Στο ”Έγκλημα και Τιμωρία” του μεγάλου Ρώσου Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, ο κεντρικός ήρωας Ρασκόλνικωφ, φοιτητής Νομικής στην Αγία Πετρούπολη, διαπράττει ένα διπλό φόνο. Δολοφονεί μια γριά τοκογλύφο και στη συνέχεια την αδελφή της με κίνητρο τη ληστεία. Η αιτία όμως των εγκλημάτων του δεν βρίσκεται στο χρήμα παρ’ όλη την ανέχεια και τη φτώχεια του. Κρύβεται στο βαθύτερο ”εγώ” του που φλέγεται από την επιθυμία μέσω του διπλού εγκλήματος να ξεπεράσει τον εαυτό του και να υπερβεί τα όρια που του βάζει η κοινωνία με σκοπό να την αλλάξει…
Φυσικά καραδοκούν οι Ερινύες που τον οδηγούν σε συναισθήματα κατάθλιψης και παράνοιας ενώ ταυτόχρονα ο δαιμόνιος ανακριτής Πορφύριος Πετρόβιτς υποπτεύεται πως είναι ο δράστης και προσπαθεί να τον παγιδέψει. Μέσα από μια αλληλουχία γεγονότων και με τη συμμετοχή δεκάδων προσώπων που παίζουν πάντα ουσιαστικό ρόλο σε κάθε έργο του Ντοστογιέφσκι, ο Ρασκόλνικωφ οδηγείται στη Κάθαρση έχοντας στο πλάι του τη νεαρή πόρνη Σόνια. Θα ομολογήσει την ενοχή του και θα οδηγηθεί στη Σιβηρία όπου θα εκτίσει την ποινή του για να ξεκινήσει μετά μια καινούρια ζωή.
Αυτό το διπλό έγκλημα, προϊόν μυθοπλασίας ενός σπουδαίου λογοτέχνη, μας ήρθε στο μυαλό όταν ακούσαμε για το διπλό φονικό που διαπράχθηκε στο Βόλο με θύτη τον ίδιο άνθρωπο. Ο δράστης φέρεται να κατέσφαξε πριν από 12 χρόνια μια εξηντάχρονη φίλη της γιαγιάς του για να τη ληστέψει και παρέμεινε ασύλληπτος όλο αυτό το διάστημα. Επειδή προφανώς οι τύψεις και η μεταμέλεια δεν είναι το στοιχείο του, και επειδή από την άλλη, η τιμωρία δεν ήρθε ποτέ, δώδεκα χρόνια αργότερα επανήλθε για να διαπράξει το δεύτερο έγκλημα, με τον ίδιο τρόπο, δολοφονώντας την ογδοντάχρονη νονά του για τα λεφτά.
Κι αν στο ρωσικό αριστούργημα υπάρχει ένας Πορφύριος Πετρόβιτς που υποπτεύεται τον δράστη και καταφέρνει να τον στριμώξει έγκαιρα, η ελληνική εκδοχή είναι απείρως συγκλονιστικότερη και αντάξια του πιο ευφάνταστου μυθοπλάστη. Μπορεί να λέμε πως η Τέχνη αντιγράφει τη Ζωή, μπορεί να λέμε πως η Τέχνη είναι αντεστραμμένος καθρέφτης της πραγματικότητας, όμως τίποτα μα τίποτα στη Δημιουργία δεν μπορεί να γεννηθεί αν δεν έχει προηγηθεί εμπειρία ζωής. Όσες εξαιρέσεις κι αν υπάρχουν στον κανόνα.
Άλλωστε κι ο ίδιος ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι εμπνεύστηκε το ”Έγκλημα και Τιμωρία” από ένα παρόμοιο συμβάν στην Πετρούπολη του 1860 όταν ένας φοιτητής δολοφόνησε έναν πλούσιο γέρο για να τον ληστέψει.
Στην περίπτωση που μας απασχολεί και θα μας απασχολεί για καιρό η τιμωρία του δολοφόνου και η Νέμεσις έχουν βρει ιδανικό ενσαρκωτή στο πρόσωπο του δικηγόρου που παρείχε νομικές συμβουλές στον δράστη, αγνοώντας πως πίσω από το προσωπείο του πελάτη του κρύβεται και ο δολοφόνος της δικής του μάνας. Ναι, το πρώτο θύμα του δράστη ήταν η μητέρα του δικηγόρου και η ταυτοποίηση των στοιχείων προήλθε μέσα από το γενετικό υλικό που βρέθηκε στα νύχια του θύματος.
Ο δολοφόνος, όμως, δεν μπορεί ούτε να είναι ούτε να λέγεται Ρασκόλνικωφ…
Δεν είναι Ρώσος φοιτητής Νομικής, δεν λατρεύει τη μάνα του και την αδελφή του όπως ο Ντοστογιεφσκικός ήρωας, δεν αγωνίζεται να σώσει την τιμή της Ντούνια από τα χέρια του πλούσιου γαιοκτήμονα Σβιντριγκάιλωφ, δεν ”πυρπολείται” από εσώτερες αγωνίες και μεταφυσικές συγκρούσεις που βρίσκουν διέξοδο στο έγκλημα, ούτε φυσικά, αρνείται να ανέβει στο Γολγοθά του έχοντας αποδεχτεί την τιμωρία σαν φυσική κατάληξη αυτής της ομηρίας.
Ο δολοφόνος της Μαγνησίας, είναι η ενσάρκωση του απόλυτου Κακού. Κατά μία πιθανότητα θα δηλώσει χρήστης ουσιών, θα κρύψει το πρόσωπο του πίσω από τη μάσκα, θα φορέσει κουκούλα και θα μπει τρέχοντας στο γραφείο του Έλληνα Πορφύριου Πετρόβιτς ψυχρός και απαθής για να δηλώσει πως αρνείται τις κατηγορίες και πως επικαλείται το ακαταλόγιστο λόγω ντρόγκας ώστε να γλιστρήσει από την πίσω πόρτα της Ευελπίδων στη… μεζονέτα του Κορυδαλλού που πόρρω απέχει από τα Γκουλάγκ της Σιβηρίας.