H εξάπλωση του κορονοϊού έφερε δεκάδες αλλαγές στην καθημερινή μας ζωή και μία από αυτές ήταν πως οι περισσότεροι από εμάς -και εφόσον είχαμε αυτή την δυνατότητα- σταματήσαμε να χρησιμοποιούμε τα μέσα μαζικής μεταφοράς προκειμένου να αποφύγουμε τον συνωστισμό που δημιουργείται σε αυτά.
Το ίδιο έκαναν και χιλιάδες πολίτες σε ολόκληρο τον κόσμο. Ξεκίνησαν να χρησιμοποιούν το αυτοκίνητό τους, πήγαν με τα πόδια ή έμειναν στο σπίτι τους. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που δεν είχαν καμία τέτοια επιλογή.
Πριν ξεσπάσει η πανδημία, στην Νέα Υόρκη περισσότερα από 5 εκατομμύρια πολίτες μετακινούνταν καθημερινά με το μετρό. Σήμερα ο αριθμός φτάνει το 1 εκατομμύριο και είναι μικρότερος και από αυτόν των ατόμων που χρησιμοποίησαν για πρώτη φορά το μέσο το πρώτο Σαββατοκύριακο της λειτουργίας του το 1904.
Αυτή την ώρα, ακόμα κι αν οι έλεγχοι της αστυνομίας σε ολόκληρη την Νέα Υόρκη είναι συστηματικοί για να μην συγκεντρώνονται πολλοί άνθρωποι μαζί, στις φτωχότερες γειτονιές, οι σταθμοί του μετρό, εξακολουθούν να είναι γεμάτοι ζωή, σαν να μην άλλαξε σχεδόν τίποτα.
Στο Μπρονξ, οι δύο σταθμοί που υπάρχουν εξυπηρετούν γειτονιές στις οποίες καταγράφονται τα υψηλότερα ποσοστά της φτώχειας στην πόλη, αναφέρουν οι Times σε ανάλυσή τους.
Και οι δύο περιβάλλονται από μεγάλες κοινότητες Αφρικανών και Λατινοαμερικανών μεταναστών, των οποίων τα νοικοκυριά έχουν μέσο εισόδημα περίπου 22.000 δολάρια, το 1/3 δηλαδή του μέσου εισοδήματος των νοικοκυριών στην Νέα Υόρκη, σύμφωνα με τα στοιχεία της τελευταίας απογραφής.
Πρόκειται για όλα όσα καθημερινά συμβαίνουν στα βαγόνια που μέχρι πριν από λίγο καιρό φιλοξενούσαν άτομα όλων των κοινωνικών τάξεων, από τους ωρομίσθιους μέχρι τα στελέχη των επιχειρήσεων.
Πλέον, σύμφωνα με το ρεπορτάζ των Νew York Times, το μετρό έχει μετατραπεί σε σύμβολο ανισότητας της πόλης, αφού ενίσχυσε το χάσμα μεταξύ εκείνων που έχουν τα μέσα για ασφαλή εργασία στο σπίτι και εκείνων που πρέπει να εξακολουθούν να το χρησιμοποιούν για την μεταβίβασή τους, αφού δεν μπορούν να ξοδέψουν περισσότερα χρήματα για προσωπικό όχημα ή κάποιο ταξί.
Πολλοί κάτοικοι σχολιάζουν πως δεν έχουν άλλη επιλογή από το να πηγαίνουν στριμωγμένοι στις δουλειές τους και να εκτίθενται στον ιό. Η κοινωνική αποστασιοποίηση γι’ αυτούς δεν τίθεται καν σαν επιλογή. Πρέπει να πάνε στον χώρο εργασίας τους, να βγάλουν τα προς το ζην και να επιστρέψουν με το μετρό.
«Γνωρίζω πως ο κορονοϊός είναι πολύ επικίνδυνος. Δεν θέλω να αρρωστήσω, ούτε εγώ, ούτε τα παιδιά μου, όμως πρέπει να φτάσω στην δουλειά μου», επισημαίνει η Γιολάντα Ενθαθιόν, που εργάζεται ως οικιακή βοηθός σε ένα σπίτι στο Μανχάταν.
Ο Νταούντα Μπα, ένας 43χρονος μετανάστης από την Σενεγάλη, λέει ότι στο χώρο που μένει 50 άνδρες μοιράζονται την ίδια τουαλέτα και πως ο καθαρισμός των πόμολων γι’αυτούς φαντάζει ανέκδοτο. Ακόμα και η προτροπή για απολύμανση των χεριών είναι γελοία, αφού όπως εξηγεί αναγκάζεται να πλένει τα χέρια του σε έναν νιπτήρα που περιμένουν άλλοι δεκάδες.
«Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για την υγεία μου. Ούτε εγώ, ούτε όσοι στέκονται κοντά μου. Το μόνο πράγμα για το οποίο ανησυχώ είναι αν θα έχω δουλειά. Η υγεία για μένα είναι πολυτέλεια», τονίζει.
Σημειώνεται ότι ο Μπα απολύθηκε από τον εργοδότη του στα τέλη Δεκεμβρίου. Ο προϊστάμενός του δήλωσε ότι θα τον προσλάβει μέχρι τα τέλη Μαρτίου, αλλά με την πανδημία που εξαπλώνεται, οι προοπτικές του είναι τόσο αβέβαιες όσο ποτέ.