Ξεχωρίζουν ακόμη και σε πολυπληθή συντροφιά εξαιτίας του τρόπου με τον οποίον κοιτάζει ο ένας τον άλλο. Κι όμως, η Σοφία και ο Νίκος Σκέντερη δεν είναι ένα νεαρό ζευγάρι που απολαμβάνει τις χαρές του πρώτου έρωτα, αλλά δύο σύντροφοι οι οποίοι αισίως μετρούν 41 χρόνια κοινού και δη, ευτυχισμένου βίου.
Αλήθεια, πώς επιτυγχάνεται ένας τέτοιος άθλος (γιατί περί άθλου πρόκειται); Υπάρχουν «μυστικά κλειδιά» και «οδηγίες» για να βγει ένας σύντροφος νικητής σε ένα τόσο απαιτητικό τεστ αντοχής και να μην συνεχίζει να συντηρεί μία σχέση υπό το βάρος της συνήθειας και των κοινών υποχρεώσεων;
Πόσο σοβαροί είναι οι κλυδωνισμοί που προκαλεί η άφιξη ενός ή παραπάνω παιδιών (καθώς σύμφωνα με έρευνες, σε πολλές περιπτώσεις, η διεύρυνση της οικογένειας σημαίνει την αρχή του τέλους για το ζευγάρι);
Πώς αντιμετωπίζονται οι διαφωνίες και οι ρήξεις; Τι αγαπούν περισσότερο ο ένας στον άλλον και τι τους εκνευρίζει;
Ποιό θεωρούν ότι είναι το βασικό, το θεμελιώδες χαρακτηριστικό της σχέσης τους;
Η Σοφία και ο Νίκος δέχτηκαν να μιλήσουν στη HuffPost, χωρίς φόβο, αλλά με πολύ πάθος -και χιούμορ- για όλα όσα τους ενώνουν.
Σχέση 41 χρόνια, γάμος 37 χρόνια
«Είμαστε μαζί 41 χρόνια, από τα οποία 37 παντρεμένοι. Τον Ιανουάριο έχουμε και τις δύο επετείους: 2 Ιανουαρίου την επέτειο της γνωριμίας μας (αυτή είναι η ημερομηνία που γράψαμε στις βέρες μας) και 8 Ιανουαρίου την επέτειο του γάμου μας, παντρευτήκαμε στις 8 Ιανουαρίου 1983. Έχουμε δύο παιδιά, ο γιος μας είναι 35 χρονών και η κόρη μας στα 27».
«Έτσι άρχισε το ειδύλλιο»
Σ: Συγκατοικούσαμε με μία θεία του Νίκου, η οποία είχε νοικιάσει το ισόγειο του σπιτιού μας και ερχόμενος ο Νίκος εδώ γνωριστήκαμε. Και κάποια στιγμή βρεθήκαμε σε ένα πάρτι.
Ν: Ερχόμαστε με την οικογένεια μου από το Κερατσίνι στον Πειραιά για να δούμε τη θεία, την εξαδέλφη της μητέρας μου. Στην αρχή δεν γνώριζα τη Σοφία και τα αδέλφια της, είναι πιο μικροί από μένα. Όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο, στο Μαθηματικό της Αθήνας, άρχισα να κάνω ιδιαίτερα μαθήματα για να έχω ένα επιπλέον εισόδημα. Εκείνη την περίοδο έτυχε να κάνω πολλά μαθήματα στην περιοχή, στη γειτονιά της Σοφίας, λόγω της θείας, η οποία με είχε γνωρίσει με τα παιδιά του σχολείου. Mε τη Σοφία, που τότε ήταν τελειόφοιτη, ήρθαμε πιο κοντά σε ένα πάρτι.
-Ποιός πήρε την πρωτοβουλία;
Σ: Του τηλεφώνησα για να του ευχηθώ καλή χρονιά και μου ζήτησε να συναντηθούμε. Έτσι άρχισε το ειδύλλιο (γέλια).
«Όχι, δεν άλλαξε τη σχέση μας τα παιδιά»
-Πόσο άλλαξε η σχέση σας με τα παιδιά;
Σ: Δεν μας άλλαξε πολύ. Το πρώτο παιδί δεν ήρθε τυχαία. Γέννησα μετά από 2,5 χρόνια γάμου και ήταν συνειδητή επιλογή. Είμαστε ήδη έξι χρόνια μαζί όταν γεννήθηκε ο γιος μας. Συνεχίσαμε να έχουμε τις παρέες μας, να πηγαίνουμε σινεμά, σε ταβερνάκια, να κάνουμε εκδρομές -όχι στον ίδιο βαθμό, αλλά συνεχίσαμε. Άλλωστε, ήταν κοινή η απόφαση να κάνουμε παιδί. Βέβαια, οι πρώτες διαφωνίες ήταν για το παιδί, λόγω υπερπροστασίας, όχι για άλλους λόγους. Όμως, όχι, δεν άλλαξε τη σχέση μας το παιδί. Ήταν άλλες οι ευθύνες πια, αλλά μεταξύ μας όλα ήταν μια χαρά.
Ν: Ζήσαμε μαζί με τον Κώστα. Σε όλα με τον γιο μας -από τις βόλτες μέχρι τις εκδρομές και τα αντίσκηνα. Δεν τον αφήναμε στη γιαγιά. Μοιράσαμε από την αρχή τις ευθύνες. Η Σοφία δούλευε σε μία εταιρεία με χρώματα και συμφωνήσαμε ότι όταν κατασταλάξω επαγγελματικά -στην αρχή εργαζόμουν σε φροντιστήριο, στην πορεία απέκτησα δικό μου φροντιστήριο- η Σοφία θα αναλάβει το σπίτι και το παιδί. Μοιράσαμε τις δουλειές, με άλλα λόγια.
Σ: Ο Νίκος έλεγε, προτιμώ να δουλέψω περισσότερο, να κάνω και δεύτερη δουλειά, αν γίνεται, ώστε το παιδί να μεγαλώσει με εμάς και από εμάς. Ναι, η αγάπη των παππούδων ήταν μεγάλη, αλλά απέφυγαν την ευθύνη. Ήταν ένας από τους λόγους που μας οδήγησαν στην απόφαση να κάνουμε αυτόν τον καταμερισμό. Κατά καιρούς είχα δουλέψει και στο φροντιστήριο – αναλαμβάνοντας τη γραμματεία, αμισθί συνήθως, για να βοηθήσω τους συνεργάτες του Νίκου- αλλά το σημαντικό ήταν ότι το παιδί ήταν παντού μαζί μας.
Ν: Ήταν μία εποχή κορύφωσης όσον αφορά τη δική μου δουλειά, με πάρα πολλές ώρες, αλλά δεν δημιουργήθηκε πρόβλημα, επειδή η Σοφία, ευτυχώς, δεν εργαζόταν εκτός σπιτιού. Δούλευε, αλλά στο σπίτι. Τον γιο μας τον έζησα πολύ, όταν γεννήθηκε η κόρη μας διορίστηκα στη δημόσια εκπαίδευση και βρέθηκα για έναν χρόνο εκτός Αθηνών, στην Κω, οπότε έχασα κάποια επεισόδια.
Η μία και μοναδική (σύντομη) ρήξη
Σ: Αποκτήσαμε το δεύτερο παιδί μας μετά από οκτώμισι χρόνια. Τότε ήρθε για λίγο μία ρήξη...
Ν: ... Πρώτη φορά.
Σ: ... Για λίγες μέρες. Ο Νίκος δεν περίμενε ότι θα μείνω έγκυος και άρχισε να αναρωτιέται εάν θα τα καταφέρουμε. Εγώ ήθελα δεύτερο παιδί, όχι για μένα κυρίως, όσο για να έχει ο γιος μας έναν δικό του άνθρωπο. Εννοώ, αργότερα στη ζωή. Είπα στον Νίκο, δεν πρόκειται να κάνω διακοπή κύησης. Για δεκαπέντε μέρες υπήρχε μία ψυχρότητα μεταξύ μας. Πολιτισμένα μεν, αλλά υπήρχε μία απόσταση. Δεκαπέντε μέρες κράτησε. Και πέρασε.
Ν: Εγώ μεγάλωσα μόνος μου, ήμουν μοναχογιός. Δεν είχα κάποια αρνητική εικόνα, κάποια δυσάρεστη εμπειρία να θυμάμαι. Το ζήτημα μου για το δεύτερο παιδί αφορούσε το άγχος για τα οικονομικά, εάν είμαστε σε θέση να αντεπεξέλθουμε. Να στηρίξουμε τα παιδιά και να προσφέρουμε αυτά που πρέπει. Ήμουν ελεύθερος επαγγελματίας και αναρωτιόμουν, μπορούμε ή όχι;
Σ: Ωστόσο, εγώ ασχολήθηκα κυρίως με τα παιδιά, ο Νίκος τα ανέλαβε σε μεγαλύτερη ηλικία -ως εκπαιδευτικός- αλλά εγώ ήμουν από κοντά μια ζωή. Δεκατρία χρόνια στον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων έτρεξα παντού, για όλες τις ανάγκες του σχολείου και των παιδιών και βεβαίως για τις ξένες γλώσσες, το μπαλέτο, το μπάσκετ. Ο Νίκος έλειπε πολλές ώρες και η συμφωνία μας ήταν αυτή. Μέχρι τώρα, τα παιδιά -παρότι ενήλικα- ξέρουν πως ό,τι χρειαστούν είμαι εδώ. Να λύσω θέματα. Εννοείται ότι στήριζα πάντα και τον Νίκο. Γεννούσα και του έλεγα, μην κάνεις έτσι, δεν είναι τίποτα (γέλια). Δέσαμε και μοιραστήκαμε πράγματα συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλον.
Το πιο γοητευτικό και το πιο εκνευριστικό χαρακτηριστικό
-Ποιό είναι το στοιχείο που βρίσκετε πιο γοητευτικό ο ένας στον άλλον και τι σας κάνει να «βγαίνετε έξω από τα ρούχα σας»;
Ν: Τότε ή τώρα; (γέλια). Να μιλήσω εγώ; Είναι λίγο μυστήριο, δύσκολο να το εξηγήσει κανείς. Κατ′ αρχάς είναι η «χημεία», εάν σε ελκύει μία γυναίκα. Κυρίως το βλέμμα, θα πω. Ο τρόπος που σε κοιτάζει. Μπορώ να καταλάβω πολλά από τον τρόπο που με κοιτάζει ένας άνθρωπος. Ακόμη, το στήσιμο, το χαμόγελο, η εξυπνάδα, η αίσθηση του χιούμορ. Στην πορεία ήρθαν και άλλα, πέρα από την ερωτική έλξη. Ο χαρακτήρας της. Η στήριξη της. Είχαμε μία πολύ «αντρίκεια» σχέση. Η Σοφία ήταν αδελφή ψυχή. Πέρα από την πρώτη ματιά και τα πρώτα χρόνια που πέρασαν πάρα πολύ ωραία -χωρίς να έχουμε ευμάρεια, και με λίγα και με πολλά, πάλι καλά θα περνούσαμε, μπορώ να το πω χωρίς καμία αμφιβολία- το ζήτημα είναι ότι είχαμε συμφωνήσει στα βασικά. Πώς θα λειτουργήσουμε σαν ένας οργανισμός. Ξέραμε ποιά είναι η θέση μας και ποιά η θέση των οικογενειών μας. Είχαμε συμφωνήσει ότι ακόμη και στην περίπτωση που κάποιος κάνει λάθος, αυτό θα ειπωθεί, ακόμη κι αν πρόκειται για τη μητέρα μου και τον πατέρα μου.
Σ: Παρότι ήμουν πολύ νέα όταν άρχισε η σχέση μας, την εβδομάδα που αποφάσισα ότι θα βγω ραντεβού με τον συγκεκριμένο άνθρωπο, με πολιορκούσαν τρία άτομα: Ο Νίκος και άλλοι δύο με το... ίδιο όνομα (γέλια). Τον έναν τον έβλεπα από το σχολείο σαν αδελφό μου, δεν μπορούσα να τον δω διαφορετικά, ο άλλος δεν μου φαινόταν σταθερή κατάσταση, με τον Νίκο ένιωσα από την αρχή μία σιγουριά. Κι αυτή η σταθερότητα μας ακολούθησε όλα τα χρόνια. Ναι, ερωτευτήκαμε, δεν μπορώ να πω ότι από την πρώτη μέρα τρελαθήκαμε και οι δύο, αλλά σιγά σιγά προχώρησε η σχέση.
Τι με ενοχλεί; Ο Νίκος δεν μπορεί να διαχειριστεί, να κοντρολάρει κάποια πράγματα όταν είναι σε ένταση -όχι όσον αφορά τη μεταξύ μας σχέση, αλλά τους γύρω μας- χρειάζεται χώρο και χρόνο. Και δεν αναφέρομαι σε πράγματα σοβαρά. Αυτό με τρελαίνει.
Ν: Δεν το κάνω μόνο στο σπίτι και στο σχολείο συμβαίνει. Έχω εκρήξεις.
Σ: Μπορεί να εκραγεί χωρίς να υπάρχει σοβαρός λόγος. Λέω, άστο, δεν μιλάμε τώρα. Τον αφήνω και φεύγω.
Ν: Είναι γονίδια αυτά. Ο πατέρας μου ήταν ένας εξαιρετικά γαλήνιος και καλός άνθρωπος, με ένα ρολόι στη ζωή του το οποίο ακολουθούσε πάντα. Η μητέρα μου ήταν το ίδιο καλή, αλλά είχε αυτό το χαρακτηριστικό. Το αρβανίτικο, που λένε. Έτσι κι έπαιρνε φωτιά....
-Νίκο, τι σε τρελαίνει στη Σοφία;
Σ: Θα δυσκολευτεί....
Ν: Νομίζω ότι αφιερώνει πολύ χρόνο βοηθώντας κόσμο. Όχι ότι είναι κακό, δεν διαφωνώ καθόλου, είμαι της ίδιας λογικής κι εγώ βοηθώ, με άλλον τρόπο, αλλά κουράζεται. Θα ήθελα να έχει λίγο μέτρο. Τρέχει και στηρίζει όποιον έχει ανάγκη, φίλους, γνωστούς, μαγειρεύει στα συσσίτια... Θα μπορούσε να αφοσιωθεί λίγο περισσότερο στον εαυτό της, να κάνει κάτι για την ίδια.
Σ: Ο Νίκος εννοεί ότι υπερβάλλω.
Ν: Ναι, ένα τρίτο του χρόνου αυτού θα μπορούσες να τον αφιερώσεις στον εαυτό σου.
Σ: Είμαι πολύ καλά, έχω πολλούς ανθρώπους, πέρα από την οικογένεια μου, που νιώθω ότι με αγαπάνε και βρίσκω χρόνο για τον εαυτό μου.
«Και να κρατάμε ο ένας τον άλλον....»
-Ποιό είναι το βασικό, το θεμελιώδες χαρακτηριστικό της σχέσης σας;
Σ: Το πιο σημαντικό είναι ότι νιώθαμε πάντα την ανάγκη να είμαστε μαζί. Και τον χρόνο που έλειψε όταν διορίστηκε στην Κω, περισσότερο η αγκαλιά μας έλειψε παρά το σεξ. Ο Νίκος είχε καταρρεύσει εκεί, δεν άντεχε μόνος του. Κάποιοι είχαν απορήσει.
Ν: Το θέμα της επαφής και της αφής ήταν και είναι βασικό για τη σχέση μας. Πρέπει να κοιμηθούμε μαζί, δεν μπορούμε να κοιμηθούμε χώρια. Και κάθε φορά πρέπει να γυρίζουμε μαζί πλευρό στο κρεβάτι. Και να κρατάμε ο ένας τον άλλον. Από τα νιάτα μας μέχρι τώρα.
Σ: Πέρυσι, όταν χρειάστηκε να νοσηλευτώ για λίγες ημέρες, οι φίλες μου έλεγαν, δεν σκεφτόμαστε εσένα, πώς θα κοιμηθεί ο Νίκος μόνος του, σκεφτόμαστε. Καλά, εγώ αρρώστησα, τον Νίκο σκέφτεστε; έλεγα και μου απαντούσαν, ναι, γιατί εσύ είσαι πιο δυναμική.
-Τι θα συμβουλεύατε ένα νέο ζευγάρι; Υπάρχει κάποιο μυστικό;
Ν: Το πρώτο είναι η ισοτιμία -δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς. Δεύτερο, το χιούμορ -δίνει τρομερή ενέργεια σε ένα ζευγάρι. Παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίσαμε, όπως όλοι, πάντα είχαμε χιούμορ. Με τη Σοφία είμαστε όλη μέρα έτσι -αστεία, πειράγματα, γέλια.
Σ: Είναι κάτι που έχει κάνει εντύπωση και στα παιδιά μας. Όταν θολώνουν τα τζάμια από το κρύο ο Νίκος πάει και γράφει Σοφία Love for Ever. Και γίνεται στο σπίτι σόου. Γελάμε όλοι!