Ώρα 21:00, αύριο Τετάρτη 10 Mαϊου το βράδυ, είναι ώρα ντιμπέιτ.
Έξι πολιτικοί αρχηγοί απέναντι σε έξι δημοσιογράφους, που επέλεξαν οι τηλεοπτικοί σταθμοί πανελλαδικής εμβέλειας. Θα συμμετέχουν οι δημοσιογράφοι Γιώργος Παπαδάκης (ΑΝΤ1), Μάρα Ζαχαρέα (STAR), Σία Κοσιώνη (ΣΚΑΪ), Αντώνης Σρόιτερ (ALPHA), Παναγιώτης Στάθης (OPEN), Ράνια Τζίμα (MEGA), με συντονιστή τον Γιώργο Κουβαρά της ΕΡΤ.
Πληροφορούμαι ότι, εκτός από τις πέντε ενότητες που αρχικά συμφωνήθηκαν (1. Οικονομία, Ανάπτυξη, Απασχόληση 2. Εξωτερική πολιτική και Άμυνα 3. Κράτος, Θεσμοί, Διαφάνεια 4. Υγεία, Παιδεία και Κοινωνικό Κράτος 5. Περιβάλλον και Ενέργεια), τα κομματικά επιτελεία μάλλον συμφωνούν ότι αξίζει να προστεθεί μία 6η ενότητα για τους Νέους - και όχι με «ελεύθερες» ερωτήσεις όπως ζήτησαν οι δημοσιογράφοι. Για κάθε άλλο θέμα, πιθανόν να διαφωνούσα με τα κόμματα, αλλά η σκέψη για τους Νέους με βρίσκει πάρα πολύ σύμφωνο - σε μία εποχή όπου κεφάλαια όπως η Τεχνητή Νοημοσύνη μπαίνουν στη ζωή μας για να ανατρέψουν βεβαιότητες και δεδομένα, τα οποία σίγουρα θα αγγίξουν την εργασία και την εκπαίδευση.
Ακούω και μία κριτική σχετικά με το «πως γίνεται» το ντιμπέιτ. Φυσικά υπάρχουν αγκυλώσεις και ένα ασφυκτικά περιοριστικό πλαίσιο. Κάποιοι αναρωτιούνται «γιατί πρέπει να είναι έξι αρχηγοί και τόσοι δημοσιογράφοι»;
Η απάντηση είναι αυτονόητη για εμένα: Γιατί δημοκρατία σημαίνει ότι τουλάχιστον τα κόμματα που είναι στη Βουλή, δικαιούνται να συμμετάσχουν σε διάλογο πριν από τις εκλογές. Ναι, ξέρω, αυτό σημαίνει παράλληλους μονολόγους και ότι θα πλατιάζουν. Φανταστείτε, ωστόσο, τι θα γινόταν αν άρχιζαν οι έξι να μιλάνε ταυτόχρονα ή να απευθύνουν τον λόγο ο ένας στον άλλο...
Και αν οι δημοσιογράφοι ήταν λιγότεροι; Πάλι δεν βλέπω ποια διαφορά θα έκανε.
«Βαρετό» ή «θα το δω»;
«Βαρετό», θα πουν ορισμένοι από εμάς και θα προτιμήσουν να παρακολουθήσουν ποδόσφαιρο. Υπάρχει και μία σχετική κριτική: Γιατί συνέπεσε το ντιμπέιτ με τους αγώνες του Τσάμπιονς Λιγκ; Πως δεν το σκέφτηκαν αυτό ως πρόβλημα;
«Θα το δω», λέω εγώ - και ελπίζω να μαζευτούμε περισσότεροι από τους θεατές του Τσάμπιονς Λιγκ για ένα βράδυ.
Όχι γιατί είμαι δημοσιογράφος. Όχι γιατί είμαι θαυμαστής κάποιου ή κάποιων πολιτικών αρχηγών. Ούτε περιμένω συναρπαστικό θέαμα και «αποκαλύψεις».
Είμαι, όμως, ενεργός πολίτης και έτσι θέλω να βλέπω τον εαυτό μου.
Δεν περιμένω από ένα βράδυ να κρίνω. Όμως, είναι μία ασυνήθιστη ευκαιρία να ακούσω και να δω σε κοντινό πλάνο το βλέμμα και την έκφραση κάθε πολιτικού αρχηγού που διεκδικεί την ψήφο μου σε δέκα ημέρες.
Και ευκολότερο να παρακολουθήσω για μία φορά έστω, μία τρίωρη συζήτηση, αφού γνωρίζω ότι κάθε συζήτηση στη Βουλή όπου συμμετέχουν οι αρχηγοί έχει διπλάσια ή τριπλάσια διάρκεια - άρα είναι πολύ δυσκολότερο να την δω ολόκληρη.
Το ριπλέι
Ασφαλώς είναι δικαίωμα του καθενός από εμάς, ή προνόμιο - όπως το δει κανείς - να ενημερώνεται πριν από τη στιγμή που θα πάει στην κάλπη για να ρίξει την ψήφο του.
Δεν θα κρίνω κανέναν για την επιλογή του ή για το πρόγραμμα της ζωής του, στο τέλος τέλος.
Είναι δεδομένη η «κόπωση» έναντι του πολιτικού και του τηλεοπτικού τοπίου, έπειτα από μία βαριά δεκαετία, όπου σχεδόν πάντοτε οι πολιτικοί έχουν λίγα ευχάριστα να μας ανακοινώσουν και τα ΜΜΕ αναπαράγουν τα δύσκολα που ζούμε. Γιατί οι κακές ειδήσεις «πουλάνε» περισσότερο. Αυτές και το Survivor!
Προτιμώ τις ειδήσεις όμως. Προτιμώ και να δω το ντιμπέιτ, για τις δύο ή τρεις πολύ ενδιαφέρουσες ερωτήσεις που είμαι βέβαιος ότι κάποια στιγμή θα γίνουν, καθώς και για να «διαβάσω» τις αντιδράσεις των πολιτικών αρχηγών με το δικό μου τρόπο, πριν πάω στο εκλογικό κέντρο.
Για μία φορά, λέω να χάσω τα γκολ της Μίλαν και της Ίντερ. Να τα δω σε ριπλέι.