Θα βγούμε από το μνημόνιο; Θα είναι ανέφελος ο δρόμος προς την έξοδο από τα μνημονιακή επιτήρηση. Αυτά είναι τα βασικά ερωτήματα, στα οποία εστιάζει κυρίως η κυβέρνηση και ακολουθεί με πιστό βηματισμό και η αντιπολίτευση, αξιωματική και μη. Το αρνητικό είναι ότι τα ερωτήματα αυτά, όχι μόνο δεν απαντώνται εύκολα, αλλά και η απάντηση στα ερωτήματα αυτά θα μας οδηγήσει στα ίδια αδιέξοδα τα οποία μας οδήγησαν στην ανάγκη υπαγωγής στα μνημόνια. Και αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι είναι τα λάθος ερωτήματα που απευθύνονται στο θυμικό μιας κοινωνίας που παραμείνει πιστή σε μεγάλο βαθμό σε ένα και μοναδικό πρόταγμα, στην διατήρηση των ψευδαισθήσεων μέσω από της σφαίρα μιας μικρονοηκής αυτοαναφορικότητας που όχι μόνο δεν λύνει τα προβλήματα αλλά δημιουργεί ακόμη περισσότερο.
Σχεδόν 10 χρόνια από την επίσημη ημι-δημόσια παραδοχή του πολιτικού μας συστήματος ότι η οικονομία της πατρίδας μας χρεοκόπησε το πολιτικό μας σύστημα στο σύνολο του εμφανίζεται ανίκανο ή ανήμπορο να ξεκινήσει τον αυτονόητο για δημοκρατική χώρα, δημόσιο διάλογο που θα απαντούσε σε ένα και μοναδικό ερώτημα.
Ήταν η κρίση προϊόν μόνο οικονομικής κατάρρευσης; Ήταν δηλαδή με άλλα λόγια κατάρρευση ενός οικονομικού μοντέλου εστιαζόμενο στην κατανάλωση και σε ένα υπερτροφικό δημόσιο τομέα που δημιουργεί σχέσεις εξάρτησης ανάμεσα σε πολιτικούς και κοινωνία; Ήταν. Αλλά ήταν δυστυχώς και κάτι πολύ μεγαλύτερο. Ήταν χρεοκοπία του κοινωνικού μοντέλου πάνω στο οποίο είχε δομηθεί η κοινωνία μας τις τελευταίες δεκαετίες.
Μια κοινωνία που ενώ ήταν εθισμένη στα θέλγητρα ενός καπιταλιστικού τρόπου ζωής αναζητούσε συνεχώς τρόπους να απολαμβάνει τα απότοκα ενός καπιταλιστικού τρόπου ζωής ζώντας παράλληλα σε ένα φαντασιακό περιβάλλον ψευτο-σοσιαλισμού με εκρήξεις επαναστατικής γυμναστικής επί δικαίων και αδίκων.
Ήταν φανερό ότι αυτή η σχιζοφρενική τάση κάποια στιγμή θα έφτανε στο τέλος της. Ήταν ακόμη πιο θέαση ότι αυτή η σχιζοειδής θέαση της καθημερινότητας για πολλούς από εμάς δεν θα μας οδηγούσε σε δρόμους αυτογνωσίας και αλλαγής αλλά απεναντίας σε στον ενστερνισμό μιας αντίο-πολιτικής τάσης. Η έκρηξη της αντί-πολιτικής έλαβε διαστάσεις πολιτικής κυριαρχίας κατά την διάρκεια του δημοψηφίσματος. Μετά το πέρας του δημοψηφίσματος και με την στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στον πολιτικό ρεαλισμό η αίσθηση αρκετών πολιτικών αναλυτών ήταν ότι η κοινωνία μας θα οδηγηθεί σε δρόμους αυτογνωσίας και συνειδητοποίησης ότι η χρεοκοπία της πατρίδας μας είχε πολιτισμικά και κοινωνικά αίτια στην βάση της.
Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών και κυρίως η στάση Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και στελεχών του πολιτικού μας συστήματος δημιουργεί αισθήματα απαισιοδοξίας για το αν ο πολυτραγουδισμένος Αύγουστος από την Κυβέρνηση θα οδηγήσει και την κοινωνία μας σε λύτρωση από τις δικές μας παθογένειες και στρεβλώσεις. Aμφιβάλλω για έναν και μοναδικό λόγο: Για να αλλάξεις πρέπει να έχεις το θάρρος να κοιτάξεις το είδωλο σου στον καθρέφτη και δυστυχώς , κοινωνία και πολιτική το αποφεύγουμε εδώ και δεκαετίες.