Οι λεπτομέρειες που δεν αναφέρθηκαν στην είδηση, ήταν από εκείνες που ούτε γράφονται ούτε λέγονται «από καθωσπρέπει» στόματα, αν και είναι, τελικά, αυτές που πραγματικά μετράνε, αυτές που αναμφισβήτητα έχουν «νόημα» και πρέπει να λέγονται!…
Θα έγραφε το μονόστηλο, εάν έφτανε τελικά στη δημοσιότητα καθότι οι ειδήσεις αυτού του είδους δεν δημοσιοποιούνται για απροσδιόριστες αιτίες και λόγους, με την κλασική ανωνυμία και συντομία:
«Απόπειρα αυτό-αναίρεσης έκανε η κ. Τάδε, έγγαμη και μητέρα δυο ανήλικων παιδιών, καταπίνοντας 19 πολύχρωμα αγχολυτικά χάπια… Μετά τις πολύωρες προσπάθειες του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού η γυναίκα ξέφυγε τον κίνδυνο και κέρδισε τη ζωή της …»
Και θα συμπληρώνατε, καλοπροαίρετα, και μαζί σας φυσικά και εγώ, «…προς μεγάλη χαρά του κ. Δείνα, των παιδιών, των συγγενών και των φίλων της…»
Μη βιαστείτε να το κάνετε άμεσα, περιμένετε πρώτα να σας διηγηθώ την ιστορία της!…
Η νεαρή γυναίκα που στάθηκε απέναντί μου εκεί στο φιλικό σπίτι, ξεκόβοντας από τη ζωηρή νεανική παρέα για να με πλησιάσει, είναι περίπου τριάντα πέντε χρόνων, κομψή έχοντας την προσεγμένη επιμέλεια που προδίδει άτομο με ανεπτυγμένη την ανάγκη της καλαίσθητης παρουσίας. Χαμογελά εκφράζοντας ανάμικτα συναισθήματα ανακούφισης, λύπης και μαζί αβεβαιότητας για το «επεισόδιο…»
Καλά το καταλάβατε, πρόκειται για την «κ. Τάδε» του μονόστηλου, της οποίας η προσπάθεια να κλείσει αυτόβουλα την προσωπική της υπαρξιακή οντότητα κατέληξε σε απλή «απόπειρα!…»
Υπάρχουν στιγμές στις οποίες ακόμη και ο πιο έμπειρος επιστήμονας της συμπεριφοράς δεν βρίσκει ούτε τα λόγια ούτε και τα συναισθήματα να περιγράψει τον ανθρώπινο πόνο, τον ανθρώπινο θυμό, τις συναισθηματικές συγχύσεις των προσώπων που έρχονται και στέκονται απέναντί του ζητώντας μια λογική, επιστημονική εξήγηση…
Στην περίπτωση της νεαρής γυναίκας, στο γρήγορο ξετύλιγμα μιας ζωής, στην χρονική παρένθεση μιας νυχτερινής σύναξης σε πάρτι φίλων, ήρθαν στο φως απωθημένα στα άδυτα του υποσυνείδητου συναισθήματα, εμπειρίες, πίκρες, πόνοι, και μαζί θυμοί και παρεξηγήσεις που ξεκινούσαν από παλιά, από τις σχέσεις ανάμεσα στο παιδί και τους γονείς του…
Ναι, τα πήρε τα 19 χάπια και μετρώντας τα μου ανέφερε ότι:
4 ανήκαν στον πατέρα, ο οποίος, χωρίς να είναι αναίσθητος, δεν κατάλαβε ότι δεν έφτανε μόνο το χρήμα που έφερνε στο σπιτικό για να γεμίζει η ζωή του παιδιού του…
Και άλλα 4 στη μητέρα, που πίστευε ότι εφόσον μαγειρεύει και πλένει και σιδερώνει, ολοκληρώνεται επιτυχώς ο ρόλος της…
Άλλα 2 στην αδελφή, που ως μικρότερη το μόνο που ήξερε ήταν να ζητά, προτάσσοντας «μα εγώ είμαι μικρή» όταν οι περιστάσεις απαιτούσαν συνδρομή και «μα εσύ είσαι η μεγάλη» όταν οι περιστάσεις απαιτούσαν γενναιοδωρία ανάμεσα στα αδέλφια…
Έτσι αθροίζονται 10 χάπια…
Από ένα επιλεκτικά για παππούδες, γιαγιάδες και για καθηγητές και καθηγήτριες που επηρέασαν την κρίσιμη ηλικία της εφηβείας της συμπεριφερόμενοι με την άποψη ότι «το να είσαι δάσκαλος είναι απλά και μόνο μια βιοποριστική ενασχόληση» και ένα για κάποιον «ανολοκλήρωτο έρωτα νιότης» και αισίως φτάσαμε τα 15 χάπια!…
Μετά έχουμε 2 για τον σύζυγο και από 1 για κάθε ένα από τα δυο παιδιά του γάμου, που καθότι μικρά δεν μπορούν να συνεισφέρουν, αλλά μπορούν, ω ΝΑΙ, μπορούν να ζητούν και να απαιτούν…
Τη συμβούλεψα, τώρα στα 35 της, την Κυρία «Τάδε» της απόπειρας καθώς εγώ ως κοινωνιολόγος-ψυχολόγος δεν ασκώ ελεύθερο επάγγελμα να ζητήσει τη βοήθεια ενός ή μιας ψυχολόγου/ψυχιάτρου και να βάλει σε τάξη τα συναισθήματα, την καθημερινότητα και τη ζωή της…
Δεν είναι πολλοί οι συνάνθρωποί μας, άνδρες και γυναίκες που πλησιάζουν τόσο πολύ τον θάνατο και ξανάρχονται στη ζωή, και έτσι μπορούν να εκτιμήσουν ότι δεν είναι καθόλου χρήσιμη πράξη η προσπάθεια να πετάξεις τη ΜΟΝΗ ζωή που έχεις ‘στα σκουπίδια’ καταπίνοντας μια χούφτα γεμάτη με 19 χάπια!…