Ο Bryan Ferry που η εμφάνιση του στο Ηρώδειο πριν λίγες ημέρες ήταν η τέταρτη του στην Αθήνα (είχαν προηγηθεί δύο με τους Roxy Music στις αντίστοιχες περιόδους ύπαρξης τους και, ενδιάμεσα σε αυτές, άλλη μια σόλο) και στις 26 Σεπτεμβρίου θα εορτάσει τα εβδομηκοστά τρίτα γενέθλια του είναι, όπως και αρκετοί άλλοι βέβαια, γνωστός ως «τραγουδιστής του έρωτα». Ποια είναι όμως η αληθινή σχέση του με το κινητήριο για την ανθρώπινη οντότητα συναίσθημα όπως φαίνεται από την δημιουργική πλευρά του, μέσα δηλαδή από τα τραγούδια που έχει γράψει;
Οπως και πολλοί άλλοι από όλους τους χώρους της ανθρώπινης δημιουργικότητας ο Bryan Ferry είναι μια βαθιά αντιφατική προσωπικότητα και πιθανότατα είναι η ευφυής σύνθεση αυτών των εσωτερικών αντιφάσεων του η οποία ήρθε να προστεθεί στο ταλέντο του και τον κατέστησε εξαρχής ξεχωριστό, αν όχι μοναδικό. Για παράδειγμα μόνον αυτός κατέφυγε σε έναν απόλυτο κομφορμισμό ως...αντίδοτο σε έναν άλλο κομφορμισμό! Αν και δηλαδή αρχικά, όπως και τα υπόλοιπα μέλη των Roxy Music, υιοθέτησε την αισθητική του glam rock (έντονο μακιγιάζ και φανταχτερά ρούχα, συχνά κατασκευασμένα όχι από ύφασμα αλλά άλλα υλικά) κατάλαβε ότι, αργά ή γρήγορα, θα υπέκυπταν και αυτοί στο τυποποιημένο, αν όχι «επίσημο», στιλ της εποχής για τους rock μουσικούς, δηλαδή περισσότερο ή λιγότερο μακριά μαλλιά και σταθερά μπλου τζιν παντελόνι.
Όντως αυτό συνέβη με τους άλλους του γκρουπ αλλά η αντίδραση του ιδίου ήταν να διατηρεί τα μαλλιά του σε ένα πολύ προσεγμένο κόψιμο (με την χαρακτηριστική φράντζα του!) και, πολύ περισσότερο, να αρχίσει να φοράει μόνο καλοραμμένα κουστούμια ή και σμόκιν, από μια στιγμή και μετά επώνυμων σχεδιαστών, πάντα με την κατάλληλη γραβάτα ή και παπιγιόν που, ακόμα και στη σκηνή, μπορεί ίσως να χαλάρωνε αλλά ποτέ δεν έβγαζε! Ηταν η δική του «ήρεμη επανάσταση» απέναντι στην δήθεν ενδυματολογική επανάσταση του rock της εποχής η οποία με την σειρά της υποτίθεται ότι πραγμάτωνε την - εξαγγελθείσα μεν στα τέλη της δεκαετίας του ’60 αλλά μηδέποτε επί της ουσίας πραγματοποιηθείσα – κοινωνική, ακόμα και πολιτική όπως ήθελαν να πιστεύουν κάποιοι, επανάσταση του ιδιώματος.
Ακόμα μεγαλύτερες όμως είναι οι αντιφάσεις στην προσωπική ζωή του. Είναι πραγματικά άξιο απορίας το πως ο ντροπαλός και, κατά δική του ομολογία, αρκετά...άγαρμπος νεαρός ζωγράφος (που μετά το πέρας των σπουδών του, αντί να ασχοληθεί με την τέχνη του, προτίμησε την πιο σίγουρη επιλογή του να την...διδάξει σε κάποιο κολέγιο όπου και μαζί με μερικούς φοιτητές του σχημάτισε τους Roxy Music) εξελίχθηκε σύντομα σε διεθνή πλέιμποϊ με ολοφάνερη προτίμηση στα μοντέλα. Η πρώτη βέβαια και γνωστότερη από αυτές ήταν η Αμερικανίδα Τζέρι Χολ που μετά από διετή περίπου σχέση τον άφησε για τον Mick Jagger με τον οποίο είχε μια πιο μακρόχρονη και βέβαια πολύ πιο δημοσιοποιημένη σχέση. Μοντέλο όμως – αν και περισσότερο «κοσμική παρουσία» - ήταν και η κατά δέκα τέσσερα χρόνια νεότερη του Λούσι Χέλμορ με την οποία παντρεύτηκε το ’82, απέκτησαν συνολικά τέσσερις γιους και πήραν διαζύγιο το ’03 εξαιτίας μια σχέσης της. Στη συνέχεια η Χέλμορ παντρεύτηκε τον αρκετά νεότερο της άντρα με τον οποίο είχε σχέση αλλά αυτοκτόνησε πριν λίγο καιρό λόγω ψυχολογικών προβλημάτων σε ηλικία πενήντα οκτώ ετών. Μετά το διαζύγιο ο Ferry είχε μια σειρά από σχέσεις, ανάμεσα τους και με ένα μοντέλο και πάλι και νεότερη του κατά τριάντα πέντε (!) χρόνια και παντρεύτηκε χωρίς καμία δημοσιότητα για δεύτερη φορά το ’12 με μια δημοσιοσχεσίτρια και φίλη ενός από τους γιους του αλλά αυτός ο γάμος του διήρκεσε μόλις ενάμισυ χρόνο περίπου.
Είναι ολοφάνερο ότι (εκτός από την εικοσαετία του πρώτου γάμου του κατά την οποία ήταν πραγματικά ένας αφοσιωμένος σύζυγος και πατέρας) αυτή είναι η πορεία ζωής κάποιου που, για να το θέσω λίγο επιγραμματικά, είναι κυριολεκτικά ερωτευμένος με τον....έρωτα. Ο Bryan Ferry ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων για τους οποίους ο έρωτας δεν είναι απλά ένα συναίσθημα, έστω και πάρα πολύ σημαντικό αλλά απαραίτητος όσο σχεδόν και ο αέρας που αναπνέουν. Για αυτόν το να αναζητεί, να επιζητεί μάλλον ο άνθρωπος τον έρωτα είναι μια νομοτέλεια, «don’t ask me why I’m feeling blue/ Cause loving you is all I can do» όπως το είχε συνοψίσει πολύ ωραία ο ίδιος σε ένα στίχο του, κατά τα άλλα με κοινωνικό θέμα, «Street Life». Αντίθετα μάλιστα από ό,τι μπορεί να υποθέσει κανείς αυτή η άποψη του δεν αποκρυσταλλώνεται στην μεγαλύτερη επιτυχία των Roxy Music, το «Love Is The Drug», που παρά τον «πιασάρικο» τίτλο – σλόγκαν του και το ότι φυσικά από μουσικής πλευράς είναι ένα αληθινό διαμάντι το θέμα του στην πραγματικότητα είναι η ανάγκη για σεξ η οποία πρέπει να ικανοποιείται με έστω και περιστασιακό όπως στην περίπτωση που περιγράφει το τραγούδι.
Η σχεδόν «μεταφυσική» όμως ανάγκη του Bryan Ferry για τον έρωτα και το πως εξελίχθηκε – και αντίστοιχα και ο ίδιος μέσα από αυτήν – στην πάροδο του χρόνου φαίνεται πολύ πιο καθαρά στα τραγούδια των Roxy Music που παραθέτω στη συνέχεια με χρονολογική σειρά καταλήγοντας σε ένα και μόνον από την προσωπική διαδρομή του.
«Ladytron» (από το πρώτο και ομότιτλο album των Roxy Music, 1972)
I’ll find some way of connection, hiding my intention
Then I’ll move up close to you
I’ll use you and I’ll confuse you and then I’ll lose you
Still you won’t suspect me…
«Editions Of You» (από το δεύτερο album των Roxy Music «For Your Pleasure», 1973)
So love me, leave me, do what you will
Who knows what tomorrow might bring?
Learn from your mistakes is my only advice
And stay cool is still the main rule
Don’t play yourself for a fool…
«In Every Dream Home A Heartache» (από τα πλέον «βαθιά» τραγούδια τους, επίσης από το «For Your Pleasure»)
Open plan living
Bungalow ranch style
All of its comforts
Seem so essential
I bought you mail order
My plain wrapper baby
Your skin is like vinyl
The perfect companion
You float my new pool
De luxe and delightful
Inflatable doll
My role is to serve you
Disposable darling
Can’t throw you away now
Immortal and life size
My breath is inside you
I’ll dress you up daily
And keep you till death sighs
Inflatable doll
Lover ungrateful
I blew up your body
But you blew my mind
«Pyjamarama» (κυκλοφορία μόνο σε single, παράλληλα με το «For Your Pleasure»)
I may seem a fool to you for everything I say or think or do
How could I apologies for all those lies
The world may keeps us far apart but up in heaven, angel
You can have my heart
Diamonds may be your best friend
But like laughter after tears
I’ll follow you to the end…
«A Song For Europe» (το πιο αμφίσημο ίσως τραγούδι του; και από το τρίτο album τους «Stranded» που και αυτό κυκλοφόρησε το 1972)
Now, only sorrow
No tomorrow
There’s no today for us
Nothing is there
For us to share
But yesterday
These cities may change
But there always remains
My obsession
Through silken waters
My gondola glides
And the bridge, it sighs
I remember
All those moments
Lost in wonder
That we’ll never
Find again
There’s no more time for us
Nothing is there
For us to share
But yesterdays…
«Mother Of Pearl» (επίσης από το «Stranded» και γραμμένο από τον πιανίστα Ferry κατή την διάρκεια διακοπών του στην Κέρκυρα σε ένα μπάσο που ήταν το μοναδικό όργανο το οποίο είχε μαζί του!)
If you’re looking for love
In a looking glass world
It’s pretty hard to find
Oh mother of pearl
I wouldn’t trade you
For another girl
Divine intervention
Always my intention
So I take my time…
«The Thrill Of It All» (από το τέταρτο album του γκρουπ «Country Life», 1974)
Everywhere I look
I see your face
I hear your name
All over the place
Hey girl
Though you’re gone
Still I recall
The thrill of it all
«All I Want Is You» (επίσης από το «Country Life»)
Don’t want to hear
What’s going on
I don’t care
What’s new
Don’t want to know
About anything
Cause all I want
Is you
«Out Of The Blue» (ομοίως από το «Country Life»)
If I were you
I would stay
For a little while
If you were me
Would you walk out
In style?
«Both Ends Burning» (από το πέμπτο album των Roxy Music «Siren», 1975)
Tell me will I ever learn?
It’s too late, the rush is on
Both ends burning and I can’t control
The fire’s raging in my soul tonight
Oh will it never end?
Put your foot around the bend
Drive me crazy to an early grave
Tell me what is there to save tonight...
«Dance Away» (από το έκτο album του συγκροτήματος «Manifesto», 1979)
Loneliness is a crowded room
Full of open hearts turned to stone
All together, all alone
All at once my whole world had changed
Now I’m in the dark, off the wall
Lit the strobe light up the wall
I close my eyes and dance till dawn...
«Same Old Scene» (από το έβδομο album του συγκροτήματος «Flesh And Blood», 1980)
Nothings last forever
Of that I’m sure
Now you’ve made an offer
I’ll take some more
Young loving may be
Oh so mean
Will I still survive
The same old scene?
«More Than This» (από το όγδοο και τελευταίο στούντιο – είχε ήδη κυκλοφορήσει ένα live και ακολούθησαν αρκετά περισσότερα πριν και κατά την διάρκεια της περιόδου της επανένωσης τους – album των Roxy Music «Avalon», 1982)
It was fun for a while
There was no way of knowing
Like dream in the night
Who can say where we’re going
No care in the world
Maybe I’m learning
Why the sea on the tide
Has no way of turning
More than this, you know there is nothing
More than this, tell me one thing
More than this, you know there is nothing...
«To Turn You On» (επίσης από το «Avalon»)
Then I wonder is it fair
Now you’re on your own
Who cares about you
Except me, God help me
When things go wrong
I do anything to turn you
Must phone me, you know me
When things go wrong
I do anything to turn you on...
Ο Bryan Ferry άρχισε να κυκλοφορεί προσωπικούς δίσκους ήδη από το 1973, κυρίως με διασκευές τραγουδιών άλλων καθώς κρατούσε τα δικά του για εκείνους των Roxy Music. Μετά όμως από το πέμπτο προσωπικό album του το ’78 έκανε μια μεγάλη διακοπή και επανήλθε μετά την διάλυση του γκρουπ το ’83 με το έκτο του, το «Boys And Girls» toy ’85, το οποίο αναμφίβολα ήταν και το πλέον επιτυχημένο στην προσωπική διαδρομή του. Σε αυτό υπήρχε και το «Slave To Love».
The storm is breaking
Or so it seems
We’re too young to reason
Too grown up to dream
Now spring is turning
Your face to mine
I can hear your laughter
I can see your smile…
Μονίμως «πολύ νέος για να είναι λογικός και πολύ μεγάλος για να ονειρεύεται» ο Bryan Ferry ήταν, είναι και θα είναι ερωτευμένος με αυτό το άπιαστο όραμα που λέγεται ιδανικός έρωτας...