Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, κ.Κυριάκος Μητσοτάκης σε μία πρόταση στον πρόλογο της ομιλίας του ενώπιον των μελών του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών έθεσε όχι μόνο το επίκεντρό της, αλλά το έρεισμα από το οποίο ξεκινούν ζητήματα εθνικής, διακρατικής και διεθνούς κρίσης και ασφάλειας που οντότητες και συμμαχικά σύνολα είναι δύσκολο να αντιμετωπίσουν.
Η ομιλία χωρισμένη σε τρεις άξονες, την κλιματική αλλαγή, το μεταναστευτικό και τα εθνικά / γεωπολιτικά ζητήματα αναδείκνυε τα θέματα που αφορούν όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά ένα εύρος κρατών και γεωγραφικών περιοχών, με ιδιαίτερη ωστόσο έμφαση τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, φανερώνοντας ότι η Ελλάδα εδώ και καιρό δεν αποτελεί απλά ένα κράτος-ρυθμιστή στην περιοχή του, αλλά κυρίως το δίαυλο και τον πυλώνα σταθερότητας που οντότητες, οι οποίες θέλουν και επιδιώκουν να κάνουν το βήμα προς το Δυτισμό μπορούν να βασιστούν πάνω του.
Ειδικότερα, και με πολύ εύσχημο τρόπο κατάφερε να θέσει τα ”αγκάθια” που οργανισμοί και ενώσεις διακρατικού χαρακτήρα όχι μόνο δεν έχουν την αποφασιστικότητα να κάνουν το βήμα αλλαγής και αναθεώρησης της παγκόσμιας πολιτικής και ως εκ τούτου των ενεργειών τους, αλλά κυρίως είναι ανήμπορα να προστατεύσουν τα μέλη τους, με σαφή παραδείγματα την Ουκρανία και τη μετανάστευση, που αν και αφορούν τομείς διαφορετικούς στη Διεθνή Πολιτική και τη Διεθνή Κοινότητα, ωστόσο έχουν μία κοινή συνισταμένη ότι εάν δεν υπάρξουν οι απαραίτητες αλλαγές, τα Κράτη προκειμένου να ”επιβιώσουν” θα προσπαθήσουν να βρουν σε εσωτερικό επίπεδο τρόπους, οι οποίοι είναι μακριά από το σύστημα διακυβέρνησης που πρεσβεύει ο φεντεραλισμός.
Συγχρόνως, και ιδιαίτερα σημαντικό, η Ελλάδα με τον τρόπο που συντάχθηκε απέναντι στο ουκρανικό θέμα, αποδείχθηκε ”παίκτρια” όχι μόνο στην περιοχή της, αλλά ένα κράτος που έχει στόχο να διαμορφώνει τις εξελίξεις και σε περιβάλλοντα που φαινομενικά βρίσκονται εκτός της σφαίρας επιρροής της.
Στο σημείο, ωστόσο που οφείλουμε να σταθούμε και κυρίως είναι αυτό που μας αφορά ως χώρα και έθνος είναι το πλαίσιο που ο κ. Μητσοτάκης προσέγγισε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, αναδεικνύοντας τόσο τις κόκκινες γραμμές μας στα εθνικά μας ζητήματα όσο κυρίως (και αυτό είναι το σημαντικότερο) ότι το Κυπριακό για την Ελλάδα είναι ζήτημα εθνικό. Συγχρόνως, όχι μόνο παρέπεμψε στις καλένδες, αλλά ουσιαστικά ανέδειξε κάτι που είναι πολύ γνωστό, ότι η Ελλάδα και η Τουρκία έχουν πολύ μακρύ ακόμα δρόμο μέχρι να φτάσουν στην πολιτική ωριμότητα για επίλυση της διαφοράς τους που είναι οι θαλάσσιες ζώνες, οι οποίες -εμμέσως πλην σαφώς- περνούν μέσα από το Κυπριακό Ζήτημα. Δημόσια άλλωστε ανέφερε, ότι εάν κάνουν το βήμα οι δύο χώρες και φτάσουν να συνεργαστούν σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με θέματα πολιτικής φύσης (διακρατικές συνεργασίες στην οικονομία, εμπόριο κτλ), τότε ενδεχομένως να έχουν φτάσει στο σημείο αυτό που θα έχουν τη θέληση να δούνε με τον τρόπο που πρέπει και τη νομική διαφορά τους.
Εν κατακλείδι (αξίζει να σημειωθεί και αυτό) η ομιλία του κ.Μητσοτάκη σε σχέση με αυτή του κ. Χριστοδουλίδη είχε μία κύρια διαφορά, ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός μίλησε από το βήμα της Συνέλευσης των ΗΕ όχι μόνο ως ηγέτης ενός κυρίαρχου κράτους, αλλά ως ηγέτης ενός κράτους που διαμορφώνει τις εξελίξεις στην περιοχή του, στοχεύει τα κακώς κείμενα και ζητά από διεθνείς οργανισμούς και οντότητες να διαμορφώνουν την πολιτική τους και τις ενέργειές τους στη βάση της διεθνούς ευταξίας και ευνομίας, χωρίς σκιές συμφερόντων και επικίνδυνα κενά. Αντίθετα, ο κ. Χριστοδουλίδης, αν και προσπάθησε να φανεί ως ο ενωτικός ηγέτης του πολυμορφικού πληθυσμού ενός κράτους, εν τέλει η ομιλία του είχε ψήγματα παράκλησης σε μία χώρα που υπονομεύει ξεκάθαρα και χωρίς τύψεις την περιφερειακή ασφάλεια.