Αστυνομικοί κουβαλούσαν στην πλάτη τους ένα κοριτσάκι, στρατιώτες ξεχιόνιζαν, απεγκλώβιζαν και μοίραζαν φαγητό, μεμονωμένοι πολίτες βοηθούσαν άλλους που είχαν ανάγκη.
Ένας οδηγός φορτηγού άρχισε να μοιράζει τα τρόφιμα που μετέφερε σε όσους είχαν μείνει ακινητοποιημένοι, μαζί με τον ίδιο, στην Αττική Οδό.
Υπάλληλοι της ΔΕΗ πάλευαν κάτω από αντίξοες συνθήκες για την αποκατάσταση της παροχής ρεύματος σε περιοχές που είχαν πληγεί από τον χιονιά.
Νοσηλευτές δούλευαν διπλοβάρδιες σε βαθμό εξάντλησης.
Πολλές μεσήλικες γυναίκες πήγαν με τα πόδια στο σούπερ μάρκετ για να εξυπηρετήσουν τους πελάτες...
Αυτή είναι η πραγματική Ελλάδα. Η Ελλάδα του μόχθου και της κοινότητας που ξέρει περί αλληλεγγύης, όταν έρθει η ώρα.
Άνθρωποι ανώνυμοι που είναι η ραχοκοκκαλιά αυτού του τόπου. Είναι αυτή η μικρομεσαία και μεσαία (προς εξαφάνιση) τάξη που πληρώνει εδώ και δέκα χρόνια τα επιβληθέντα μνημόνια, φόρους για μια παιδεία που δεν έχει και μια υγεία που νοσεί, που πληρώνει χωρίς αντίκρισμα και νιώθει την απαξίωση όχι μόνο ταξικά αλλά και ιδεολογικά.
Ο λαός, ναι αυτός που τον έχουν λοιδορήσει κάποιοι ευθυτενείς με ακριβά κουστούμια ως διεφθαρμένο, κάποιοι επόπτες ως τεμπέλη, και κάποιοι άλλοι ως νοικοκυραίο, είναι αυτός που δείχνουν να λογαριάζουν οι εκάστοτε κυβερνώντες. Αλλά μόνο στα λόγια.
Οι νοσηλευτές, οι «μπάτσοι», ο στρατός, οι δικοί μας καθημερινοί συμπολίτες, οι απαξιωμένοι νοικοκυραίοι είναι αυτοί που κράτησαν πάλι τη χώρα όρθια, ο καθένας στην μικροκλίμακά του.
Αμέτοχοι όσοι επαγγέλλονται την αλληλεγγύη και όσοι εκλέγονται για να προνοούν σε μεγαλύτερη κλίμακα.
Είναι το κρύο που μειώνει τα αντανακλαστικά ή η αδιαφορία;