Επιστήμονες μετέτρεψαν νεκρές αράχνες σε «νεκρορομπότ»- δαγκάνες/ αρπάγες όπως αυτές στα παιχνίδια στα λούνα παρκ όπου ο παίκτης καλείται να «ψαρέψει» ένα λούτρινο ζωάκι ή άλλο δωράκι.
Όπως αναφέρεται σε σχετικό δημοσίευμα του Live Science, η ιδέα για μηχανικές αρπάγες από αράχνες προέκυψε αρχικά όταν οι ερευνητές είδαν μια νεκρή αράχνη κουλουριασμένη σε μια γωνία του εργαστηρίου. Όταν εξέτασαν τον λόγο που τα πόδια των νεκρών αραχνών φαίνονται να μαζεύονται προς τις κοιλιές τους, διαπίστωσαν πως οι αρθρώσεις τους ελέγχονταν μέσω ενός υδραυλικού συστήματος πίεσης που καταρρέει όταν οι αράχνες πεθαίνουν. Ως εκ τούτου, σκέφτηκαν πως θα μπορούσαν να το «πειράξουν» έτσι ώστε να ελέγξουν το σώμα μιας αράχνης, «ανασταίνοντάς» την ώστε να «ζήσει» ξανά- αλλά ως «μηχανή».
Διοχετεύοντας αέρα μέσα στις σορούς αραχνών-λύκων, οι ερευνητές είδαν πως και τα οκτώ πόδια μπορούσαν να ισιώνουν ταυτόχρονα και μετά να κουλουριάζονται ξανά, κάνοντας μια κίνηση αρπάγης, που μπορούσε να αξιοποιηθεί για να πιάνονται και να ανασηκώνονται αντικείμενα. Οι αράχνες-λύκοι (μια ομάδα που απαρτίζεται από περίπου 2.400 είδη στην «οικογένεια» των Lycosidae) μπορούν να μεταφέρουν αντικείμενα πολύ μεγαλύτερα από τις ίδιες και έχουν μικροσκοπικές τρίχες στα πόδια τους για να τα πιάνουν καλύτερα. Αυτό σημαίνει πως τα «νεκρορομπότ» μπορούν να πιάνουν ένα μεγάλο εύρος από αντικείμενα, μεταξύ των οποίων και ευαίσθητα ηλεκτρικά εξαρτήματα ή διάφορα αντικείμενα με περίεργα σχήματα.
Οι ερευνητές θεωρούν πως η δουλειά τους θα μπορούσε να αποτελέσει έμπνευση για περαιτέρω...ανατριχιαστικά πειράματα με πτώματα ή μέλη άλλων νεκρών ζώων. «Είναι κάτι που δεν είχε χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν, μα έχει πολλές δυνατότητες» είπε ο Ντάνιελ Πρέστον, επίκουρος καθηγητής μηχανολόγων μηχανικών στο Rice University στο Χιούστον.
Το εργαστήριο του Πρέστον ειδικεύεται σε μαλακά ρομποτικά συστήματα με αντισυμβατικά υλικά. «Χρησιμοποιούμε κάθε είδους συναρπαστικά νέα υλικά, όπως υδροτζέλ και ελαστομερή που μπορούν να κινούνται μέσω διαδικασιών όπως πχ χημικές αντιδράσεις, φως κ.α.» είπε ο ίδιος. «Ο τομέας της μαλακής ρομποτικής είναι πολύ διασκεδαστικός επειδή καταφέρνουμε να χρησιμοποιούμε προηγουμένως αναξιοποίητες μορφές ενεργοποίησης/ κίνησης και υλικά...η αράχνη εντάσσεται σε αυτή την κατηγορία».
Όπως είπε η Φέι Γιαπ, lead author της έρευνας, «οι αράχνες δεν έχουν ανταγωνιστικά ζεύγη μυών, όπως οι δικέφαλοι και οι τρικέφαλοι στους ανθρώπους...έχουν μόνο καμπτήρες μύες, που επιτρέπουν στα πόδια τους να κουλουριάζονται και τα εκτείνουν προς τα έξω μέσω υδραυλικής πίεσης. Όταν πεθάνουν χάνουν τη δυνατότητα να ασκούν ενεργά πίεση στα σώματά τους. Για αυτό κουλουριάζονται. Σκεφτήκαμε πως αυτό ήταν πολύ ενδιαφέρον, και θέλαμε να βρούμε έναν τρόπο να αξιοποιήσουμε αυτόν τον μηχανισμό».
Εσωτερικές βαλβίδες στους υδραυλικούς θαλάμους των αραχνών (κεφαλοθώρακας) επιτρέπουν τον έλεγχο κάθε ποδιού μεμονωμένα, και αυτό είναι κάτι που θα διερευνηθεί περισσότερο στο μέλλον, είπε ο Πρέστον. «Η νεκρή αράχνη δεν ελέγχει αυτές τις βαλβίδες. Είναι όλες ανοιχτές. Αυτό ήταν υπέρ μας σε αυτή τη μελέτη, επειδή μας επέτρεπε να ελέγχουμε όλα τα πόδια ταυτόχρονα».
Όσον αφορά σε πιθανές «νεκρορομποτικές» εφαρμογές, «υπάρχουν πολλές εργασίες μεταφοράς και τοποθέτησης που θα μπορούσαν να εξεταστούν, επαναλαμβανόμενες εργασίες όπως η τακτοποίηση ή η μετακίνηση αντικειμένων σε τόσο μικρές κλίμακες, και ακόμα ίσως και πράγματα όπως η συναρμολόγηση μικροηλεκτρονικών...επίσης οι ίδιες οι αράχνες είναι βιοδιασπώμενες, οπότε δεν παράγουμε μεγάλη ροή αποβλήτων, που θα μπορούσε να είναι πρόβλημα με παραδοσιακά εξαρτήματα».
Ο Πρέστον και η Γιαπ γνωρίζουν πως τα πειράματά τους μπορεί να φαντάζουν ως ολίγον τι...εφιαλτικά, μα λένε πως αυτό που κάνουν δεν παραπέμπει σε δημιουργία «ζόμπι»: «Αν και φαίνεται σαν να επιστρέφουν στη ζωή, είμαστε βέβαιοι πως δεν είναι ζωντανό, και το χρησιμοποιούμε σε αυτή την περίπτωση αυστηρά ως υλικό από μια κάποτε ζωντανή αράχνη» είπε ο Πρέστον.