Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται το φαινόμενο της μετατροπής των ατομικών δικαιωμάτων, όχι μόνο σε μονόπλευρες δικαιωματιστικές θεωρίες και πρακτικές, αλλά και σε μια ιδιότυπη μορφή θρησκευτικής έκφρασης. Είναι πλέον κοινός τόπος ότι οι ανθρώπινες αξίες αποκτούν θεϊκή αυθεντία μέσα από μία εγωιστική έκφραση πράξεων μεμονωμένων συνανθρώπων μας ή και κάποιων ομάδων συνανθρώπων μας. Οι υπηρετούντες και διεκδικούντες, σε κάθε ανθρώπινη έκφραση και συμπεριφορά, ατομικά δικαιώματα συνήθως εκφράζονται με αλάθητη θρησκευτική νοοτροπία αναγορεύοντας τα δικαιώματα σε θεότητα.
Το δικαίωμα-θεός διεκδικεί το αλάθητο. Ο ρόλος του θεού-δικαίωμα δεν είναι μια απλή ιδεολογία αλλά γίνεται αυθεντία, η οποία νοηματοδοτεί και επηρεάζει την καθημερινή ζωή. Σήμερα πλέον η πίστη αυτή επιτάσσει την τυφλή υπακοή σε κάθε τι το οποίο διεκδικεί ο κάθε άνθρωπος, ανεξάρτητα αν η διεκδίκηση αυτή καταρρακώνει και πολλές φορές βιάζει και εκβιάζει τον συνάνθρωπο. Αναιρείται κάθε ελεύθερη έκφραση του άλλου ανθρώπου, αρκεί να ικανοποιείται αυτή η ιδεολογική προσήλωση στον θεό-δικαίωμα, απλούστερα αρκεί ο διεκδικών να επικαλείται τη λέξη δικαίωμα, όπως οι πιστοί κάποιων θρησκειών πράττουν επικαλούμενοι το όνομα της αυθεντίας του θεού τους.
Η λέξη λοιπόν δικαίωμα έχει αποκτήσει πλέον τη μαγική ικανότητα να καθηλώνει κυρίως τους έχοντες διαφόρων ειδών «παρωπίδες» όπως ο λόγος του μάγου καθηλώνει τους θρησκόληπτους και φοβικούς ανθρώπους. Αυτή η έκφραση των δικαιωμάτων πολλές φορές προέρχεται από ψυχαναγκαστική αντιπαλότητα εναντίον των άλλων των πολλών ή και των λίγων –αρκεί να έχουν αντίθετη άποψη- τους οποίους οι λεγόμενοι δικαιωματιστές (διάβαζε οπαδοί της θρησκείας του δικαιώματος) θεωρούν ως αντιπάλους. Σε κάθε τους κίνηση και συμπεριφορά διατρανώνουν το δικαίωμά τους για κάθε τι, όχι επειδή το στερούνται τις περισσότερες φορές, αλλά επειδή είναι αντίθετο προς τους άλλους. Έτσι διεκδικούν συνεχώς το δικαίωμα τους στην ελεύθερη διάθεση της σεξουαλικότητάς και του σώματός τους, στο δικό τους ιδιότροπο φαγητό, στην οποιαδήποτε και με οτιδήποτε συμβίωση, στη μη χορήγηση φαρμάκων και εμβολίων και πολλά άλλα.
Στους χώρους των δικαιωματιστών η διαφορετική άποψη αντιμετωπίζεται με φασιστικό τρόπο, που θα τον ζήλευαν και οι διαφωτιστές του ναζισμού. Οι «ειδήμονες» διεκδικητές έχουν, όχι μόνο άποψη, αλλά εμμονική πεποίθηση και αιτήματα για όλα τα θέματα κοινωνικά, πολιτικά ιατρικά, θεολογικά, ιστορικά, αρχαιολογικά κ. α. Αυτή η εμμονή έχει ως αποτέλεσμα η κάθε διεκδίκηση να υποκαθιστά επιστημονικά δεδομένα, ερευνητικά αποτελέσματα, την ελεύθερη πίστη και την εμπειρία αιώνων. Προπάντων όμως ο δικαιωματισμός γίνεται τρόπος ζωής των «δικαιοφόρων» που εμμένουν στις απόψεις τους, ανεξαρτήτως αν καταπιέζουν τους άλλους. Πολλοί μαχητές των δικαιωμάτων δεν διατυπώνουν απλά την άποψή τους για τα δικά τους δικαιώματα μόνο, αλλά ενεργούν και με ακραίους τρόπους, σε αντίθεση προς την ανθρώπινη κοινωνία και με σκοπό την εφαρμογή του δικού τους δικαιώματος σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Δηλαδή απαιτούν να γίνει αποδεκτό το δικαίωμά τους με το ζόρι. Διεκδίκηση, η οποία πολλές φορές λαμβάνει και κομματικό χαρακτήρα επειδή την χρησιμοποιούν ως δικό τους επίτευγμα διάφοροι ψηφοθηρούντες πολιτικοί δεξιάς και αριστερής απόχρωσης.
Αυτή η έκφραση δικαιώματος σήμερα είναι πλέον η καθολική δαιμονοφοβική νεύρωση της ανθρωπότητας και προέρχεται από το οιδιπόδειο σύμπλεγμα, από τις σχέσεις δηλαδή του παιδιού με τον πατέρα. Ο δικαιωματιστής θεωρεί ότι ο άλλος (η κοινωνία, το κράτος) είναι ο πατέρας που τον καταπιέζει και πρέπει να απαλλαγεί από αυτόν. Το δικαίωμα-θεός επιβάλλει ένα σύστημα αυταπατών που έχουν δημιουργηθεί από τους πόθους των πιστών του, με την άρνηση της πραγματικότητας και με ένα σύστημα, το οποίο συναντούμε σε κατάσταση πνευματικής συγχύσεως.
Όταν η κάθε θρησκευτική ιδεολογία γίνεται ατομική κατοχύρωση ιδεοληπτικών απόψεων τότε η επίθεση εναντίον τoυ συνανθρώπου επιφέρει τον θάνατο, γιατί όπως συμβαίνει σήμερα με την ανύψωση σε παντεπόπτη θεό του δικαιώματος έχει ήδη επέλθει ο διχασμός ανάμεσα στους ανθρώπους και πολλές φορές δημιουργείται κοινωνική αναταραχή και η έλλειψη υγιών κοινωνικών σχέσεων δηλώνει την επικυριαρχία στους άλλους ανθρώπους από τον εκμεταλλευτή πιστό στο θεό-δικαίωμα. Αν παρατηρήσει κανείς τα «ιερά» τους κείμενα (διακηρύξεις) θα διαπιστώσει ότι απουσιάζουν οι λέξεις υποχρέωση- υποχρεώσεις και κυριαρχεί η λέξη διεκδίκηση.
Οι δογματικές δικαιωματιστικές διδασκαλίες έχουν παραμορφώσει και συστηματικά αλλοιώσει τα αληθινά ανθρώπινα δικαιώματα, όχι μόνο τα ατομικά, ώστε το σύνολο των ανθρώπων δεν μπορεί να αναγνωρίσει σε αυτές την αλήθεια και να διακρίνει το σωστό από το λάθος. Οι αλήθειες των δικαιωματιστών είναι σαν την αλήθεια που διατυπώνουμε όταν λέμε σε ένα παιδί ότι ο πελαργός φέρνει τα νεογέννητα. Εδώ λέμε την αλήθεια υπερβολικά αλλοιωμένη γιατί όλοι ξέρουμε ότι δεν ισχύει.
Στην κοινωνία που πιστεύει στον θεό-δικαίωμα κυριαρχεί ο ιδεολογικός φετιχισμός, ο φετιχισμός των ιδεών που αποδεσμεύονται από τον έλεγχο του ανθρωπίνου νου-δημιουργού και με τον τρόπο αυτό ανατρέπεται κάθε σχέση υποκειμένου και αντικειμένου με αποτέλεσμα να επέρχεται και η αποξένωση από τους συνανθρώπους, δηλαδή το δικαίωμα δεν είναι υπηρετικό των αναγκών του ανθρώπου αλλά ο άνθρωπος υπηρέτης της ιδεοληψίας του. Το δικαίωμα-θεός αντιπροσωπεύει τις δυνάμεις του ιδίου του ανθρώπου προβεβλημένες σε ένα κόσμο φανταστικό. Όσο πιο δυνατός και πιο πλούσιος γίνεται ο θεός-δικαίωμα στη συνείδηση του ανθρώπου τόσο πιο φτωχός και αδύναμος καθίσταται ο άνθρωπος. Η υπερβολική πίστη στον θεό-δικαίωμα σύντομα και εύκολα γίνεται φανατισμός και μισαλλοδοξία,.
Η πίστη στο θεό-δικαίωμα οδηγεί σε αλλοτρίωση και η αλλοτρίωση γίνεται οντολογική κατηγορία και κοινωνική σχέση και όχι απλά μια συνήθεια. Γίνεται γεγονός που αποκτά κοινωνική κατοχύρωση και νομική βεβαιότητα.
Όσοι πιστεύουν στον θεό-δικαίωμα θεωρούν ότι αυτός είναι η κινητήριος δύναμη της ιστορίας και ότι στην πορεία αυτής της βιαίας δυνάμεως η κάθε κρατική οντότητα θα πρέπει να καταστραφεί και η μόνη κυριαρχία επί των ανθρώπων θα πρέπει να είναι ο θεός-δικαίωμα. Δηλαδή, η τελική πραγμάτωση του κράτους είναι η κατάργησή του και η μόνη επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων θα είναι μέσω των ατομικών δικαιωμάτων, δηλαδή των ενεργειών του θεού-δικαίωμα. Με την επικυριαρχία του θεού-δικαίωμα θα συμπαρασυρθούν και οι όποιες «υγιείς» κατακτήσεις κατόρθωσε μέχρι τώρα η ανθρωπότητα όπως η ελευθερία, η ισότητα, η αδελφότητα, η αλληλεγγύη και ακραίες φασιστικές και ρατσιστικές αντιλήψεις θα αναβιώσουν, όπως και σήμερα αναβιώνουν σε όλη την Ευρώπη. Και στο μέλλον τι θα συμβεί όταν τα επιτεύγματα της τεχνητής νοημοσύνης, όπως οι ανθρωποειδείς μηχανές (ρομπότ), αρχίσουν να διεκδικούν τα δικά τους δικαιώματα; Τότε το δικαίωμα-θεός θα πρέπει να το καταργήσουμε;
Η εγκατάλειψη του θεού-δικαίωμα θα πρέπει να πάψει να είναι μια μοιραία αναγκαιότητα, όπως συμβαίνει σήμερα όπου βρισκόμαστε σε αυτήν ακριβώς τη φάση.
Τελικά η αυταπάτη του θεού-δικαίωμα θα αναιρεθεί και οι κοινωνίες θα αποτινάξουν τη ψευδαίσθηση αυτού του θεού. Η κατάργηση του θεού-δικαίωμα πραγματοποιείται με την υποχρέωση, την υπηρεσία και την διακονία. Υπηρετική αυτοπροσφορά στις ανάγκες και στα θέλω του άλλου.
Για να λυτρωθεί ο άνθρωπος από τον θεό-δικαίωμα θα πρέπει να διαφοροποιηθεί από την όποια ιδεολογία και διδασκαλία των δικαιωματιστών και η απαλλαγή αυτή γίνεται μόνο με την ταπείνωση και την μετάνοια. Κατορθώνει δηλαδή ο κάθε άνθρωπος την απαλλαγή του από αυτόν τον θεό-δικαίωμα πραγματώνοντας σχέσεις και πράξεις που κάνουν τον αδελφό του χαρούμενο, χωρίς να διεκδικεί τίποτα από αυτόν και για τον εαυτό του.
Η απάντηση στον άκρατο δικαιωματισμό και στην θρησκεία του θεού-δικαίωμα είναι η ελευθερία ως πίστη στο πάντοτε υπαρξιακά ζητούμενο του ανθρώπου.
Η κατάρρευση του θεού-δικαίωμα είναι η θυσιαστική αγάπη προς τους άλλους ακόμη και τους εχθρούς στο πλαίσιο σεβασμού και αποδοχή τους. Αυτό άλλωστε σημαίνει «είμαι ελεύθερος» στην εκκλησιαστική «εν Χριστώ» πραγματικότητα. Με σκοπό τελικό, να καταντήσουν όλοι οι συνάνθρωποι αλλήλων ισόδουλοι και ταυτοχρόνως αλλήλων μέλη και κύριοι.