Μπορεί να είμαι άνθρωπος του αυτοκινήτου, εξ επαγγέλματος, ωστόσο χρησιμοποιώ τα μέσα μαζικής μεταφοράς, όταν με εξυπηρετούν. Και στην περίπτωση να πας Θεσσαλονίκη, μόνος σου, σκέφτεσαι ως μια ιδανική επιλογή το τρένο, μετρώντας τα πλεονεκτήματά του.
Κάποτε, χρησιμοποιούσα το τρένο από την Αθήνα για να πάω στην Αιγείρα και από εκεί στο χωριό μου τη Σελιάνα. Ακόμα, μετά από περίπου 40 χρόνια, προσπαθώ να καταλάβω αυτό το 09:02 τι το ήθελαν στον πίνακα αναχωρήσεων, αφού το τρένο έφευγε με περίπου 45 λεπτά καθυστέρηση, με αποτέλεσμα να είμαστε «με την ψυχή στο στόμα» να φθάσουμε εγκαίρως λίγο πριν αναχωρήσει στις 14:00 ο «Ορειβάτης» - έτσι έλεγαν το λεωφορείο – για τα ορεινά μας χωριά. Στο παρά πέντε το προλαβαίναμε.
Τα χρόνια πέρασαν, βέβαια, αλλά η μνήμη δε διαγράφει. Όμως, η μνήμη γράφει και το σήμερα.
Επέλεξα να πάω, λοιπόν, στη Θεσσαλονίκη με το τρένο. Η αμαξοστοιχία 56 είχε ώρα αναχώρησης 13:22 και φρόντισα να είμαι εγκαίρως στον σταθμό για να πάρω το εισιτήριο, διότι πριν 4 χρόνια έχασα για δευτερόλεπτα το τρένο, διότι είχε κίνηση στην πόλη και νόμιζα ότι λίγα λεπτά θα καθυστερήσει να φύγει. Είχα μείνει στις παλιές συνήθειες κι έτσι ξέμεινα στον σταθμό, μέχρι να ταξιδέψω με το επόμενο δρομολόγιο.
Η αλήθεια είναι ότι, εξαιτίας κάποιων επιβατών να ανεβάσουν τις βαλίτσες, η αμαξοστοιχία ξεκίνησε στις 13:24 (!), με σκοπό να φθάσει στις 17: 35, κάνοντας αρκετές ενδιάμεσες στάσεις, χωρίς να καθυστερήσει ιδιαίτερα σε κάποια από αυτές. Γρήγορη αποβίβαση, επιβίβαση και συνέχεια στο ταξίδι. Η άφιξη, ήταν με περίπου 10 λεπτά καθυστέρηση, όμως δεν διαπίστωσα παράπονα.
Η βελτίωση της υποδομής, τόσο στις γραμμές, όσο και με την ηλεκτροκίνηση, σε συνδυασμό με τα αναβαθμισμένα και τα νέα τρένα που έφερε η Hellenic Train – έτσι ονομάζεται, πλέον, η εταιρεία- καθιστούν το ταξίδι γρήγορο, άνετο, ασφαλές και εν τέλει, ευχάριστο.
Το τρένο μου άρεσε και μου αρέσει ακόμα περισσότερο, διότι νιώθεις ελευθερία, μπορείς να κινηθείς, να πιες κάτι ή να φας στο κυλικείο, να πας τουαλέτα εφόσον χρειαστείς, και από τη στιγμή που φθάνεις στην ώρα σου, δεν υπάρχει καλύτερο μέσο. Μέχρι και φίλους σου ενημερώνεις να έρθουν να σε πάρουν, σε βαθμό που εκνευρίζεσαι αν αργήσουν λίγο, διότι αυτοί πίστευαν ότι το τρένο θα καθυστερήσει και δεν χρειάζεται να περιμένουν άδικα…
Τα πλεονεκτήματα του τρένου ενισχύονται από το γεγονός ότι οι σταθμοί είναι σχεδόν στα κέντρα των πόλεων, σε βαθμό που ούτε ταξί δε θα χρειαστείς να πάρεις για να πας στο ξενοδοχείο. Ειδικά εγώ, φθάνοντας Θεσσαλονίκη, μόλις βγήκα περπάτησα μέχρι το λιμάνι για να πάρω αυτοκίνητο από την εταιρεία ενοικιάσεων, προκειμένου να πάω στην Καβάλα. Για τέτοια ευκολία μιλάμε, και εξοικονόμηση χρημάτων. Αλλά και στην Αθήνα, με το μετρό πηγαίνεις στον Σταθμό Λαρίσης και όταν θα αναβαθμιστεί ο Σταθμός, στη Β’ Φάση του έργου υποδομής, τότε θα βγαίνεις μέσα στα εκδοτήρια.
Η επιστροφή από τη Θεσσαλονίκη έγινε με την αμαξοστοιχία 61, η οποία κάνει μόνο μια ενδιάμεση στάση στη Λάρισα και είναι τρένο από τα ανακαινισμένα, που έφερε η εταιρεία από την Ιταλία. Με ακόμα μεγαλύτερες ανέσεις, και δερμάτινα καθίσματα στα μπροστινά βαγόνια και ορισμένες επιπλέον παροχές. Στις 17:08 έγραφε θα ξεκινήσει και δεν έχασε δευτερόλεπτο. Η προγραμματισμένη άφιξη στις 19:04, όμως έφθασε 5 λεπτά νωρίτερα!
Με το τρένο απόλαυσα τη διαδρομή, τα τούνελ συντόμευσαν την απόσταση, τα νέα τρένα προσφέρουν σχεδόν αθόρυβο ταξίδι, καθώς βοηθά το γεγονός ότι η γραμμή είναι ηλεκτροκίνητη, βλέπεις απίστευτα τοπία, θαυμάζεις βουνό, θάλασσα και εύφορους κάμπους, μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου, ταυτόχρονα, όπως εγώ που έγραφα και φόρτιζα τον υπολογιστή μου από τις πρίζες που διαθέτουν οι θέσεις.
Είναι μια άλλη εμπειρία να ταξιδεύεις με τρένο, και οικονομική θα έλεγα, αν συνδυάσεις όλους τους λόγους. Και σε λίγο καιρό το Αθήνα – Θεσσαλονίκη, μόλις ολοκληρωθεί ένα τμήμα της υποδομής στη γραμμή, θα γίνεται σε 3 ώρες και 20 λεπτά, για ακόμη μεγαλύτερη συντόμευση του ταξιδιού.