Το κείμενο με τίτλο «Μπιζίμ Παοκ , εμ για!», είχε γραφτεί πριν τον αγώνα ΠΑΟΚ-Μπριζ, για την ακρίβεια είχε πρωτογραφτεί την Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 1977 στον απόηχο του αγώνα Άρσεναλ-ΠΑΟΚ 1-1.
Παρέμενε αδημοσίευτο ανάμεσα στα άλλα κιτρινισμένα χειρόγραφα της μνήμης.
Της μνήμης και της νιότης.
Αλλά παρέμενε βασανιστικά εκεί και κάθε τόσο ερχόταν και ξαναερχόταν, κάτι σαν μια επαναλαμβανόμενη πισώπλατη βελονιά : Η ανάμνηση της μνήμης , κάθε τόσο, κάθε τόσο.
Είχα συνεννοηθεί με τον σουπερβάιζορ μου στην εφημερίδα να του το στείλω αμέσως μετά τον αγώνα, αισιόδοξος πως η εξέδρα του «Ναού» με την γνωστή «πειθώ» των κραυγών και των ύμνων της θα παρέσερνε τα ταλέντα που έχουν παρεισφρήσει στην ενδεκάδα του ΠΑΟΚ, προεξάρχοντος του «Ντέλια».
Όμως τα φέρνει έτσι η ζωή που μας γεμίζει με «Αν» , με τόσα πολλά «Αν», που σχεδόν δεν έχουν τελειωμό. Και με αναστοχασμούς.
Έτσι το «Μπιζίμ Παοκ , εμ για!» , ξεκινάει με μία «ασεβή» από την πλευρά μου νοερή στιχομυθία με τον συμπολίτη μου ποδοσφαιρόφιλο Μανόλη Αναγνωστάκη με τίτλο “If…”
If…
Αν — λέω αν…
Αν όλα δε συνέβαιναν τόσο νωρίς
To πρώτο γκολ των Βέλγων μόλις στο τριακοστό λεπτό
Μετά, οι αλλαγές του προπονητή που έγιναν αργά
Αν ως το εβδομηκοστό λεπτό δεν κρατούσε τον «Ντέλια» στον πάγκο
Ύστερα από τόσα λεπτά αναμονής
Με δύο γκολ ήδη στην πλάτη του, μια δήλωση
Αδυναμίας όταν ήδη είχαν απομονωθεί οι ελπίδες πρόκρισης
Αν —σήμερα συνταξιούχος εκπαιδευτικός—
Άχρηστος πια για όλους, στυμμένο λεμόνι,
Ξοφλημένη περίπτωση, με ιδέες από καιρό ξεπερασμένες,
Αν — λέω αν…
Με λίγη καλή θέληση έρχονταν όλα κάπως διαφορετικά
Ή από μια τυχαία σύμπτωση, όπως σε τόσους και τόσους
Συμμαθητές, φίλους, συντρόφους — δε λέω αβρόχοις ποσί
Αλλά αν…
Μπιζίμ Παοκ , εμ για!
Πέμπτη 18 Απριλίου 2024:
Οι ασθενείς, έγραψαν οι εφημερίδες, σηκώθηκαν απ’ τα κρεβάτια και πανηγύριζαν στους διαδρόμους των νοσοκομείων.
Ουδείς διανοήθηκε να τους επαναφέρει στην τάξη. Προφανώς.
Γιατροί και νοσηλευτές παρά την κόπωση από την εφημερία της ημέρας πρωτοστάτησαν στο ολονύκτιο πανηγύρι.
Οι διοικήσεις των τοπικών νοσοκομείων, έλαβαν από κοινού την απόφαση να προχωρήσουν εσπευσμένα στην πασχαλινή διακόσμηση όλων τις πτερύγων τους συμμετέχοντας στο εορταστικό κλίμα της βραδιάς.
Μπιζίμ Παοκ, εμ για!
Σε τουλάχιστον εκατό περιπτώσεις αναβλήθηκαν μικροεπεμβάσεις εκτάκτων περιστατικών κατόπιν επιτακτικού αιτήματος των ίδιων των ασθενών που έδωσαν προτεραιότητα – και ορθώς έπραξαν- στην τηλεοπτική παρακολούθηση του αγώνα.
Στην εντατική και του «Παπανικολάου» και του «Παπαγεωργίου» αναφέρθηκε ομαδική καλυτέρευση της υγείας των ασθενών με αποτέλεσμα την επόμενη μέρα να εκκενωθούν πολλά κρεββάτια των εκεί ΜΕΘ.
Ανάλογες συνθήκες επικράτησαν και στις υπόλοιπες βορειοελλαδίτικες νοσοκομειακές ΜΕΘ, συμπεριλαμβανομένης και μιας που γειτονεύει με το γήπεδο του Χαριλάου.
Μπιζίμ Παοκ, εμ για!
Στις φυλακές των Διαβατών, οι κρατούμενοι όλο το βράδυ κτυπούσαν τα κουτάλια τους χαρμόσυνα στα κάγκελα των κελιών.
Στο αστυνομικό τμήμα της Άνω Τούμπας, δέκα έγκλειστοι ανέστειλαν την απόδρασή τους σε αντίθεση με τους συναδέλφους τους αθηναϊκού τμήματος.
Μπιζίμ Παοκ, εμ γιά!
Στους στρατώνες της πόλης, τοποθετήθηκαν διπλοσκοπιές έξω από τις αποθήκες πυρομαχικών, ενώ σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες ο διοικητής του Γ Σώματος Στρατού, έδωσε την εντολή να μεταδίδεται από τα μεγάφωνα των στρατοπέδων ο εθνικός ύμνος στην τοπική διάλεκτο:
«Σε γνωρίζω απ’ την φανέλα
την μαυρόασπρη στολή
σ΄ αγαπώ γεμάτος τρέλα
όσο τίποτα στη γη.
Σ’ όποιο γήπεδο κι αν παίζεις
πάντα θα σ’ ακολουθώ
μια ζωή θα το φωνάζω
Παοκάρα σ’ αγαπώ»
Μπιζίμ Παοκ, εμ γιά!
Την επόμενη μέρα παρατηρήθηκε έλλειψη ζαρζαβατικών στα μανάβικα της πόλης διότι έμποροι και λοιποί ενασχολούμενοι με την τροφοδοσία του πληθυσμού στην κεντρική Λαχαναγορά της πόλης, αμέλησαν τις υποχρεώσεις και κατασκήνωσαν μέχρι το ξημέρωμα στα παρτέρια δίπλα στον Λευκό Πύργο, εξαντλημένοι από τους ολονύχτιους πανηγυρισμούς.
Η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης με κατεπείγον σήμα της προς όλα τα δημόσια και ιδιωτικά έδωσε εντολή να τεθεί ως θέμα Έκθεσης το ακόλουθο: «Είμαι φιλόπολις: Μπιζίμ ΠΑΟΚ»
Μπιζίμ Παοκ, εμ γιά!
Η πόλη φωταγωγήθηκε το βράδυ και τα δημοτικά φώτα παρέμειναν ανοικτά και κατά την διάρκεια της επόμενης μέρας διότι οι υπεύθυνοι φωτισμού θεάθηκαν να παρακολουθούν την πρωινή προπόνηση των τσικό της ομάδας όπου και τα πολλά υποσχόμενα -ως είθισται - ταλέντα της κάθε επόμενης γενιάς.
Μπιζίμ Παοκ, εμ γιά!
Απαθανίστηκε θερμός εναγκαλισμός μεταξύ χαμηλοϋψούς θρησκευόμενου παλαιόθεν βουλευτή-υπουργού και ευτραφούς συνταγματολόγου ασχολούμενου εσχάτως με την με την Ευρώπη που κινείται μεταξύ υπνοβασίας και εγρήγορσης, ενώ μέλη του εναπομείναντος τοπικού Σύριζα ασπάζονταν μέλη της τάσης Γκράουτσο Μαρξ του ιδίου κόμματος.
Μπιζίμ Παοκ, εμ γιά!
Για ένα και μοναδικό εικοσιτετράωρο μέσα στην χρονιά που ρέει, δεν ακούσθηκε ούτε μια καταγγελία για τα φαιδρά, τα παρατράγουδα, τις μετακινήσεις των αρχαιοτήτων ελέω μετρό και τις συνεχείς αναβολές ολοκλήρωσης του έργου.
Μπιζίμ Παοκ, εμ γιά!
Ο άνθρωπος που μας έμαθε μπάσκετ προέβη στην ιστορική δήλωση:
«Σήμερα, είμαστε όλοι Παοκ»
Μπιζίμ Παοκ, εμ γιά!
« …Αφήνω το χέρι μου να χαϊδέψει τον Χορτιάτη του στήθους σου, να κατεβεί στο Αρσακλί της κοιλιάς σου όπου ο αφαλός της εκκλησιάς γέμισε με τη νεροποντή μου, κι από κεί, πιλατεύοντας τους μηρούς των γηλόφων, φτάνω στ’ ανοιχτά σου πόδια που το ένα ορίζει το Καραμπουρνού, το άλλο φτάνει ως τις εκβολές του Αξιού, κλείνοντας μες τον κόλπο τους τη θάλασσα.
Στα σύνορά της μαυρίζει η πόλη σου με τα κάστρα της, τα πάρκα της, τα σπίτια της, τα καμπαναριά της. Κ’ εσύ αφήνεσαι παραδομένη στο φύσημα του βαρδάρη που κατεβαίνει ορμητικός απ’ το Βορρά. Μη φοβάσαι. Δεν φεύγω.
Καλή αντάμωση την επόμενη χρονιά.
Μπιζίμ Παοκ, εμ γιά!
ΥΓ : Ο κεντρικός τίτλος θα μπορούσε να είναι «Ο χρόνιος καημός ενός Παοκτζή» ή «Απόσπασμα απ’ τους καημούς ενός Παοκτζή» ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
Μιχάλης Κονιόρδος, αφυπηρετήσας καθηγητής Τμήματος Διοίκησης Τουρισμού στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής