Ήταν δεν ήταν στα δεκαεφτά ο Λευτεράκης. Όμως έπρεπε κι αυτός να αποφασίσει τι θα σπουδάσει και σε τι θα σταδιοδρομήσει σ' αυτή τη ζωή. Να δώσει καταρχήν πανελλήνιες εξετάσεις που τότε θεωρούνταν καινούργιο εκπαιδευτικό «φρούτο».
Σκεφτόταν το Πολυτεχνείο, ίσως περισσότερο γιατί ήταν μόδα τότε. Δεκαετία του '70 βλέπετε, λίγα χρόνια μετά τα γεγονότα. Oλα τα ριζοσπαστικά κινήματα την περίοδο αυτή είχαν την αναφορά τους στην αυλή του Πολυτεχνείου. Αυτός γιατί να μην σπουδάσει εκεί μέσα κιόλας;
Κάποιος του σφύριξε μια μαγική ατάκα για τη εποχή: Σχολικός Επαγγελματικός Προσανατολισμός (ΣΕΠ). Λέξεις και ορολογίες που μόλις είχαν ξεπροβάλει και είχαν εισαχθεί θεσμικά στα εκπαιδευτικά δρώμενα της δεκαετίας του '70. Υπήρχε άραγε κανείς να τον βοηθήσει να δει τι μπορεί να κάνει; Να εξετάσει τις γνώσεις και τις δεξιότητες που είναι απαραίτητες για μια συνετή επιλογή, όπως λένε και οι ειδικοί;
Τελικά βρήκε. Κάπου κοντά στην Kαθολική Eκκλησία του Πειραιά. Φιλιππότη έλεγαν τον αρμόδιο και ήταν ο μόνος που έκανε τεστ Προσωπικότητας και Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού, ίσως σε όλο το λεκανοπέδιο. Χωρίς ειδική αμοιβή φυσικά, που καιρός για τέτοια πολυτέλεια!
Λίγο τον θυμάται ο Λευτεράκης τον κ. Φιλιππότη. Θυμάται πιο πολύ τα περίεργα για αυτόν «τασκς» που τον έβαλε να ολοκληρώσει. Παζλ, αριθμητικά και λεκτικά κουίζ, μέχρι πως λένε τις γυναίκες που οι άντρες τους είναι αδέλφια.. Κι έτσι έμαθε ο Λευτέρης τις συνυφάδες και τους... μπατζανάκηδες. Κι αφού τελείωσαν τα διερευνητικά τεστ με σχετική επιτυχία, ο κ. Φιλιππότης ζήτησε ένα τελευταίο.
-Να μου γράψεις ένα κείμενο τελείως ελεύθερα. Γράψε ό,τι θέλεις χωρίς θέμα. Γράψε για το τι προτιμάς να σπουδάσεις, γράψε για σένα, για τους γονείς και τα αδέρφια σου, για τα κορίτσια, γράψε ό,τι σου κατεβαίνει στο μυαλό τελοσπάντων...
-Χαρά μου πετάχτηκε ο Λευτεράκης. Το ψωμοτύρι μου!
Κι έγραψε έναν ποταμό από τις αχαλίνωτες και μισοτελειωμένες εφηβικές σκέψεις του. Και τους «στόχους» του. Εγραψε για το Πολυτεχνείο που ήθελε να μπει, για το σπίτι και τους γονείς, για τους δασκάλους, έγραψε και για τα κορίτσια... μέχρι που το γέμισε το σημειωματάριο...
Μόλις διάβασε το κειμενάκι ο κ. Φιλιππότης ταράχτηκε. Τα μάτια του άστραψαν. Σαν να είχε δει κάτι στο κείμενο! Για πρώτη φορά το κοντόχοντρο ανθρωπάκι φαινόταν να παίρνει σοβαρά το ρόλο του ενώ παράλληλα έδειχνε την επάρκεια αλλά και την ευσυνειδησία του σε ένα τόσο δύσκολο λειτούργημα!
-Όχι δεν θα κάνεις τίποτε από όσα συζητήσαμε μέχρι τώρα. Άλλο πράγμα θα κάνεις!
-Θα ασχοληθείς με τα γράμματα. Μπορεί φιλόλογος, μπορεί.. δεν ξέρω..
Ο δεκαεφτάχρονος Λευτέρης δεν έδωσε και πολύ σημασία. Είχε μια ζωή μπροστά του κι ένα μήπως, ένα μπορεί, δεν φαίνονταν ικανά να τον βάλουν σε σκέψεις, να του κόψουν τη φόρα..
Ασχολήθηκε με το ζήτημα μόνο για ένα λεπτό, όσο χρειαζόταν για να το... απορρίψει. Πού να φανταζόταν ότι αυτό το λεπτό θα τον κυνηγούσε ανελλιπώς κάθε μέρα και κάθε ώρα για όλη την υπόλοιπη ζωή του! Σαν βραχνάς, σαν ερινύα αλλά και σαν λύτρωση..
Ναι θα ασχοληθώ και με τα γράμματα του απάντησε, σαν να ήθελε έντεχνα να τον αποφύγει. Όμως primum vivere...
Τον ευχαρίστησε, τον χαιρέτισε και έκτοτε δεν τον ξαναείδε ποτέ..
Σιγά... που θα μας βάλεις να αλλάξουμε τα όνειρά μας... μονολογούσε ο νεαρός καθώς κατέβαινε τις σκάλες με μεγάλες πηδιές. Σίγουρος κι ευδιάθετος, κυριολεκτικά πετούσε πάνω από τις σκάλες..
Βιαζόταν, βλέπετε, να μπει στην Αυλή του Φθινόπωρου...