«Αν δεν το ψηφίσουν οι ΑΝΕΛ, εμείς δεν το ψηφίζουμε και ας συμφωνούμε…»
Αυτό το επιχείρημα ακούγεται αρκετές φορές τελευταία. Κυρίως σε νομοσχέδια που έχουν να κάνουν με δικαιώματα ή εθνικά θέματα όπου υπάρχουν διαφωνίες μεταξύ των δύο κυβερνητικών εταίρων. Σκοπός αυτής της πολιτικής είναι υποτίθεται να φέρει σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση και να κάνει τους δύο κυβερνητικούς εταίρους να «τσακωθούν». Ας το δούμε λίγο αυτό.
Σε όλες τις ευκαιρίες ο ΣΥΡΙΖΑ κηρύττει ότι η συμμαχία με τους ΑΝΕΛ είναι «τίμια» και έχει γίνει πάνω σε συγκεκριμένους άξονες όπως η καταπολέμηση της προηγούμενης διαπλοκής κλπ κλπ. Με λίγα λόγια «τα έχουμε βρει στα σημαντικά, στις βασικές προτεραιότητες της διακυβέρνησης και μπορούμε διαφωνούμε στα ήσσονος σημασίας». Όμως μια στιγμή: αν δεν είναι βασική προτεραιότητα μιας αριστερής κυβέρνησης το θέμα των δικαιωμάτων τότε τι είναι; Η μοιρασιά των θέσεων στο δημόσιο και το μοίρασμα των ρουσφετιών στο στρατό; Αυτή λοιπόν είναι η μεγάλη αντίφαση από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ που δεν πείθει.
Η άλλη αντίφαση είναι από τη μεριά της αντιπολίτευσης που δεν ψηφίζει. Από την μία κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι ανεύθυνος, οπορτουνιστής δεν έχει αρχές και από την άλλη δεν ψηφίζει θεωρώντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έρθει σε δύσκολη θέση ως σαν να ήταν υπεύθυνος και είχε αρχές. Δεν μπορεί να ισχύουν και τα δύο.
Η στρατηγική του να μην ψηφίζει η αντιπολίτευση τα θέματα των δικαιωμάτων που δεν ψηφίζουν οι ΑΝΕΛ για λόγους αντιπολίτευσης, έχει δύο κερδισμένους και δύο χαμένους: Αν δεν περάσουν αυτά τα νομοσχέδια (ή άρθρα) ο πρώτος κερδισμένος θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που θα λέει «εγώ έκανα το καθήκον μου, τα έφερα, αλλά οι ψευτοπροοδευτικοί έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο: δεν τα θέλουν και βρίσκουν προφάσεις ή βάζουν το μικροκομματικό συμφέρον πάν από την κοινωνία». Ο δεύτερος κερδισμένος θα είναι οι ΑΝΕΛ που θα λένε στο ακροατήριό τους: «είδατε χάρη στην άρνηση μας δεν πέρασε τελικά». Ο ένας χαμένος θα είναι η αντιπολίτευση που χάνει το προοδευτικό ακροατήριο (που συνήθως βρίσκεται στο κέντρο και αμφιταλαντεύεται), επειδή είναι η αιτία που δεν περνούν θέματα δικαιωμάτων, περιμένοντας μια δεύτερη πολιτική παρουσία. Ο δεύτερος και μεγάλος χαμένος είναι οι κοινωνικές ομάδες που αυτά τα θέματα αφορούν οι οποίες θα ταλαιπωρούνται προς χάριν μιας μικροπολιτικής αντίληψης και κάποια πρωτοσέλιδα 2-3 ημερών.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει δείξει ότι δεν ιδρώνει το αυτί της με το να μην περάσει ένα άρθρο ή ένα νομοσχέδιο στο οποίο διαφωνούν. Αν τους ένοιαζε θα είχαμε ήδη κυβερνητική κρίση από το πρώτο τέτοιο νομοσχέδιο που διαφωνούσαν, ανεξάρτητα αν ψηφιζόταν ή όχι. Υπάρχει η απαραίτητη συνειδησιακή ευλυγισία ώστε να μην πέφτουν από την καρέκλα για τέτοια ζητήματα. Η αντιπολίτευση δεν πρέπει να τους κάνει το χατίρι να τους ηρωοποιεί κιόλας. Δεν πρέπει να ετεροπροσδιορίζει την ψήφο της αλλά να ψηφίζει καθαρά θέματα που είναι και στη δική της ατζέντα. Και ειδικά τα θέματα των δικαιωμάτων και αργότερα τα εθνικά θέματα είναι πολύ σοβαρά για να τα αφήνουμε να εξαρτώνται από τη στάση των ΑΝΕΛ. Και τέλος είναι πολύ επικίνδυνο στο όνομα μιας στείρας αντιπολιτευτικής πόλωσης με βασικό πρώτο θύμα την κοινωνία, να μιλάνε κάποιοι για «δεκανίκια» και «χρήσιμους ηλίθιους» όποτε στηρίζονται τέτοια νομοσχέδια στην βάση αρχών και όχι στη βάση μικροπολιτικών σχεδιασμών της μίας εβδομάδας.