Τα τελευταία χρόνια η Ευρώπη βρίσκεται σε μία αγωνιώδη προσπάθεια να περιορίσει την ατμοσφαιρική ρύπανση, και στον βαθμό που της αναλογεί το φαινόμενο του θερμοκηπίου.
Είναι άλλωστε γνωστή και η συμφωνία του Παρισιού, γνωστό επίσης και το «fit for 55» για τη δραστική μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα.
Κι ενώ, λοιπόν, η Ευρώπη κάνει όλες αυτές τις γιγάντιες προσπάθειες να μετατρέψει σε πράσινη την αυτοκινητοβιομηχανία της, να παράγει ηλεκτρικά αυτοκίνητα ολοένα και περισσότερα και να πωλούνται μόνο ηλεκτρικά από το 2030 στην Ευρώπη, στις άλλες χώρες, εκτός αυτής, δεν παρατηρούμε ανάλογες προσπάθειες.
Η αμερικανική ήπειρος ίσα ίσα που μιλά για εξηλεκτρισμό, ενώ ακόμα και η Tesla, η αμερικανική μάρκα αμιγώς ηλεκτρικών αυτοκινήτων, στην Ευρώπη δημιουργεί τεράστια εργοστάσια παραγωγής.
Η Κίνα, μπορεί να έχει ορισμένες μάρκες ηλεκτρικών οχημάτων, η Κορέα ακόμα περισσότερες, όμως ολόκληρη η Ασία έχει τον εξηλεκτρισμό στα… υπόψιν.
Η Ωκεανία ούτε που ακούγεται για κάτι τέτοιο και μόνο η Ιαπωνία στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Δεν μιλάμε για Ρωσία και τις λοιπές χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης, ούτε για την Αφρική που έχει τα δικά της μεγάλα προβλήματα.
Την ίδια στιγμή, η αεροπλοΐα έχει κάνει τεράστια βήματα ως προς την απανθρακοποίηση, ενώ και η ναυσιπλοϊα έχει στόχο το 2050 να είναι ουδέτερη στον άνθρακα.
Εύλογα δημιουργείται το ερώτημα αν η μικρή Ευρώπη στον παγκόσμιο χάρτη μπορεί να σώσει τον πλανήτη με όλες αυτές τις κινήσεις που κάνει.
Το θεωρώ αδύνατο αν όχι ουτοπικό, ωστόσο δείχνει το δρόμο και έχει πάρει τις αποφάσεις της. Μπορεί οι στόχοι χρονικά να μετατίθενται για δύο ή τρία χρόνια, εξαιτίας του πολέμου στην Ουκρανία και των αυξήσεων των πρώτων υλών και την ενέργειας, ωστόσο η Ευρώπη είναι αποφασισμένη να πάει μπροστά.
Οι υπόλοιποι θα ακολουθήσουν;