«Ο φόνος γεννά εκδικητές»,
Τυνδάρεως, παππούς Ορέστη
Ένα χρόνο μετά την προσγείωση των εξωγήινων! Ένα χρόνο μετά την αποκάλυψη των ζόμπι! Ή ένα χρόνο μετά την Πανδημία του Κορονοϊού!
Όταν ζεις το σενάριο φαντασίας, η ζωή είναι εκδοχή ταινίας εφηβικού θρίλερ και εσύ ψάχνεις το ρόλο στο κάστινγκ της ζωής!
Πραγματικά εμείς τι ρόλο διαλέξαμε ή εκ μέρους μας, μας διάλεξε η Ζωή;
Τραγικό θύμα, «ήρωας» της εντατικής ή αρνητής μάσκας;
Και τα εφηβάκια μας;
Τι ρόλο τους διαλέξαμε εμείς οι υπεύθυνοι και γνωστικοί;
Τραγικοκωμικοί κομπάρσοι ή θεατές του αδιεξόδου μας;
Όταν το 80% της επικοινωνίας των ανθρώπων είναι εξωλεκτικό, σε τι εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας ώρες ατέλειωτες σε απρόσωπες και χωρίς κάμερα συχνά, πλατφόρμες e-εκπαίδευσης; 57% των Βρετανών εφήβων δηλώνει ότι δεν βλέπει μέλλον.
Στις ΗΠΑ, 1 στα 6 παιδιά χρήζουν παρέμβασης από ειδικό ψυχικής υγείας. Προ κορονοϊού; Η αναλογία ήταν 1 στα 9!
Παρατηρούμε την φυσική επίπτωση μιας καραντίνας στα παιδιά μας ή παρατηρούμε τις επιπτώσεις των χειρισμών μας;
Καραντίνα θα πει αποδοχή της αδυναμίας μας για αντιπρόταση στον κίνδυνο της πανδημίας. Εδώ, σε εμάς, όχι αλλού!
Εδώ, στην χώρα των σχέσεων και της κοινοτικής εορτής, όχι σε μια χώρα οικονομικής παντοδυναμίας.
Εδώ μας αφουγκράζονται τα παιδιά μας, στην γονατισμένη οικονομικά πατρίδα μας, όχι στο χώρο της νοσταλγικής μας φαντασίωσης.
Όταν το ανθρώπινο πλάσμα αποκτά επίγνωση της ύπαρξης μέσα από τη σχέση, πως να μην απανθρωπιστούμε στην απόσταση του φόβου;
Πώς να κρατηθεί η τέχνη της ζωής, όταν κραυγάζουμε ότι «σκάσαμε» και δεν αντέχουμε την καραντίνα, συγχρωτιζόμαστε αντιδραστικά, αλλά 8 και 9 από τους 10 εφήβους μας, αποτύχαμε να τους βγάλουμε από την εξαναγκαστική ασφάλεια του δωματίου τους;
Εκεί πρωτομπήκαν επίσημα για λόγους δημόσιας υγείας, για το δικό μου και δικό σου καλό. Για την αποφυγή διασποράς.
Αλλά όπως γίνεται συχνά με τις ανάγκες των «ενηλίκων», όταν η κάψα της πρώτης έντασης σβήσει, αφήνουμε άλλους να φροντίσουν τα χρησιμοποιημένα πλάσματα· κάποιος «δυτικοαναθρεμμένος» θα βρεθεί να μαζέψει το pet (κατοικίδιο) αφού εμείς επωφεληθήκαμε της γλύκας του για κάποιες βδομάδες...
Κραυγή ήταν αυτό ή βρυχηθμός ζώου; Κάτι έσπασε ξανά. Τώρα κεφάλι. Τώρα τζαμί. Τώρα καρδιά. Και πάμε ξανά...
Αρνούμαι να κατανοήσω την πρόταση ελέγχου μέσα από την καταστολή!
Αυτό θα απαιτούσε να εμέσω και να ξεράσω πάνω στα δυο μου πολύτιμα, στις πηγές της δικής μου ελπίδας, στους τρόπους Ζωής που σμιλευθήκαν μέσα στον ανθρώπινο πόνο με ορίζοντα ουρανού: την υπαρξιακή έμπνευση της Πίστης στην Αγάπη και την υπαρξιακή έμπνευση της Παιδοψυχιατρικής επιστήμης που τον Άνθρωπο αλλάζει.
Οφείλω ωστόσο να μοιραστώ την αγωνία πως η παλινδρόμηση και η καταφυγή στην Βία είναι αποτέλεσμα μιας (ανεπίτρεπτης) πολιτισμικής αυτοκτονίας, αφού πρώτα εξολοθρεύουμε την ελπίδα σε αυτό που δεν βλέπουμε, τα παιδιά.
Γιατί το μέλλον μας είναι τα σημερινά παιδιά, έφηβοι και μετέφηβοι.
Ελπίδα μου; Να βρουν χώρο να μας αγαπήσουν εμάς τους ενήλικες, παρά την εικόνα εμφυλίου και απογοήτευσης που αλληλομοιραζόμαστε στα social και main media.
Κοινή η πίκρα σε πλούσιους και φτωχούς, εξουσιαστές και αναρχικούς, σε μορφωμένους ακαδημαϊκούς που παθητικά αφέθηκαν στα πάθη, σε αδύναμους πολιτικούς που σαν άνθρωποι της νύχτας επιβάλλονται με την σωματική βία και το μπούλινγκ ή που περιμένουν να ψηφιστούν πάνω στο σώμα νεκρών νεανικών προσώπων, σε εκπαιδευτικούς που γκρινιάζουν, σε κληρικούς που δηλητηριάζουν τις καρδιές, σε γονείς που μαζί με το επαγγελματικό τους αδιέξοδο, χάνουν την επιθυμία της Γονεϊκότητας.
Στην κοινωνία που γεννάνε τα σημερινά παιδιά ελπίζω. Ελπίζω γιατί κρατιούνται σε επαφή με το συναίσθημα.
Ελπίζω γιατί ανταποκρίνονται στο κάλεσμα των διαδικτυακών ομάδων επικοινωνίας.
Ελπίζω γιατί αναγνωρίζουν την απογοήτευση ως δική τους.
Συζήτηση σε εφηβική ομάδα υποστήριξης:
-(Έφηβος Α Λυκείου): «Στην πρώτη καραντίνα, το ευχαριστήθηκα. Η δεύτερη μου είναι δυσάρεστη. Έχω μια πικρή γεύση».
-(Έφηβος Γ Λυκείου): «Εγώ πλέον έθεσα στόχους. Θέλω να κάνω καραντίνα αλλού του χρόνου. Οραματίστηκα το μέλλον μου.
Έσπασε και η παρέα που βγαίναμε (...) με το αλκοόλ».
-(Εγώ) «Ακούω την ελπίδα»...
-(Άλλος έφηβος): «Το μέλλον έρχεται κάποια στιγμή. Θα τα στριμώξω όλα, αλλά θα τα ζήσω».
Πατρίδα της ελπίδας αυτών των παιδιών η διευθύντρια που στο άκουσμα μιας απόπειρας αυτοκτονίας, ανοίγει συζήτηση με τους μαθητές.
Πατρίδα της ελπίδας ο γονιός που επιμένει να κερνά ποιοτικό χρόνο στο παιδί του, ζητώντας συγγνώμη για τις ημέρες της δικής του θλίψης.
Πατρίδα της ελπίδας ο αστυνομικός που παρά την κούραση των αλλεπάλληλων εντολών, αρνείται να υποτιμήσει την παρέα εφήβων και τους απευθύνεται ως να ήταν πρόσωπα που μπορούν να ανταποκριθούν σε λεκτική επικοινωνία.
Πατρίδα της ελπίδας ο ενήλικας πολιτικός που θα σταθεί αγέρωχος μπροστά στην κατάρα διχασμού των εμφυλιοπολεμικών προγόνων, και για πρώτη φορά δεν θα εξυπηρετήσει το ιδιωτικό, αλλά την κοινότητα και την κοινωνία.
Και αναλαμβάνοντας την ευθύνη θα πει «Πέσαμε», κι ας μοιάζει η λέξη μη-τεχνοκρατική.
Η Πτώση είναι προϋπόθεση της αλλαγής, γιατί μαζεύει την κουλουριασμένη, από τον πόνο, ύπαρξη, σε μια διαδικασία αυτοεξέτασης.
Έτσι λειτουργεί και το «λάθος». Γονείς, Εκπαιδευτικοί, Πολιτικοί και άλλοι ενήλικες, είναι οκ να κάνουμε το λάθος, αν αυτό αναγνωριστεί.
Η καραντίνα λειτουργεί σαν μια ακάλεστη Σαρακοστή, προετοιμασίας να χωρέσουμε τον Άλλον, εκεί που σήμερα κατοικεί ο αυτο-θαυμασμός και η αυτο-μεμψιμοιρία.
Κλείνοντας ένας χρόνος Πανδημίας, έχουμε να αναστοχαστούμε: είμαστε επιτέλους έτοιμοι για τη Ζωή και αν ΝΑΙ για ποια Ζωή;
Ας αρνηθούμε να είναι ο θυμός του περιορισμού μας ανώριμα αυτοδικαιωτικός, ας αρνηθούμε να είμασταν απλώς οι χρήστες και οι καταναλωτές μιας ζωής που μας εξόργισε ότι έκλεισε εδώ και ένα χρόνο η παροχή μιας γκλάμορους ζωής, ας αρνηθούμε να περιμένουμε απλώς την επιστροφή «στα ίδια».
Αιώνες κάποιοι λιώνουν για να μην πειραχτεί το δικό μας «ίδια».
Και δεν είναι απλώς τα χέρια ενός εργάτη στα ορυχεία του Κογκό που σπάζουν το κοβάλτιο του δικού μου iPhone, είναι το ίδιο μου το παιδί, που συχνά είναι ο άλλος που είχα να χωρέσω.
Είναι ο σύντροφος και ο συνεργάτης.
Ο γείτονας στη γειτονιά και ο γείτονας της διπλανής πατρίδας.
Είναι ο άλλος μου πεινασμένος για σχέση εαυτός, που στην τρέλα της προ-καραντίνας κοινωνίας, είδε στην οικονομική κρίση, απλώς και μόνο προβλήματα στην οικονομία και το πορτοφόλι.