Δεν έχει περάσει ούτε εβδομάδα από τη μέρα του τραγικού πολύνεκρου δυστυχήματος στα Τέμπη. Δεν έχουν ενταφιαστεί όλες οι σοροί, δεν έχουν αποφύγει τον κίνδυνο όσοι νοσηλεύονται στα γειτονικά νοσοκομεία και τις μονάδες φροντίδας, δεν έχουν σβήσει οι πυρκαγιές που άναψαν στα μάτια και τις καρδιές όσων έγιναν μάρτυρες της θυσίας μέσα από τα βίντεο που έπαιξαν στις οθόνες, δεν έχει περάσει ούτε βδομάδα από την ημέρα που οι γονείς και τ’ αδέλφια των αδικοχαμένων παιδιών καταδικάστηκαν σε ισόβια απώλεια χωρίς δικαίωμα έφεσης.
Δεν έχει περάσει ούτε εβδομάδα από τη μέρα του τραγικού πολύνεκρου δυστυχήματος στα Τέμπη κι ενώ έμπαινε η Άνοιξη σηκώνοντας την αυλαία της Σαρακοστής, η υπερβολή, αυτή η πανάρχαια κατάρα, παρέα με την αγριότητα, τη χολή και την έχθρα, τα βρήκαν, τα συμφώνησαν κι αποφάσισαν να κατεβούν παρέα στο ενιαίο ψηφοδέλτιο της πόλωσης και της συνωμοσιολογίας μη δα και λείψουν από τις καλένδες της αστάθειας, αυτές που τόσο προσεκτικά έσπειραν τον διχασμό στα χρόνια της πανδημίας.
Έτσι, οι γραμμές στο ταχύμετρο της συμφοράς άρχισαν να ανεβαίνουν, αυξάνοντας το κόστος της απώλειας σε ύψη δυσθεώρητα, λες και η μαύρη λίστα με τους 57 νεκρούς δεν ήταν αρκετή κι έπρεπε σ’ αυτούς να προστεθούν κι άλλοι τόσοι αγνοούμενοι, τα ίχνη των οποίων εξαερώθηκαν μαζί με την αξιοπιστία και την τσίπα των δολοπλόκων που έτυχε να βρίσκονται μαζί τους στο εστιατόριο του μοιραίου τρένου πίνοντας το απεριτίφ τους και ατενίζοντας τον Θεσσαλικό κάμπο.
Και ευκαιρίας δοθείσης, όλα αυτά τα διατιμημένα χείλη, όλοι αυτοί που πιστεύουν πως δεν εισακούγονται, πως δεν ευνοούνται, όλος αυτός ο κόσμος που πληγώνεται επειδή δεν τους δίνεις σημασία, όταν ο πόνος των μυριάδων ξεχειλίζει, έρχονται ακάλεστοι να σου δώσουν το χέρι κοιτώντας κατάματα το φακό που στοχεύει στο λάθος. Είναι αυτοί που πειθήνια ακολουθούν τα …στειλιάρια, που πειθήνια σηκώνουν τα λάβαρα της αντίστασης, είναι αυτοί που αδιαμαρτύρητα τρέφονται με τα αποφάγια των λίγων που παρελάζουν στην πρώτη γραμμή της πορείας, ελπίζοντας πως το χάλκευμα, το μπάχαλο και η πλεκτάνη, για άλλη μια φορά, θα γεμίσουν το άδειο καλάθι της ιδεολογίας τους.
Ελάτε, λοιπόν, κοντά στους αγνοούμενους της τραγωδίας των Τεμπών, να προσθέσουμε και τους πιθανούς νεκρούς της πανδημίας, τους αντιεμβολιαστές, τους αντιεξουσιαστές, τους ανένταχτους κι όλους εκείνους που ενώ βλέπουν τον κόσμο να αλλάζει, ενώ οι εποχές διαδέχονται η μία την άλλη με μια θαυμαστή αλληλουχία όψεων και χρωμάτων, εκείνοι εξακολουθούν να φορούν τα πρεσβυωπικά ματογυάλια που τους δώρισαν, ανακατεύοντας στην κούπα τους τα καπιταλιστικά δημητριακά που αγοράζουν από το μάρκετ της γειτονιάς τους.