... Κάπου ανάμεσα στην πλήξη και την εξάντληση, το πρόβλημα στον επαγγελματικό μας χώρο δεν είναι η περίπτωση να βαριόμαστε τη δουλειά μας, αλλά περισσότερο το πώς μας αντιμετωπίζουν σε αυτόν τον ρόλο.
Αν η εξάντληση (burnout) συμβαίνει όταν πιέζουμε τον εαυτό μας σε μεγάλο βαθμό, το να έχουμε «σκουριάσει» σημαίνει ουσιαστικά ότι μας έχει ξεχάσει ο διευθυντής μας – κάτι που οδηγεί σε απογοήτευση, εξάντληση και απλώς... επιθυμία να τα παρατήσουμε. Είμαστε κολλημένοι σε μια θέση και δεν μπορούμε να πάμε πουθενά αλλού.
Η Τίνα Κλούστον, συγγραφέας του Challenging Stress, Burnout and Rust-Out, έχει αναφέρει στο Cosmopolitan: «Το να έχουμε ”σκουριάσει” είναι πολύ βαθύτερο και βαθύτερο από την πλήξη. Σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν έχουν στόχευση στη δουλειά τους και δεν τους αναγνωρίζουν».
Λέει επίσης: «Συχνά νιώθουν αποκλεισμένοι – σαν να μην υπάρχει το που να προχωρήσουν κι αυτό μπορεί να είναι πολύ πιο δύσκολο να αντιμετωπιστεί από την εξουθένωση».
Η επαγγελματική εξουθένωση αναγνωρίζεται ήδη από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) ως επαγγελματικό φαινόμενο, αλλά αξίζει να βάλουμε και το «σκούριασμα» στο ραντάρ μας.
Εξάλλου, δεν συμμετείχαν όλοι στη «μεγάλη παραίτηση» κατά τη διάρκεια της πανδημίας της Covid - υπάρχουν λογαριασμοί που πρέπει να πληρωθούν (και γίνονται ακριβότεροι μόνο χάρη στην κρίση κόστους ζωής).
Η εταιρεία Analytics Gallup διαπίστωσε το 2022 ότι μόλις το 21% των ερωτηθέντων ασχολούνταν με τις δουλειές τους σε όλο τον κόσμο.
Και μια έρευνα της Workforce Hopes and Fears από την PwC το 2022 διαπίστωσε ότι η Gen Z και οι millennials είναι η πιο πιθανή ηλικιακή ομάδα να αλλάξουν εργοδότες το επόμενο έτος αναζητώντας μια πιο ικανοποιητική δουλειά.
Αυτό είναι αρκετά εμφανές και μόνο από αυτό που συμβαίνει στο διαδίκτυο. Ο διάσημος όρος «ήσυχη διακοπή» (quiet quitting) έγινε ιδιαίτερα viral στο παρελθόν και περιλαμβάνει ανθρώπους που κάνουν το απόλυτο ελάχιστο στη δουλειά, εκτρέποντας την υπόλοιπη ενέργειά τους στην αναζήτηση για κάτι άλλο.
Αλλά στην περίπτωση του «σκουριάσματος» το κίνητρο φαίνεται ότι έχει εξαφανιστεί εντελώς. Η Κλούστον εξηγεί: «Ο ψυχικός αντίκτυπός του να έχουμε ”σκουριάσει” μπορεί να είναι αρκετά σκοτεινός. Μπορεί να νιώθουμε κατάθλιψη – σαν να είμαστε κολλημένοι στη λάσπη, ανίκανοι να κινηθούμε». Σύμφωνα με όιτι υποστηρίζει επίσης, αυτό γίνεται «ντόμινο» και στην υπόλοιπη καθημερινότητά μας.
Και το να έχουμε «σκουριάσει» δεν βοηθά κανέναν, συμπεριλαμβανομένων των εργοδοτών μας.
«Κατά γενικό κανόνα, μόλις κάποιος αρχίσει να ”σκουριάζει”, η ποιότητα της δουλειάς του πέφτει, καθώς χάνει το ενδιαφέρον του, βρίσκοντας ότι η δουλειά του δεν τον εκπληρώνει», λέει ακόμα, οδηγώντας στον στον κυνισμό.
Ωστόσο η Κλούστον ξεκαθαρίζει ότι το να νιώθουμε ότι έχουμε «σκουριάσει» δεν σημαίνει ότι πρέπει να τα παρατήσουμε εντελώς. Προτείνει να μιλήσουμε με τον διευθυντή μας για να δούμε εάν μπορούμε να ενισχύσουμε τον ρόλο που πραγματικά απολαμβάνουμε ή να δημιουργήσουμε ένα σχέδιο εξέλιξης γι′ αυτόν τον ρόλο. «Αυτό μπορεί να μας βοηθήσει να αναθεωρήσουμε τι θέλουμε να κάνουμε στο χώρο εργασίας μας και να βρούμε αυτή την ευκαιρία για αλλαγή», εξηγεί.
Η ίδια, τέλος, συμβουλεύει να εστιάσουμε στην ευημερία μας και να μην ξεχνάμε τα χόμπι που μας έδιναν χαρά πριν. Αλλά αν αυτό δεν βοηθά και δεν φαίνεται ότι μπορούμε να εξελιχθούμε στη δουλειά ακόμα και όταν προσπαθήσουμε γι′ αυτό, ίσως θα πρέπει να ξεκινήσουμε να ψάχνουμε για μια νέα δουλειά.