Η είδηση ότι ο Ερντογάν ετοιμάζεται να απομακρύνει τον άλλοτε στενό φίλο του και πολιτικό του συνεργάτη Αχμέτ Νταβούτογλου, ο οποίος είχε διατελέσει Πρόεδρος, Πρωθυπουργός αλλά και ΥΠΕΞ της χώρας, από το ΑKP μάλλον ήταν αναμενόμενη και δεν εξέπληξε τους πολιτικούς κύκλους στην Τουρκία, ενώ ταυτόχρονα φαίνεται να χαροποίησε τη Δύση.
Ο Αχμέτ Νταβούτογλου, γνωστός για τη διπλωματική του ικανότητα και χωρίς τις εξάρσεις του νεο-οθωμανού Ερντογάν (που ονειρεύεται να γίνει ένας σύγχρονος χαλίφης), θεωρείται ιδιαίτερα αρεστός σε όλη την πολιτική σκηνή της Δύσης (Ευρώπη και ΗΠΑ). Η εμπειρία στον πολιτικό στίβο της χώρας του και οι σπουδές του στην Πολιτική επιστήμη του έχουν δώσει τη δυνατότητα να έχει καλύτερη γνώση και διαχείριση των διεθνών σχέσεων σε επίπεδο στρατηγικής απ’ ό,τι ο Ερντογάν.
Δεν θα μας εξέπληττε, μάλιστα, διόλου αν ο Νταβούτογλου το επόμενο διάστημα γίνει δέκτης ισχυρής υποστήριξης από ξένα ΜΜΕ και να προωθηθεί ως ητο δεύτερο τουρκικό πολιτικό κεφάλαιο μετά τον Εκρέμ Ιμάμογλου, δήμαρχο πλέον της Πόλης με το κόμμα της αντιπολίτευσης (CHP).
Η παρουσία των δυο αυτών ανδρών καθώς και του πρώην ΥΠΕΞ Αλί Μπαμπατζάν, ο οποίος τον Ιούλιο ανακοίνωσε ότι προχωράει σε κομματικό σχεδιασμό, δημιουργεί την κατάλληλη μαγιά για την επόμενη ημέρα στην Τουρκία, όπου ο νεο- οθωμανός Ερντογάν θα έχει απομακρυνθεί από τον θώκο της εξουσίας και η Δύση θα μπορεί να συνομιλήσει με την Τουρκία σε άλλο επίπεδο (χωρίς απειλές και εκβιασμούς).
Oι φίλοι που μας διαβάζουν συστηματικά γνωρίζουν ότι θεωρούμε τον Αχμέτ Νταβούτογλου απείρως πιο επικίνδυνο από τον Ταγίπ Ερντογάν, επειδή γνωρίζει άριστα το παιχνίδι της διπλωματίας και ξέρει με μαεστρία να περνάει ένα φιλικό και γλυκό πρόσωπο προς τη Δύση, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος, κατά τη θητεία του στο ΥΠΕΞ της χώρας εμπνεύστηκε και σχεδίασε να αυξήσει την επιρροή της χώρας του στους ομόθρησκους πληθυσμούς των περιοχών της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας , ενισχύοντας παράλληλα τον σύγχρονο τουρκικό εθνικισμό.
Η παρουσία των τριών αυτών ανδρών (Νταβούτογλου, Ιμάμογλου και Μπαμπατζάν) στην τουρκική πολιτική σκηνή διεγείρει ερωτηματικά στο κατά πόσο είναι έτοιμη η ελληνική πλευρά σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο ώστε να αντιμετωπίσει αρχικά έναν απελπισμένο Ερντογάν (ο οποίος θα νιώσει την πίεση των κοσμικών αλλά και των ξένων δυνάμεων) και, από την άλλη, τη στρατηγική του Δούρειου Ίππου με επιθέσεις φιλίας του Νταβούτογλου προς τη Δύση προκειμένου η Τουρκία να εισέλθει ξανά στα κοσμικά σαλόνια όπως ακριβώς είχε συμβεί μετά το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας επί αρχηγίας Κεμάλ Μουσταφά.
Φυσικά και δεν υπάρχει λόγος για φοβικά σύνδρομα, όποιος κι αν βρίσκεται στην ηγεσία της Τουρκίας, απλά η χώρα μας θα πρέπει να έχει έτοιμο πλάνο και στρατηγική διαρκείας απέναντι στους γείτονες και να μην επαναπαύεται σε δηλώσεις δήθεν φιλίας, όταν υπάρχουν, αλλά ούτε και στις συζητήσεις για τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης ανάμεσα στις δυο χώρες.
Να θυμίσουμε πως παρά το γλυκό και μελιστάλαχτο ύφος του, οι θέσεις του Νταβούτογλου δεν διαφέρουν από αυτές του Ερντογάν περί συνόρων της καρδιάς της Τουρκίας και γαλάζιας πατρίδας. Σύμφωνα με τον Νταβούτογλου, η Τουρκία είναι υποχρεωμένη να επεμβαίνει σε ζητήματα που αφορούν τις πρώην κτήσεις της (από την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας), κάτι που την αναγκάζει να έχει μια ισχυρή αμυντική βιομηχανία που θα της επιτρέψει να ενεργεί εκτός συνόρων.
Στη Βαλκανική χερσόνησο θεωρεί ότι πρέπει να εξασφαλίσει δικαιώματα παρέμβασης σε ζητήματα που αφορούν τις μουσουλμανικές μειονότητες των χωρών αυτών, προσεγγίζοντας παράλληλα την Αλβανία και τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη τις οποίες και θεωρεί φυσικούς συμμάχους της Τουρκίας. Θεωρεί ως σημαντικό στόχο την ισχυροποίηση της Αλβανίας και του Αλβανικού στοιχείου στα Σκόπια και το Κόσοβο. Σύμφωνα με τη θεωρία του, η Ελλάδα αποτελεί τον πιο σοβαρό αντίπαλο της Τουρκίας στη βαλκανική λόγω της επιρροής που ασκεί μέσω του Πατριαρχείου στους Ορθόδοξους πληθυσμούς. Επίσης, σημαντικό αντίπαλο της Τουρκίας στα Βαλκάνια θεωρεί τη Ρωσία λόγω της μεγάλης της επιρροής σε άλλους σλαβικούς πληθυσμούς. Οι θέσεις του αυτές δείχνουν πως θα συνεχίσει την πολιτική Ερντογάν στα Βαλκάνια, απλά θα τη κάνει με διπλωματικό τρόπο ενώ ταυτόχρονα θα προτιμήσει να προσεταιριστεί τις ΗΠΑ, ενδεχομένως κρατώντας ταυτόχρονα και τις σχέσεις με τη Ρωσία στις οποίες έχει επενδύσει η Άγκυρα.
Υποστηρίζει και ο ίδιος το δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας, καθώς θεωρεί ότι η Τουρκία είναι μια αρχιπελαγική χώρα και ότι τα νησιά του Αιγαίου και κυρίως τα Δωδεκάνησα τα οποία και θεωρεί ως φυσική προέκταση της Ανατολίας πέρασαν από λάθος χειρισμό της Τουρκικής διπλωματίας στην Ελλάδα περιορίζοντας έτσι τον ζωτικό της χώρο και απειλώντας την ασφάλειά της. Και εκτιμά πως το καθεστώς του Αιγαίου ως έχει είναι πολύ επιζήμιο για την Τουρκία και την εμποδίζει από το να αναδειχτεί σε μεγάλη δύναμη.
Όπως είναι λοιπόν κατανοητό, αν για κάποιο λόγο στο μέλλον, ο Νταβούτογλου πάρει τα ηνία της Τουρκίας στα χέρια του, θα είναι ένας Ερντογάν (και πιο σκληρός) που απλά θα χαμογελάει.