Χωρίς διάθεση να υποβιβάσουμε την συζήτηση περί Ελληνο-Τουρκικών σε μια διαλογική συζήτηση περί θετικού ή αρνητικού, είναι φανερό ότι η πρωτοφανής κρίση που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στις δύο χώρες αρχίζει και λαμβάνει χαρακτηριστικά τομής στα πολιτικά και κοινωνικά τεκταινόμενα της πατρίδας μας.
Η φανερή πρόθεση τα Άγκυρας για την δημιουργία κλίματος που θυμίζει ψυχροπολεμικές περιόδους της παγκόσμιας ιστορίας μας και η σχεδόν δεδηλωμένη στάση της για την επιλογή της να μετατραπεί σε ταραξία του Αιγαίου και της Θράκης μέσω της εφαρμογής πολιτικών που θυμίζουν την εφαρμογή αρχών «υβριδικού πολέμου» ( μορφή ψυχολογικού πολέμου που δημιουργεί την ανάγκη ψυχολογικής καθυπόταξης του αμυνόμενου στον ψυχολογικό εκβιαστή), επιτάσσει όχι μόνο την αλλαγή στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε την γειτονική μας χώρα , αλλά κυρίως για το πως βλέπουμε εμείς τους εαυτούς μας.
Η πρώτη αλλαγή για το πως αντιμετωπίζουμε τις συνεχόμενες προκλήσεις της γειτονικής μας χώρας θα πρέπει να ξεκινήσει με την παραδοχή ότι η Τουρκία έχει πάψει εδώ και πολύ καιρό να αποτελεί έναν αξιόπιστο γείτονα, σταθερά προσανατολισμένο στις αρχές της καλές γειτονίας και της Ειρήνης και με στρατηγική στόχευση την ένταξη της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μετά την παραδοχή αυτή το πολιτικό και στρατιωτικό μας σύστημα στην ολότητα θα πρέπει να επαναπροσδιορίσει τις αρχές πάνω στην οποίες βάσιζε την άσκηση εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής. Η σταθερή προσήλωση της χώρας στην επικράτηση της ειρήνης στην περιοχή του Αιγαίου θα πρέπει να συνδυαστεί και με την επικράτηση ενός δόγματος που θα καθιστά σαφές στους γείτονες μας ότι η χώρα μας έχει και τις δυνατότητες και κυρίως την πρόθεση να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της Άγκυρας όχι παθητικά, αλλά με σαφή πρόθεση υπεράσπισης των συμφερόντων της χώρας μας σε διπλωματικό αλλά και σε στρατιωτικό επίπεδο. Σαφέστατα, αυτό μπορεί να καταστεί πραγματικότητα μόνο όταν το πολιτικό μας σύστημα αποκτήσει ενιαία γραμμή στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής και κυρίως περάσει σε ένα αυτονόητο στάδιο πολιτικής ωρίμανσης, που δυστυχώς οι δηλώσεις του Βουλευτή των Ανεξαρτήτων Ελλήνων κ.Κατσίκη, μας δείχνουν ότι απέχουμε παρασάγγας από αυτό το στάδιο.
Η δεύτερη αλλαγή, που έχει αρχίσει και λαμβάνει σάρκα και οστά, είναι η δημιουργία ενός αισθήματος πατριωτισμού σε μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας μας, που μετά από πολλά χρόνια επικράτησης ενός ισοπεδωτικού «κοσμοπολιτισμού» που θεωρούσε οτιδήποτε μιλούσε για προάσπιση εθνικών συμφερόντων ως κάτι το επικίνδυνο και το ρατσιστικό, αρχίζει και αποκτά πάλι λόγο στο κοινωνικό εργαστήρι δημιουργίας συνειδήσεων και πολιτικής. Το ζητούμενο στην προκειμένη περίπτωση αποτελεί και η αναγκαία παραδοχή ότι η ο πατριωτισμός αυτός δεν σημαίνει και απομόνωση της πατρίδας αλλά ακριβώς το αντίθετο. Η ανάγκη για έναν νέο πατριωτισμό απαιτεί και την δημιουργία συμμαχιών με ξένες δυνάμεις και διεθνείς οργανισμούς που θα αντιληφθούν όχι όνο το δίκαιο των Ελληνικών αιτημάτων αλλά κυρίως την γεωπολιτική σημασία που έχει η Ελλάδα στην περιοχή της Μεσογείου για την διαφύλαξη της ευημερίας και της Ειρήνης στην ευρύτερη περιοχή. Το θετικό είναι αυτό φαίνεται ότι το έχει αντιληφθεί μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας. Το ερώτημα είναι αν μπορεί να το κάνει πραγματικότητα το πολιτικό μας σύστημα. Και εκεί θα κριθεί το μέλλον όχι μόνο των Ελληνο-Τουρκικών σχέσεων αλλά την θέση της χώρας στο διεθνές γίγνεσθαι.