Ναι να καταργηθεί η αργία των Τριών Ιεραρχών στα σχολεία.
Χωρίς ”ναι μεν αλλά”. Ναι, να γίνει μια κανονική σχολική μέρα.
Στο κάτω κάτω αυτά δε λένε οι δείκτες Πίζα και άλλα φετίχ της ιεράς κανονικότητας; Ότι δουλεύουμε λίγο κλπ κλπ;
Αλλά δεν έχουν κότσια να το κάνουν. Η κυρία Κεραμέως λέει ”ναι μεν αλλά”.
Να καταργηθεί, λέει, η αργία αλλά να γίνονται διάφορα εκκλησιαστικά στο σχολείο. Να μη χάνεται μάθημα αλλά να στηθεί άλλο ένα ομολογιακό προγραμματάκι στη θέση του.
Ε λοιπόν όχι. Κι εδώ είναι που πρέπει να βγουν μπροστά επιστημονικές και συνδικαλιστικές καθηγητικές οργανώσεις και να προτείνουν φρέσκα πράγματα.
Να γίνει η 30/1 μέρα της εκπαίδευσης μέσα στο σχολείο.
Να δούμε καινοτομίες από άλλες χώρες. Να μπουν μαζί στην τάξη καθηγητές διαφορετικών ειδικοτήτων να κάνουν συνδιδασκαλίες, να δοκιμάσουμε στην πράξη το παιχνίδι της διαθεματικότητας, να είναι μέρα που μιλάνε τα παιδιά με τους δασκάλους τους, να σκεφτούμε τι διάολο θέλουμε για ένα σχολείο που βρίσκεται διεθνώς σε βαθιά κρίση. Να βρούμε βιωματικές δραστηριότητες να λειτουργήσουν σαν καθρέφτης. Το σχολείο να δει το πρόσωπο του. Να αλλάξουν οι ρόλοι, να έρθουν οι γονείς να τους κάνουν μάθημα τα παιδιά τους, να κάτσουν οι δάσκαλοι στα θρανία. Κάτι άλλο, κάτι θα σκεφτούμε που να πάρει.
Φοβάμαι όμως πως στο θρησκόληπτο ”ναι μεν αλλά” της κυρίας υπουργού Θρησκευμάτων θα απαντήσει ένα άλλο ”ναι μεν αλλά”. Κεκτημένη ταχύτητα, βόλεμα και αδράνεια εναντίον ιδεολογικής οπισθοδρόμησης.
Άστα να πάνε.