πτώση των μαλλιών είναι μια από τις δεκάδες δυσκολίες με τις οποίες έρχεται αντιμέτωπος ένας ασθενής. Πολλές φορές εγώ η ίδια ένιωθα τύψεις όταν ο άνθρωπος έκλεινε την πόρτα του γραφείου μου φορώντας περούκα.
Δεν μπορείς να το καταλάβεις αν δεν το έχεις ζήσει, αλλάζει ολόκληρη την προσωπικότητά σου η περούκα αυτή. Συχνά αναρωτιέμαι για το τι θα σκέφτονται τα παιδιά μου όταν με βλέπουν με τα ξένα μαλλιά. Μήπως με θεωρούν θύμα, μήπως με λυπούνται; Τελικά μια μέρα η κόρη μου μου είπε πως δεν έχω μαλλιά όπως κάποιοι ήρωες της Disney. Έτσι καταφέραμε να μην το δραματοποιήσουμε τόσο», περιγράφει η Victoria σε άρθρο της στο Guardian.
H 34χρονη περιγράφει πόσο εξαντλητικές είναι οι χημειοθεραπείες. Το πρώτο μέρος της θεραπείας ήταν προβλέψιμο, αλλά, όπως η ίδια λέει, είχε δυσκολία να συνδυάσει τις ώρες που χρειάζονταν για αυτήν με τις οικιακές εργασίες και το χρόνο που ήθελε να ξοδέψει για την οικογένεια και τους φίλους της.
Στο άρθρο της σχολιάζει πως μετά τη χειρουργική επέμβαση άρχισε να παρακολουθεί συνεδρίες φυσιοθεραπείας προκειμένου να ξεπεράσει κάποια κινητικά προβλήματα που ίσως την κρατούσαν καθηλωμένη λόγω της ασθένειας. Θα το πάλευε μέχρι τελικής πτώσης, δεν θα γινόταν με τίποτα ένας καρκινοπαθής που δεν θα μπορεί να κινήσει τα χέρια του ή τα πόδια του.
Στο άρθρο της αναφέρεται και στα ειδικά κέντρα της Maggie, τα οποία παρέχουν ψυχολογική στήριξη σε ανθρώπους που πάσχουν από καρκίνο και έχουν ανάγκη να μιλήσουν σε κάποιον γι′ αυτό. Παραδέχεται πως δεν είχε ιδέα για τη βοήθεια που μπορεί να προσφέρουν και πως από ’δω και στο εξής θα προτρέπει τους ασθενείς της να τα επισκέπτονται.
«Καθώς σχεδιάζω την επιστροφή μου στη δουλειά, ελπίζω πως από ’δω και πέρα θα αναλογίζομαι ακόμα περισσότερο το επίπονο ταξίδι που περνούν οι ασθενείς κατά τη διάρκεια της θεραπείας τους, γιατί πολλά πράγματα αν δεν τα ζεις, δεν τα συνειδητοποιείς. Οι πιέσεις που καλείσαι να ξεπεράσεις είναι ανυπέρβλητες», καταλήγει στο κείμενό της.