Πήγατε στη συναυλία για την ειρήνη; Ούτε κι εγώ! Ομολογώ την αμαρτία μου. Όμως δεν τρέφω καμία, χλευαστική διάθεση γι′ αυτήν. Απεναντίας. Ας τραγουδούν οι άνθρωποι, ας συναντιούνται δημόσια σ ‘αυτή τη μίζερη εποχή της φοβίας και της απομόνωσης, ας διοργανώνονται λαϊκά γλέντια κι ας χαιρόμαστε τις φωνές που αγαπάμε. Ιδιαίτερα όταν υπάρχει και σοβαρός λόγος. Χωρίς κομματικές ή ιδεολογικές παρωπίδες. Θα μού πείτε - και δικαίως - εσύ γιατί δεν πήγες; Γιατί εγώ είμαι καθ’ έξιν αντιδραστικός και φοβικός απέναντι στις μαζικές εκδηλώσεις...(Το είπα, ησύχασα).
Αφήστε που με ενόχλησε αυτή η ενδημούσα τάση να διχαζόμαστε συνεχώς ακόμη και για τα ασήμαντα και να μη βλέπουμε καμία άλλη απόχρωση πλην του μαύρου και του άσπρου. Εδώ ο κόσμος χάνεται και εμείς... άδομεν. Έτσι, παραδοσιακά και κοινωνικά μήντια κονταροχτυπήθηκαν μέχρι τελικής εκμηδένισης της αντίπαλης γνώμης χωριζόμενα ακριβοδίκαια σε συναυλιολάτρες και συναυλιομάχους.
Με την υποδόρια κατηγορία να υποβόσκει: Την συναυλία οργάνωσαν οι λάτρεις του Πούτιν και η ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα. Προς όφελος του ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως βεβαίως. Ενώ οι ”άλλοι” υπερασπίζονται την τιμή και την αξιοπρέπεια του δυτικού κόσμου (τρομάρα του, του δυτικού κόσμου, και τρομάρα μας).
Ηλίου φωτεινότερο που θα έλεγε κι ένας εκλιπών ηγέτης της ΝΔ. Από την άλλη με διασκέδασε αρκετά - αυτές τις ζοφερές ημέρες του ηλίθιου, ”προκάτ” πολέμου που δεν λέει να σταματήσει - η διαμάχη ανάμεσα στον υιό του πρωθυπουργού και σε καλλιτέχνες ή ”καλλιτέχνες” με τα ενδεικτικά ψευδώνυμα ”εισβολέας”, ”θανάσιμος” αλλά και το ονοματεπώνυμο ”Δημήτρης Μητσοτάκης”.
Ομολογώ πως χάρηκα πολύ που έμαθα την ύπαρξη αυτών των καλλιτεχνών - φαντάζομαι διάσημων σε άλλους εγκρατέστερους εμού περί τα καλλιτεχνικά - ενώ παράλληλα εκφράζω την συμπαράσταση μου στον τελευταίο, τον τραγουδιστή Μητσοτάκη ντε, που θέλει να σταδιοδρομήσει στον συγκεκριμένο χώρο με τέτοιο πατρώνυμο.
Από την άλλη πληροφορήθηκα αρμοδίως ότι ο υιός του άλλου Μητσοτάκη - εκείνου που δεν είναι τραγουδιστής ντε - δεν δικαιούται δια να ομιλεί, ούτε να κάνει χιούμορ, έστω κακής ποιότητας, επειδή είναι, λέει, κι αυτός πρωθυπουργός εν αναμονή! Ο οποίος όμως οφείλει να ακούει στωικά κάποιους δημοκράτες να του καθυβρίζουν τον πατέρα.
Ο συγκεκριμένος υιός λοιπόν, ο πρωθυπουργός εν αναμονή ντε, έχει ενοχλήσει το πανελλήνιο για άγνωστους προς εμένα λόγους. Ίσως γιατί υπήρξε ο φίλος της εθνικής μας τενίστριας, ίσως γιατί λέγεται Μητσοτάκης και δεν τραγουδάει.
Η ζήλια ήταν ανέκαθεν το εθνικό μας σπορ. Και ξεχνάνε αυτοί οι πούροι δημοκράτες καλλιτέχνες ότι αν συμβεί κάτι τέτοιο, αν δηλαδή γίνει ο προειρημένος υιός πρωθυπουργός, θα έχει δώσει την ετυμηγορία του ο κυρίαρχος λαός. Επειδή έτσι συμβαίνει στις δημοκρατίες. Οι πρωθυπουργοί, οι υπουργοί τους, οι βουλευτές εκλέγονται από όλους εμάς τους υπόλοιπους. Για τέσσερα χρόνια.
Έτσι εκλέξαμε κατά σειράν ως πρωθυπουργούς τον Ανδρέα, υιό του Γεωργίου Παπανδρέου, τον Γιωργάκη, τον επονομαζόμενο και Forrest ΓΑΠ, υιό του προειρηθέντος Ανδρέα, τον Κωστάκη Καραμανλή, ανηψιό του Κωνσταντίνου, τον Κυριάκο, υιό του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη κ.ο.κ. Και για να μην πλήξουμε, ψηφίσαμε π.χ και τον Κωστάκη του Αχιλλέως Καραμανλή, ή τον Μιλτιάδη του Ιωάννη Βαρβιτσιώτη, αμφότερους σήμερα υπουργούς εξ υπουργών.
Τέλος τα διάφορα, στοιχηματικά κέντρα της χώρας ποντάρουν από τώρα αν θα υπουργοποιηθεί ή όχι, ή αν θα πρωθυπουργοποιηθεί και πότε ο υιός της Ντόρας, Κώστας Μπακογιάννης, τα δίδυμα του Κωστάκη του ομιλητικού που είναι πλέον φοιτητές, ενώ οι πιο προχωρημένοι στοιχηματίζουν στους Παύλο και Ερνέστο τους υιούς του Τσίπρα.
Πάντα οι υιοί και ελάχιστα οι θυγατέρες έκαναν και κάνουν παιχνίδι παρ′ ημίν. Επειδή εν Ελλάδι έχει και η αριστερά τις μικροδυναστείες της. Έτσι λόγου χάρη ψηφίσαμε και την απολαύσαμε ως Πρόεδρο της Βουλής την θυγατέρα του Κωνσταντόπουλου, ως ευρωβουλευτές τους υιούς του Κύρκου ή του Κόκκαλη κ.ο.κ.
Όμως θα διερωτηθείτε ευλόγως τί σχέση έχει ο Γιώργος Νταλάρας με όλα αυτά; Και θα σας απαντήσω ευθέως. Καμμία!
Μόνο που να, πάνω στον καβγά καλλιτεχνών και υιού του πρωθυπουργού συνειδητοποίησα ότι γιουχαϊζόταν και ο συμπαθής βάρδος.
Πράγματι αν δείτε το σχετικό βίντεο, την στιγμή ακριβώς που εμφανίζεται το βαρύ πυροβολικό της συναυλίας για την ειρήνη, πολυάριθμοι νεαροί και ευάριθμες νέες ακούγονται ευκρινέστατα να φωνάζουν συνθήματα υπέρ του Τζιμάκου (Πανούση) και το γνωστό ανάθεμα Νταλάρας, Νταλάρας, Νταλάρας! Ναι μα το Θεό!
Η αποθέωση δηλαδή της δημοκρατίας και του διαλόγου. Το αναφέρω αυτό εδώ επειδή δεν είδα κανένα σχετικό σχόλιο. Αν έγινε και δεν το αντελήφθην mea culpa που θα έλεγε και ο αείμνηστος Ανδρέας.
Θέλω λοιπόν να πω πως όσο μεγαλώνει Γιώργος Νταλάρας τόσο μού αρέσει όλο και περισσότερο. Και για τη νηφάλια στάση του - tolérance το έλεγε ο Βολταίρος, δηλαδή ανεκτικότητα - αλλά και για την ιστορία που έχει γράψει.
Είμαστε, διάβολε, κοντοσυνομήλικοι αφού ξεκινήσαμε και οι δύο από τις ίδιες γειτονιές την ζοφερή περίοδο της χούντας. Με τόσο διαφορετικούς βέβαια δρόμους. Εγώ για παράδειγμα ήμουν κολλητός και συμμαθητής του αειμνήστου Σάκη Μπουλά.
Όμως τα πράγματα συγκλίνουν γλυκά όταν ολοκληρώνεται ο κύκλος. Και οι εντάσεις αμβλύνονται ή παλιές κόντρες. Ας σκιαμαχούν οι νεότεροι. Εμείς ας τραγουδάμε λοιπόν, ας χορεύουμε ομαδικά ή κατά μόνας για την πατρίδα μας και τις άλλες πατρίδες κι ας τραγουδάμε τα ρεμπέτικα ή τα λάτιν που μας έμαθε εδώ και δεκαετίες ο σημαντικότερος τραγουδιστής της γενιάς του ο Νταλάρας, Νταλάρας, Νταλάρας!