Έχοντας ολοκληρώσει το εμβολιαστικό μας πρόγραμμα, σχεδόν ταυτόχρονα, αισθανθήκαμε την ανάγκη να πιούμε ένα καφέ στη λιακάδα. Η μέρα ανοιξιάτικη - 9 Νοεμβρίου – η θάλασσα στραφτάλιζε ακύμαντη και τα μασκοφορεμένα πλήθη περιδιάβαιναν αργά την παραλία σαν βάρκες που λικνίζονται απαλά. Το γνωστό καφέ με το θεόρατο πλατάνι είχε τα τραπεζάκια σε νέα διάταξη και η ευγενική σερβιτόρα με το γκάτζετ ανά χείρας μάς πλησίασε, όχι για παραγγελία, αλλά για να ελέγξει το εμβολιαστικό μας πασαπόρτι!
Μην έχοντας ενημερωθεί για τα νέα μέτρα, πληροφορηθήκαμε πως ο έλεγχος περιλαμβάνει και τους εξωτερικούς χώρους, γεγονός που μας χαροποίησε ιδιαίτερα. Επιτέλους! Ήρθε η ώρα και οι εμβολιασμένοι να νιώσουν δικαιωμένοι. Ήρθε η ώρα να επιβραβεύονται, να μην απολογούνται στον κάθε ηλίθιο, να μην αμύνονται για το δικαίωμα στη ζωή, να απολαμβάνουν τη συντροφιά των φίλων χωρίς την ανεπαίσθητη σκιά της αμφιβολίας για τον διπλανό τους, να κάθονται και να σχεδιάζουν όπως παλιά για το αύριο και να νιώθουν πως η υποχρέωση τους στον κοινωνικό περίγυρο έχει σαν αφετηρία την ενσυναίσθηση και όχι τον πειθαναγκασμό.
Το… βραχυκύκλωμα στην εξελικτική πορεία του είδους στο οποίο ανήκει ο κάθε αρνητής δεν πρέπει να μας αφορά παρά μόνο όταν γίνεται εμπόδιο για όσους ταλανίζονται από αμφιβολίες ή για κείνους που απειλούνται.
Αλλά, όταν πολιτικάντηδες περιφέρουν την αγυρτεία τους προς άγρα πελατείας , όταν τα παράσιτα πολλαπλασιάζονται, όταν πικραμένοι συνομωσιολόγοι κάθε είδους και γένους κυκλοφορούν εικόνες, βίντεο και αναρτήσεις όπως αυτή που αντιγράφουμε παρακάτω, … τότε κανένα σχόλιο μας δεν είναι αθέμιτο, η μπάλα όμως είναι στα χέρια της Πολιτείας για να επεμβαίνει και να σκοράρει όπως σωστά έκανε.
… Εισάγουμε ένα κομμάτι χάλκινο καλώδιο στη μύτη , σε κάθε ρουθούνι, και κάνουμε ελαφριές μαλάξεις. Βοηθά στο αναπνευστικό και παράλληλα αφήνει ίχνη χαλκού ώστε ο ιός κατά την είσοδο του, απενεργοποιείται !...
Δεν γνωρίζουμε πού καταλήγει η άλλη άκρη του καλωδίου, ούτε πόσο γειωμένος με τη σοβαρότητα είναι ο εν λόγω αρνητής, ούτε αν του επιτρέπεται να κυκλοφορεί ελεύθερος, ούτε αν είναι υπό δικαστική επιτήρηση, ούτε αν η Αρχή Προστασίας της Ψυχικής Υγείας όλων ημών επιβάλλεται να παρέμβει άμεσα και να τοποθετήσει αλλού που τα καλώδια…
Το βέβαιο είναι πως εκεί που τελειώνουν τα επιχειρήματα της μιας πλευράς, αρχίζει το ναρκοπέδιο της μπουρδολογίας της άλλης στο οποίο, δυστυχώς, έχουν παγιδευτεί πολλοί. Εκτός και αν η ανάρτηση συνοδεύεται και από ιατρικές εγγυήσεις πως η ευεργετική επίδραση του χαλκού στο μπούκωμα, είναι το ίδιο επιδραστική στις αιμορροϊδες, στο έκζεμα, στην τροφική δηλητηρίαση και στη θεραπεία της διάρροιας.
Μπορεί τα πολεμοφόδια της άλλης πλευράς να είναι άσφαιρα, να μην αντέχουν σε σοβαρή κριτική, να τα απαξιώνουμε χωρίς αντίλογο σηκώνοντας απλά τους ώμους ή σμίγοντας τα φρύδια, όμως και μία μόνο σφαίρα να υπάρχει στη θαλάμη της βλακείας τους, τότε υπάρχει κίνδυνος η εκπυρσοκρότηση να είναι μοιραία.
Δεν αρκεί να φωνάξουμε «Cold Gun» και να παραδώσουμε το όπλο στα χέρια του άλλου. Οφείλουμε να ελέγχουμε τη θαλάμη για να αποτρέψουμε κάθε πιθανό ή απίθανο θάνατο όπως ΔΕΝ έκανε ο φροντιστής στην ταινία “Rust “ που έβαλε το γεμάτο όπλο στα χέρια του Alec Baldwin με αποτέλεσμα να βρει τραγικό θάνατο η διευθυντής φωτογραφίας Halyna Hutchins και να τραυματισθεί ο σκηνοθέτης Joel Souza, όπως ΔΕΝ έκαναν οι γονείς του 27χρονου που ξεψύχησε στην Εντατική επειδή αρνήθηκαν να διασωληνωθεί, όπως ΔΕΝ έγινε στις περιπτώσεις εγκύων, βρεφών, παιδιών μικρών και μεγάλων που στερήθηκαν το δικαίωμα στη ζωή απλά επειδή κάποιος άλλος αγνόησε τους κινδύνους ή επειδή ΔΕΝ μπήκε στον κόπο να σκεφτεί πως η ζωή που διακυβεύεται ΔΕΝ είναι η δική του.
Η πανδημία θα τελειώσει σύντομα. Καμία πανδημία στην Ιστορία του Ανθρώπου δεν κράτησε πάνω από 2-3 χρόνια. Κι όταν όλα καταλαγιάσουν, όταν ξανανθίσει το χαμόγελο, όταν αρχίσουμε τα χάδια και τα φιλιά, ας έρθουν οι αρνητές και ας μετρήσουν τους απόντες. Όχι μόνο τους δικούς τους, αλλά και εκείνων που έχασαν κάθε ελπίδα πως θα ’ρθει η μέρα που θα ξεχάσουν.