Τι νά ’ναι άλλο, άραγε, η Γυναίκα παρά ένα όνειρο αληθινό, γλυκό, μακρύ κι αισθαντικό καθώς ξετυλίγεται μέσα στον κόσμο. Παρά το κόκκινο του αίματος, το διάφανο του οξυγόνου και δύναμη, σαν της θάλασσας, που δίνει ζωή στη ζωή ετούτου του πλανήτη. Παρά εκείνο το σκληρό διαμάντι που χαράσσει όλα τα σημαντικά, τη φαντασία, το αύριο, τον ίδιο τον έρωτα τον άφθαρτο μα και τη δημιουργία. Παρά η ευαισθησία. Και το θαύμα που είναι μονογενές σ’ αυτόν τον κόσμο, μονάχα θηλυκό θα μπορούσε νά ’ναι άλλωστε και μονάχα όμορφο σαν της φύσης την καλύτερη στιγμή. Έγραψε ο Ελύτης: «Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως / Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας / Κι όταν σε πήρε το φιλί Γυναίκα».
Για να γίνει μια Γυναίκα χρειάζονται ελάχιστα πράγματα. Νόστος για το άπιαστο, υπομονή για τον πόνο, εγκράτεια για να μπορεί ν’ αντέχει. Μα κι αγάπη για να γεμίζει τον κόσμο.
Για να γίνει μια Γυναίκα χρειάζονται σημαντικά υλικά. Μονάχα σημαντικά υλικά. Αρμονία και ψυχή και γνώση αφού μονάχα μέσα σ’ αυτήν είναι κλεισμένη η αθανασία των ανθρώπων. Και νήμα χρυσό, για να μπορεί να πλέκει καθημερινά θεούς κι αγγέλους για να προστατεύει όχι τον ίδιο της τον εαυτό μα όσους βρίσκονται ολόγυρά της, άντρα και παιδιά και φίλους και συνεργάτες.
Καμιά Γυναίκα δε θα διστάσει ποτέ να δώσει το είναι της, το αίμα της το ίδιο αν της ζητηθεί, χωρίς καν να εξετάσει αν είναι στιγμή κινδύνου, έτσι είναι η φτιαξιά της.
Μονάχα Γυναίκα γεννά άντρα, ποτέ κανένας άντρας δεν γέννησε μέλλον κι ελπίδα. Κι απάνω στη Γυναίκα στηρίζεται καθημερινά το θεμέλιο του κόσμου μας αλλά κι ο ήλιος που έχουμε την τύχη να βλέπουμε κάθε πρωί ψηλά στον ουρανό και κάθε βράδυ βαθιά μέσα στα μάτια τού θηλυκού.
Κι όμως, υπάρχουν δυστυχώς άντρες που δε σέβονται τη Γυναίκα, που στο μεγάλο τους σκοτάδι παλεύουν να παρασύρουν με τα ξεφτισμένα επιχειρήματά τους τη μικρή τους συνείδηση. Ξεχνούν, βλέπεις, πως λείχοντας τον εγωισμό άντρας δεν γίνεσαι. Κι αυτός ο άντρας αχάριστα τη μολύνει, τη βιάζει, τη σκοτώνει. Ο άντρας ο μικρότερος από το μπόι του, ο κλώνος ανάξιων, ανάξιος κι ο ίδιος να είναι άντρας. Γιατί δεν είναι το μυαλό που κάνει τη ζημιά, είναι αυτός που σμίλεψε το μυαλό για να κάνει τη ζημιά. Δυστυχώς όμως, η ομορφιά του μυαλού δεν πουλιέται για να αγοραστεί έτοιμη, όπως -δυστυχώς- πουλιέται η μαγκιά… Ο άντρας πρέπει και να ντρέπεται μερικές φορές.
Ασφαλώς και η Γυναίκα έχει ψεγάδια, αυτό άλλωστε είναι και το μεγαλείο της, τόσο τέλεια κι όμως τόσο ανθρώπινη συνάμα. Μέσα της όμως δεν υπάρχει ακάλυπτος από μεγαλοσύνη χώρος. Έτσι είναι η Γυναίκα όταν τη σέβονται όπως σέβονται και το θεό.
Για όλες εκείνες τις Γυναίκες που δεν τις σεβάστηκαν, που τις κακομεταχειρίστηκαν, που τις βίασαν, που τις σκότωσαν, δεν ταιριάζει σιωπή.
Η κοινωνία μας δεν οφείλει απλώς ένα αληθινό συγγνώμη προς τις Γυναίκες αυτές, οφείλει το σεβασμό απέναντί της, εκείνον που ξέχασε να διδάξει στα παιδιά που γαλουχούνται σήμερα για να γίνουν το αύριο του τόπου. Και να μην ξεχνά πως καμιά Γυναίκα δεν ήταν ποτέ περαστική από αυτόν τον κόσμο, δημιουργήθηκε για να δημιουργεί. Είναι η ίδια η Φύση με διαφορετικό όνομα μονάχα. Κι απλώς υποκλινόμαστε μπροστά της γιατί έτσι της πρέπει.
Κώστας Θερμογιάννης