Τεράστια τα ψυχικά και συναισθηματικά οφέλη του μητρικού θηλασμού. Εκπληρώνει βαθιές ψυχικές ανάγκες στο δίδυμο μαμάς-μωρού, ανάγκες που δημιουργούν «Σύνδεση», «Ασφάλεια», «Σχέση», «Εμπιστοσύνη». Οι ανάγκες που εκπληρώνονται με τον μητρικό θηλασμό, υπάρχουν και πατάνε επάνω στην απαρχή, με την απαρχή να είναι η έννοια Συναισθηματική Δημιουργία.
Για τα μάτια του νεογέννητου και βρέφους, η συναισθηματική δημιουργία είναι η ρίζα της ύπαρξής του, η ρίζα της Αγάπης. Προτού γεννηθεί ο μικρός άνθρωπος φέρει μέσα του ήδη μια μορφή συναισθηματικής δημιουργίας. Βιώνει την αλλαγή του από έμβρυο σε άνθρωπο, μέσα από την αλλαγή που συμβαίνει στο σώμα της μητέρας του, μέσα από την αλλαγή που συμβαίνει στην ψυχή και στο συναίσθημα της μητέρας του. Βιώνει το ταξίδι της γέννησης του με τον τοκετό να είναι μια ψυχοσωματική εμπειρία, βιώνει την έξοδο του στην καινούργια του πραγματικότητα.
Αν όλα αυτά που συναισθάνεται ο μικρός άνθρωπος δεν είναι Δημιουργία, τότε τι είναι; Τι θα μπορούσε να είναι Δημιουργία για τον αγέννητο άνθρωπο, από την ίδια την πράξη της γέννησής του και τα συναισθήματα που την ορίζουν αλλά και την πλαισιώνουν; Κάθε απαρχή χρειάζεται και εξέλιξη, χρειάζεται να νιώθει το νεογέννητο ότι υπάρχει μια συναισθηματική συνέχεια ανάμεσα στην ύπαρξή του και στην βασική τροφό. Χρειάζεται να μπορεί να αφεθεί στο μεταβατικό συναισθηματικό πλαίσιο, για να ακολουθεί την βιωματική εμπειρία της εναρμόνισής του με την μητέρα του. Ο μητρικός θηλασμός δίνει συνέχεια στην σωματική και ψυχική εναρμόνιση και καθώς σταθεροποιούνται στον θηλασμό, εξελίσσονται. Η εξέλιξη δεν κλονίζεται γιατί συνεχίζεται ο θηλασμός και η ρίζα της αγάπης ενδυναμώνει. Το περιβάλλον του νεογέννητου, η μητρική μορφή καθρεφτίζει την ποιότητα της προσκόλλησης, μια γερή μορφή προσκόλλησης που δημιουργεί μια συναισθηματική καταγραφή βασισμένη στην Σχέση και εσωτερικεύεται από το βρέφος ως μια ακλόνητη αίσθηση ασφάλειας και εμπιστοσύνης.
Η αίσθηση ασφάλειας και εμπιστοσύνης σιγά σιγά μεταμορφώνεται στην εμπειρία της Σύνδεσης ανάμεσα στο δίδυμο μητέρας-μωρού. H εμπειρία της Σύνδεσης είναι από τις πιο αναγκαίες ψυχικές ανάγκες του ανθρώπου, γιατί πλαισιώνει και πλαισιώνεται από συναισθήματα. Η σύλληψη του ανθρώπου είναι μέσα από συναισθήματα, ο τοκετός είμαι μια εμπειρία που πραγματώνεται μέσα από συναισθήματα. Το νεογέννητο χρειάζεται να βιώνει την συνέχεια της Σύνδεσης στην εξωμήτρια ζωή του μέσα από τον θηλασμό. Ο μητρικός θηλασμός δημιουργεί μια μορφή συναισθηματικής συνείδησης, ένα πλαίσιο που ο μικρός άνθρωπος καθρεφτίζει την ύπαρξη του με συναισθήματα που δημιουργούν την πρώτη αίσθηση του «εαυτού» μέσα από την επαφή του με την μητέρα του.
Και έτσι η Σύνδεση μεταμορφώνεται σε Σχέση, αλλά για να πραγματωθεί η σχέση χρειάζεται ο θηλασμός να συνεχίζεται σύμφωνα με τις ανάγκες του μωρού. Όσο πιο πολύ συνεχίζεται ο θηλασμός δημιουργεί στον εσωτερικό κόσμο του μωρού την σταθερότητα και την σταθεροποίηση σε αυτήν. Η σταθερότητα είναι πάλι αναγκαία, τα μωρά χρειάζεται να μπορούν να νιώθουν ότι «κάθονται» και υπάρχουν μέσα σε μια εμπειρία που τους προσφέρει εκπλήρωση ψυχοσυναισθηματικών αναγκών. Να σταθεροποιούνται και στην εμπειρία αλλά και σε ότι ανθίζει μέσα τους - ότι συναίσθημα- από την εμπειρία αυτή.
H σταθερότητα στο μητρικό θηλασμό, δημιουργεί μια ρίζα ανάμεσα στην μητέρα και το μωρό μια νοητή μορφή ομφάλιου λώρου. Φανταστείτε δύο συγκοινωνούντα δοχεία τρέφουν και τροφοδοτούνται το ένα από το άλλο. Το μωρό μέσα από το θηλασμό ρουφάει συναισθήματα και δημιουργεί τον δικό του συναισθηματικό κόσμο. Ο μητρικός θηλασμός είναι η ρίζα της ζωής, η απαρχή που εκπληρώνονται βαθιές ανθρώπινες ανάγκες, η ρίζα που δημιουργεί την αγάπη.