Ήταν 6 Οκτωβρίου 1889, τη χρονιά που κατασκευάστηκε και ο Πύργος του Άιφελ. Το Moulin Rouge ανοίγει τις πύλες του και είναι το πρώτο κτίριο στο Παρίσι που διαθέτει ηλεκτρικό ρεύμα.
Ο Σαρλ Ζιντλέρ και ο Ιωσήφ Ογιέρ, ιδιοκτήτες του Paris Olympia -του διάσημου concert hall, που τον πρώτο καιρό φιλοξενούσε από συναυλίες, βαριετέ και μπαλέτο μέχρι οπερέτες- δύο επιχειρηματίες οι οποίοι «διάβαζαν» τα μηνύματα των καιρών και τις διαθέσεις του κοινού, επιλέγουν να στήσουν το Moulin Rouge στους πρόποδες της Μονμάρτης, στη ταπεινή και την ίδια στιγμή διάσημη, γειτονιά των καλλιτεχνών.
Στόχος ήταν να «παρασύρουν» μέχρι εκεί τους πλούσιους Παριζιάνους -στην πραγματικότητα η Μονμάρτη ήταν τότε μία επικίνδυνη γειτονιά- όμως, στον πρώτο εκείνο κήπο, με τη μεγάλη σκηνή, τα πολλά τραπέζια, τα μονοπάτια περιπάτου και έναν γιγάντιο ελέφαντα, αρχίζουν μετά από λίγο, να συρρέουν άπαντες: Εργάτες, μεσοαστοί, καλλιτέχνες, επιχειρηματίες, κομψές κυρίες, ξένοι που επισκέπτονταν το Παρίσι και αναζητούσαν κάτι διαφορετικό.
Το 1890, έναν χρόνο μετά, απολαμβάνει τα θεάματα του Moulin Rouge, ακόμη και ο πρίγκιπας της Ουαλίας, μετέπειτα βασιλιάς Εδουάρδος ο Ζ -και γνωστός playboy. Η φήμη του νέου, τολμηρού χορού, του can can είχε ήδη διασχίσει τη Μάγχη και ο πρίγκιπας επιθυμούσε διακαώς να δει τα κορίτσια από κοντά.
Το 1891, ο ζωγράφος Ανρί Τουλούζ Λωτρέκ, ο καλλιτέχνης που έμελλε να μείνει στην ιστορία ως ο επίσημος εικονογράφος της νυχτερινής ζωής στο Παρίσι της εποχής, υπογράφει την πρώτη του αφίσα για το Moulin Rouge. Ο Λωτρέκ ζούσε στη Μονμάρτη, γνώριζε τις χορεύτριες του καμπαρέ, τη μέθη, αλλά και τα αδιέξοδα της μποέμικης ζωής από πρώτο χέρι, αφήνοντας μέσω των έργων του τις πιο ακριβείς όσο και γοητευτικές «μαρτυρίες».
Η ιστορία είναι διανθισμένη βεβαίως και από μικρές και μεγαλύτερες περιπέτειες, όπως το 1893, όταν στον χορό Bal des Quat’z’ Arts κάνει την εμφάνιση της γυμνή χορεύτρια που υποδυόταν την Κλεοπάτρα, ακολουθούμενη από χορό εξίσου γυμνών νεαρών γυναικών, προκαλώντας σκάνδαλο.
Το 1897 το καμπαρέ πενθεί τον θάνατο του μάνατζερ και συνιδρυτή του, Σαρλ Ζιντλέρ, το 1903 γίνεται η πρώτη μεγάλη επέμβαση στο κτίριο από τον αρχιτέκτονα Edouard Niermans, τον «πιο Παριζιάνο» από τους αρχιτέκτονες της Μπελ Επόκ, ενώ μέχρι την έναρξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, το Moulin Rouge γίνεται ο ναός της οπερέτας.
Με το τέλος του Πολέμου, ωστόσο, αναγεννάται χάρη στα μεγάλα αστέρια του, τη εξαιρετική και πιο ακριβοπληρωμένη σταρ της εποχής, Μιστενγκέτ -τον επικήδειο της οποίας εκφώνησε ο φίλος της, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, Ζαν Κοκτώ- και τον Μορίς Σεβαλιέ.
Η φήμη του μεγαλώνει ακόμη περισσότερο την εποχή του Μεσοπολέμου, ενώ το 1937 δύο είναι τα πιο διάσημα καμπαρέ του κόσμου, το Cotton Club στη Νέα Υόρκη και το Moulin Rouge στο Παρίσι.
Το καμπαρέ συνεχίζει να δίνει παραστάσεις και κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, ενώ το 1944, λίγες ημέρες μετά την απελευθέρωση του Παρισιού από τους Γερμανούς, η Εντίφ Πιαφ εμφανίζεται -ξανά- στο Moulin Rouge έχοντας στο πλευρό της έναν νεαρό που τον έλεγαν Υβ Μοντάν.
Το 1951 γίνεται η τρίτη ανακαίνιση και αρχίζει μία νέα εποχή παρέλασης αστέρων, μεταξύ των οποίων και ο Σαρλ Αζναβούρ, ο οποίος από το 1954, οπότε και έκανε την πρώτη του εμφάνιση στη σκηνή του Moulin Rouge, έδινε το «παρών» από καιρό σε καιρό με γκεστ (από τον επίσημο λογαριασμό του Moulin Rouge στο twitter για τον θάνατο του Σαρλ Αζναβούρ).
Το 1979 γιορτάζει τα 90ά του γενέθλια, φέρνοντας στη σκηνή, για πρώτη φορά στο Παρίσι τη Τζίντζερ Ρότζερς και μαζί της τον Αζναβούρ, τη Δαλιδά, τον Ζαν Κλοντ Μπριαλί. Το 1982 τραγουδά η Λίζα Μινέλι, το 1984 ο Ντιν Μάρτιν και την ίδια χρονιά, ο Φρανκ Σινάτρα.
Το 1986, ο διάσημος χορευτής Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ συνεργάζεται με τον Μορίς Μπεζάρ και παρουσιάζει πρωτότυπη χορογραφία στη σκηνή του Moulin Rouge, το 1989, το γκαλά των 100 χρόνων, γιορτάζεται με ένα all star -Λορίν Μπακόλ, Ρέι Τσαρλς, Τόνι Κέρτις, Έλλα Φιτζέραλντ, Gipsy Kings, Μπάρμπαρα Χέντρικς, Τζέρι Λούις, Έστερ Ουίλιαμς.
Περισσότερες από δέκα ταινίες έχουν γυριστεί για το θρυλικό καμπαρέ, την ιστορία και την ατμόσφαιρα του, με τελευταία την ομότιτλη ταινία του Μπαζ Λούρμαν (2001), παράλληλα με επτά ντοκιμαντέρ και τουλάχιστον, πέντε εκδόσεις με πλούσιο φωτογραφικό υλικό. Όμως, η ιστορία είναι ακόμη σε εξέλιξη.
Δέκα πράγματα που δεν γνωρίζουμε για το Moulin Rouge
- Το καμπαρέ δεν κλείνει ποτέ. Έχει δύο σόου την ημέρα, 365 ημέρες τον χρόνο.
- Στη μακρά ιστορία του -129 χρόνια ζωής- έμεινε μία και μοναδική φορά κλειστό, όταν οι καλλιτέχνες πήγαν στο Λονδίνο για να παρουσιάσουν το σόου τους στη βασίλισσα Ελισάβετ.
- Το εστιατόριο του Moulin Rouge είναι το μεγαλύτερο στο Παρίσι από άποψη προσωπικού: Απασχολεί συνολικά 120 άτομα, από σερβιτόρους μέχρι μετρ.
- Για να γεμίσει το ενυδρείο στο stage απαιτούνται 120.000 γαλόνια νερού.
- Οι Μπελ Επόκ αφίσες που στολίζουν τις κολώνες της αίθουσας είναι αυθεντικές και τοποθετήθηκαν στην τρίτη ανακαίνιση του καμπαρέ το 1951.
- Το Moulin Rouge υποδέχεται περισσότερους από 600.000 πελάτες τον χρόνο. Οι μισοί εξ αυτών είναι Γάλλοι, οι άλλοι μισοί από όλον τον κόσμο.
- Για τη λειτουργία του, μέρα - νύχτα, εργάζονται 450 άνθρωποι.
- Οι 80 χορεύτριες του καμπαρέ προέρχονται από 14 χώρες. Οι νέες χορεύτριες, πριν ανέβουν στη σκηνή του για πρώτη φορά, κάνουν πρόβες έξι ημέρες την εβδομάδα επί τέσσερις εβδομάδες προκειμένου να μάθουν τις χορογραφίες και βεβαίως, το θρυλικό cancan.
- Για ένα σόου χρειάζονται 1.000 χειροποίητα κοστούμια, με φτερά, στρας και πούλιες, στα πιο λαμπερά χρώματα, την κατασκευή των οποίων αναλαμβάνουν τα πιο διάσημα ατελιέ του Παρισιού: Το Maison Février (φτερά), το Maison Clairvoy (παπούτσια), το Atelier Valentin (κεντήματα), και τα Atelier Couture και Atelier de Creation (κοστούμια). Ένα κοστούμι can can έχει 170 μέτρα βολάν, ζυγίζει 5 κιλά και κοστίζει 5.000 ευρώ.
- Το Moulin Rouge είναι ο «μεγαλύτερος καταναλωτής σαμπάνιας στον κόσμο». Στο καμπαρέ ανοίγονται 240.000 μπουκάλια σαμπάνιας ετησίως.