Αν η Ρώμη αποτελεί την εκλεπτυσμένη αριστοκράτισσα της γειτονικής χώρας, τότε η Νάπολι βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα, είναι με λίγα λόγια η αφτιασίδωτη αλήτισσα της. Το καταλαβαίνεις, φτάνοντας απ΄το Τέρμινι, με το που θα κατέβεις στον κεντρικό σταθμό Garibaldi, ερχόμενος αντιμέτωπος με μια πολυφυλετική πανδαισία ιαχών, κορναρισμάτων, χρωμάτων και, λογιών-λογιών, παράνομων προϊόντων . Οπωσδήποτε κανένας κεντρικός σταθμός δεν αποτελεί υπόδειγμα τάξης και καθαριότητας, μόνο που ανηφορίζοντας από την via Duomo προς το ιστορικό κέντρο, και διατρέχοντας τη via Toledo, θα συνειδητοποιήσεις πως οι πρώτες εισαγωγικές παραστάσεις που γεύτηκες δεν αποτελούν παρά μια μικρογραφία της, ιδιαίτερα ένα Κυριακάτικο φθινοπωρινό απόγευμα.
Κατά κάποιο τρόπο δυσκολεύεσαι να συλλάβεις ότι περπατάς σε μια Ιταλική μεγαλούπολη, αλλά από την άλλη αδυνατείς να αντισταθείς στην παρακμιακή γοητεία και την ιδιότυπη ενέργεια της περιπλανώμενος ανάμεσα σε γαριασμένες από τη σκόνη προσόψεις μπαρόκ πολυκατοικιών και πάνω σε δαιδαλώδη καλντερίμια σκουντώντας ώμους με αγνώστους υπό τη μόνιμη υπόκρουση στριγκών κορναρισμάτων.
Θα μπορούσες να είσαι στην Μπογκοτά ή κάποιο υποβαθμισμένο προάστιο του Buenos Aires, δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι εδώ βρήκε το ποδοσφαιρικό του λιμάνι ο, μεγαλωμένος στις αλάνες της Boca, Diego Maradona και η πόλη του ανταπέδωσε αυτή την αγάπη σε πολλαπλάσιο βαθμό δημιουργώντας μιαν άρρηκτη σχέση που διαρκεί μέχρι και σήμερα. Άλλωστε καμία άλλη πόλη δεν λατρεύει την τοπική ομάδα της τόσο όσο οι Ναπολιτάνοι τους «Παρτενοπέι». Το καταλαβαίνεις ακούγοντας τα ραδιόφωνα να μεταδίδουν τον αγώνα με τη Φιορεντίνα σε κάθε κατάστημα και υπαίθριο γιουσουρούμ, το βλέπεις αντικρίζοντας τους ανθρώπους καθηλωμένους μπροστά στις τηλεοράσεις στις καφετέριες και τις τρατορίες, η λευκή ισοπαλία έρχεται σαν μαχαιριά στη καρδιά ενός «λαού» που περιμένει καρτερικά τριάντα δύο χρόνια την εκδίκηση του φτωχού Νότου και τα τελευταία χρόνια φτάνει διαρκώς στην πηγή αλλά νερό δεν πίνει.
Αναρωτιέσαι τι ακριβώς είναι αυτό μαγνητίζει τους επισκέπτες και τους ίδιους τους κατοίκους αυτής της πόλης; Πως έφτασε να τραγουδιέται από την Sophia Loren (A girl went back to Napoli, because she miss the scenery) μέχρι τους Pink Martini; Η απάντηση είναι οι ίδιες οι αντιθέσεις της. Ακολουθώντας την κατεύθυνση της παραλιακής και κατεβαίνοντας στον σταθμό Merzellina αντικρίζεις μιαν άλλη πόλη, κοσμοπολίτισσα και μποέμ, καθώς τα αρτ ντεκό κτήρια με τα ανάγλυφα αετώματα κατηφορίζουν από τους καταπράσινους λόφους και φτάνουν μέχρι την προκυμαία που μαστιγώνεται από τα ανταριασμένα κύματα της Τυράνιας Θάλασσας. Απέναντι ο Βεζούβιος στεφανωμένος από τα σύννεφα και ανενεργός, και στα ριζά του η Πομπηία που αναπολεί τις ένδοξες ημέρες της. Ένας περίπατος που γνωρίζεις πως θα σου μείνει για πάντα εντυπωμένος και ένα τοπίο βγαλμένο από παραμύθι.
Αρκούν ακόμα και λίγες μέρες για να γευτείς και να οσμιστείς τις αντιφάσεις της Νάπολι που μακριά από τους πολυδιαφημισμένους Ευρωπαικούς προορισμούς έχει ίσως να σου προσφέρει κάτι πολύ πιο αυθεντικό, αρκεί να έρθεις με τα νερά και το ταμπεραμέντο της, εν αντιθέσει με τα θρυλούμενα έχεις πολλά να κερδίσεις και τίποτα να φοβηθείς, εκτός ίσως από τα αυτοκίνητα, εδώ κράτα κατά νου ότι ο αυτοκινητιστής έχει σε κάθε περίσταση προτεραιότητα…