Τούτη τη ζωή
την πελέκησα
και με καταπελέκησε
Γ. Κ. Τσώλης, Παρέα με τη ζωή
Αναρωτιέμαι γιατί μας αρέσει να δημιουργούμε και να ζούμε σε διχαστικές κατα-στάσεις. Πάσχουμε από κάποια εθνική διαστροφή; Υπάρχουν πολιτικοί σαδιστές που θέλουν να τιμωρούν τους πολίτες- μαζοχιστές; Κουβαλάμε μνήμες που δεν έχουμε και κυνηγάμε εχθρούς που δεν γνωρίσαμε ποτέ;
Επίσης: Γιατί εκχυδαΐζουμε κάθε ιερό κι αγιοποιούμε όποιον ασεβή; Γιατί μεγεθύνουμε το ασήμαντο κι υποβαθμίζουμε το κρίσιμο;
Η ανύψωση τεχνητού φράχτη μεταξύ μας δεν οφείλεται,κατά τη γνώμη μου, σε έντονες ιδεολογικές διαφορές ή εκ διαμέτρου αντίθετες πολιτικές στρατηγικές.βΑυτή η πρακτική της συνεχούς διαίρεσης των Ελλήνων δια του 2 δεν αντιστοιχεί στο δίπολο Καλοί/Κακοί, όπως θέλει να το παρουσιάζει κάθε στρατόπεδο. Οι Κακοί επιβιώνουν ένθεν/κακείθεν και οι Καλοί πάσχουν όπου κι αν ανήκουν.
Νομίζω ότι αυτό το πάθος [;] της περιχαράκωσης στην ουσία κρύβει ένα διπλό φόβο: Πρώτον να μην αντικρύσουμε το γυμνό ιδεολογικά και θεωρητικά πρόσωπό μας στον καθρέφτη της πραγματικότητας και δεύτερον να μην αποκαλυφθεί ότι στο “χώρο μας” έχουν μείνει μόνο κάτι τσιτάτα παλαιάς χρήσης και κάποιοι υπηρέτες της Αυλής που πιστεύουν ακόμα στα θαύματα της Διαλεκτικής τους.
Τινές μάλιστα εξ αυτών δεν ψηφίζουν με βάση κάποιο ιδεώδες, αλλά απλώς ψηφίζουν για την επιβίωσή τους. Εξ ου και οι τερατογενέσεις, εξ ου και ο κομματικός χυλός, όπου κάθε είδους ζαρζαβατικό μπαίνει μέσα στη χύτρα και βράζει για να προκύψει ένα εκλογικό νεροζούμι, το οποίο αρνούνται να δοκιμάσουν ακόμα και οι ίδιοι οι μάγειροι
ΥΓ. Στις περιόδους κρίσης το εθνικό, πατριωτικό, κοινωνικό, λαϊκό καθήκον δεν ταυτίζεται με τις συνταγές του όποιου Ιερατείου [κουζίνας και υπογείου], αλλά επιβάλλει κινήσεις συγκλίσεων και συναινέσεων από καθαρά χέρια, με μη-αλλοιωμένα υλικά και με ξεκάθαρες προθέσεις
ΥΓ2. Να πάρουμε απόφαση: Η Ακαδημία είναι αξιοκρατική κι ανεξάρτητη όταν εκλέγει δεξιούς αρεστούς στην Αριστερά [sic] και μετατρέπεται αυτόματα σε φερέφωνο της Δεξιάς όταν δεν ψηφίζει [κακώς/κάκιστα] γνήσιους αριστερούς; Έλεος με το μελάνι της σουπιάς των πολιτικών με τα πολλά προσωπεία...