“Στη Βενετία”; “Θα τα καταφέρω,” είπα, “νομίζω μπορώ να λείψω για τρεις μέρες.” Έκλεισα το τηλέφωνο και αφουγκράστηκα την πρόταση που μόλις είχα δεχτεί. Είχα πει “ΝΑΙ”. Δεν ξέρω αν ήταν η παρόρμηση της στιγμής, το ότι δεν έχω φύγει στο εξωτερικό ενάμιση χρόνο τώρα ή το άγχος να προλάβω να μαζέψω όσο πιο πολλές εικόνες μπορώ πριν από ένα νέο lockdown. Μου φάνηκε λογικό…
Στη Βενετία για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, λοιπόν, μια βδομάδα μετά τις αυγουστιάτικες διακοπές μου. Από τον καυτό ελληνικό ήλιο, όπου όλα γίνονται λευκά και διάφανα, στην πρωινή ομίχλη που αναδίδει υγρασία από τα κανάλια. Το κόκκινο χαλί της Μπιενάλε Κινηματογράφου θα βρίσκεται μόνο μερικά μέτρα πιο κάτω… Η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς και το σύμπαν τους παρορμητικούς. Στη δική μου περίπτωση, ΌΧΙ!
Η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς;
Μια βδομάδα αφού έχουν κλειστεί τα εισιτήρια, λαμβάνω μήνυμα ακύρωσης από την αεροπορική λόγω έκτακτων συνθηκών COVID. Δεν μου δίνουν την επιλογή νέας πτήσης. Δε θέλω να χάσω το ταξίδι! Οι άλλες εταιρείες είναι ακριβές. Στύβω το μυαλό μου. “Πώς θα φτάσω στη Βενετία;” Προσπαθώ να βρω συνδυασμούς. Μιλάνο; Ρώμη; “Είναι μακριά…”
Θυμάμαι ότι έχω αφήσει ανοιχτά δύο εισιτήρια που δεν χρησιμοποίησα τον Ιούνιο. Τα είχα ξεγράψει, αλλά να που τελικά θα πιάσουν τόπο. Επιλέγω ανάμεσα στους προορισμούς της αεροπορικής. Η Μπολόνια με εξυπηρετεί, ούτε δύο ώρες μακριά από τη Βενετία με το τρένο και το πρώτο εμπόδιο ξεπερνιέται.
Κι κάπου εκεί αρχίζουν να μου μπαίνουν ιδέες στο μυαλό… “Κι αν πρόκειται για σημάδι, κι αν κάποιος δε θέλει να ταξιδέψω; Να το παραβλέψω;” “Θάνατος στη Βενετία” κι άλλα τέτοια δυσοίωνα μου τριβελίζουν το κεφάλι.
Από τη Μπολόνια στη Βενετία
Φτάνει η ώρα της πτήσης. Όλα κυλούν -παραδόξως- καλά. Εγώ, βέβαια, ακόμα φοβάμαι. Στη Μπολόνια έχω πάει άλλες 2 φορές, θεωρώ ότι την ξέρω. Απέξω από το αεροδρόμιο θα πάρω το λεωφορείο και βουρ για τον Κεντρικό Σταθμό.
Κατευθύνομαι προς την έξοδο. Παραβλέπω την πινακίδα “Train – City Center Express”. Είμαι σίγουρη ότι υπάρχει λεωφορείο. Στην παλιά -και γνώριμή μου- στάση μια επιγραφή με οδηγεί στο parking του terminal. Η απευθείας γραμμή για το κέντρο δεν υπάρχει πια. Μου λένε να πάω στο Ospedale κι από εκεί να πάρω δεύτερο λεωφορείο. Πλήθος μπροστά. Ακούω κάπου-κάπου σκόρπιες λέξεις στη γλώσσα μου… Βρίσκω τους Έλληνες και τους ακολουθώ!
Μαζί φτάνουμε στο Σταθμό. Τους αποχαιρετώ στα γρήγορα και τρέχω να προλάβω το τρένο για τη Βενετία. Τα εισιτήριά τα έχω κλείσει ήδη ηλεκτρονικά. Στη είσοδο έχει ουρά. Την παρακάμπτω, χωρίς δεύτερη σκέψη. Μπαίνω στο κτήριο από την έξοδο, κανείς δεν με σταματά. Βαδίζω για λίγο ανάποδα και στα πεταχτά περνάω πάνω από το διαχωριστικό που διαμορφώνει δύο διαδρόμους, για την είσοδο και την έξοδο των ταξιδιωτών.
Είμαι τουλάχιστον αστεία. Φτάνω στην αποβάθρα πάνω στην ώρα κι, όμως, βλέπω το τρένο να φεύγει! “Δεν μπορεί.” “Είναι το τρένο για τη Βενετία,” ρωτάω. “Όχι, δεν έχει φτάσει ακόμα”, μου λένε, αφού παραξενεύονται για την ερώτηση στα αγγλικά. “Μα πώς;” Ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά σαράντα ολόκληρα λεπτά καθυστέρηση.
Θάνατος… από την κούραση, στη Βενετία
Έστω και καθυστερημένα, φτάνω στη Βενετία. Είμαι ένα όρθιο πτώμα. Έχω ξυπνήσει από τις έξι, αλλά στον προορισμό μου βρίσκομαι μετά τις τρεις. Κινούμαι προς το ξενοδοχείο. Αφήνω τα πράγματά μου, όπως όπως, και φεύγω ξανά. Δε θέλω να χάσω άλλο χρόνο. Η μέρα, άλλωστε, θα είναι μεγάλη. Έχω δύο ταινίες μπροστά μου. Το στομάχι μου, φυσικά, διαμαρτύρεται. Ξέρω ότι στο Campo Santa Margherita μπορώ να κάνω μια στάση.
Παραγγέλνω ένα σάντουιτς κι ένα λευκό ποτήρι κρασί. Ό, τι χρειάζομαι για να οργανώσω τα επόμενά μου βήματα. Μου φέρνουν μια μπουκιά ψωμί με τυρί κι ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Δεν παραπονιέμαι, κάτι είναι κι αυτό… Ανοίγω τους χάρτες για να δω πως θα φτάσω στο Φεστιβάλ.
Και τώρα το κομμάτι του… βαπορέτο
“Πώς πάμε στο φεστιβάλ;” “Με βαπορέτο“, μου λένε. Δεν έχω καταλάβει, όμως, ότι οι βάρκες έχουν συγκεκριμένο αριθμό και καθεμιά κάνει το δικό της δρομολόγιο. “Βαρκούλες αρμενίζουν,” σκέφτομαι. Φυσικά και μπαίνω στη λάθος. “Κατέβα, αμέσως, Σαν Μάρκο, εκεί θα δεις τη γραμμή για Lido“. “Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι;” Κατεβαίνω κι ως δια μαγείας στην αποβάθρα με περιμένει η γραμμή 20, απευθείας για τη Μόστρα.
“Ο θεός με λυπήθηκε!” Φτάνω στην ώρα μου για την ταινία. Δείχνω διαπιστεύσεις και πιστοποιητικά, με βάζουν στη θέση μου και περιμένω. Μπορώ να χαλαρώσω, επιτέλους! Τα φώτα σβήνουν και η προβολή αρχίζει. Η ταινία είναι απροσδόκητα καλή. Μέσα σε δύο ώρες φτιάχνει όλη η μέρα μου. “The Card Counter”, να τη δείτε, ανακαλύπτω τον Oscar Isaac και εκτιμώ το plot twist, όσο η ιστορία εξελίσσεται.
Βγαίνω από την αίθουσα ενθουσιασμένη. Κοιτάζω τα μηνύματά μου. “Μας έκλεισα δείπνο”, μου λέει η φίλη Καρολίνα. Χορταίνω την πείνα μου στην “πειραγμένη” μπολονέζ μου, πίνω το λευκό -το σωστό αυτή τη φορά- κρασί και σκέφτομαι ότι έχω κλείσει μια δεύτερη ταινία για τα… μεσάνυχτα. Αποτελειώνω το ποτό μου και μια γλυκιά νύστα με τριγυρίζει. “Θα πάω για ύπνο,” λέω φωναχτά για να εμπεδώσω την απόφασή μου. “Αυτή θα είναι η ιστορία για το πως έκαψα ένα blockbuster!”
Παίρνω το δρόμο της επιστροφής, πάντα με το βαπορέτο… Δεν ήξερα τότε ότι η διαδρομή θα κρατήσει για πάντα. Φτάνω στο ξενοδοχείο και πέφτω… σε κόμμα.
Η δεύτερη μέρα στη Βενετία με αποζημιώνει
Δύο κρουασάν για πρωινό και ζάχαρη, πολλή ζάχαρη, για να μαζέψω δυνάμεις. Τρεις ταινίες στο πρόγραμμα κι ανυπομονώ. Με την Karolina θα κάνουμε βόλτα στην πόλη και μετά θα κατευθυνθούμε στο Lido, το νησί της Μπιενάλε.
Η μετακίνηση με το vaporetto αποκτά αέρα βόλτας και δεν σταματάω να βγάζω φωτογραφίες. Πρώτη ταινία το “The Lost Daughter”. Είμαι χαρούμενη που την είδα. Γυρίστηκε στις Σπέτσες και βασίζεται σε βιβλίο της Elena Ferrante. Ανυπομονώ να τη συζητήσω διεξοδικά με τη φίλη μου, ενώ ακολουθούν το “Competencia Oficial”, μια όντως αστεία κωμωδία με την Πενέλοπε Κρουζ και τον Αντόνιο Μπαντέρας, και το genre movie “Last Night in Soho”. Νιώθω κινηματογραφικά… ολοκληρωμένη!
Η τρίτη μέρα ξεκινά από νωρίς
Προβολή στις εννιά το πρωί. Πιέζομαι να ξυπνήσω από τις οκτώ για να τα καταφέρω στην ώρα μου. Φτάνω στις εννέα και δέκα. Περήφανη για την οργάνωσή μου, συνειδητοποιώ ότι βρίσκομαι σε λάθος σημείο. “Η προβολή σας είναι στο νησί,” μου λέει ο ταξιθέτης γελώντας με τη γκάφα μου.
“Να πάω ή να γυρίσω πίσω;” Το vaporetto έχει εξελιχθεί στο αγαπημένο μου μέσο. Δεν το σκέφτομαι και πολύ. Πηγαίνω και φυσικά δεν με αφήνουν να μπω. “Έχετε αργήσει.” Το “Scenes from a Marriage” θα το δω στη μικρή, κατά το πως φαίνεται, οθόνη.
Έτσι άδοξα τελείωσε για μένα φέτος το Φεστιβάλ. Πνίγω τον πόνο μου σε ένα campari spritz. Στο βάθος η αίθουσα που δεν με αφήνουν να μπω κι εγώ να “τη βλέπω στο ποτήρι μου…”
78ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας
Για την ιστορία το 78ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας ολοκληρώθηκε με τον Χρυσό Λέοντα να πηγαίνει στο “L’ Evénement” της Οντρέ Ντιγουάν. Το γυναικείο σερί στα βραβεία δεν εξαντλήθηκε στον Χρυσό Λέοντα. Η Μάγκι Τζίλενχαλ κέρδισε το Βραβείο Σεναρίου για το “The Lost Daughter” και η Τζέιν Κάμπιον κέρδισε το Βραβείο Σκηνοθεσίας για το “The Power of the Dog”. Η Πενέλοπε Κρουζ κέρδισε, τέλος, το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας για την ερμηνεία της στις “Παράλληλες Μητέρες” του Πέδρο Αλμοδόβαρ.
Ο άλλος μεγάλος νικητής της βραδιάς ήταν το Netflix. Ο λόγος τόσο για το “The Power of the Dog” της Τζέιν Κάμπιον, αλλά και για το “Xέρι του Θεού” του Πάολο Σορεντίνο που κέρδισε τον Αργυρό Λέοντα και το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού για τον Φιλίπο Σκότι.
Έκπληξη αποτέλεσε η πλήρης απουσία από τα βραβεία της ταινίας του Πάμπλο Λαραΐν “Spencer”, καθώς όλοι περίμεναν όχι μόνο ότι θα αποσπάσει κάποιο από τα μεγάλα βραβεία, αλλά και ότι η Κρίστεν Στιούαρτ ήταν φαβορί για το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας.
Αναδημοσίευση από το ItGirl.gr