Θρήνο και τεράστια κοινωνική αμηχανία προκάλεσε η δολοφονία ενός νέου ανθρώπου στη Θεσσαλονίκη, επειδή τόλμησε, άκουσον άκουσον, να δηλώσει υποστηρικτής μιας αθλητικής ομάδας. Το αμάρτημα τούτο σφράγιζε μοιραία την ύπαρξή του. Εδώ, σιωπούμε έντρομοι ενώπιον μιας ανατριχιαστικής αλήθειας, που δεν περιορίζεται εν γένει στην οπαδική βία. Αλλά διευρύνεται, όταν αναλογιστεί κανείς το φαρμακερό βαθμό κανονικοποίησης της βίας. Σταδιακά, η κοινωνία αποκτά ‘‘ανοσία’’ στις ακραίες πράξεις, δεχόμενη καθημερινά σταγόνα-σταγόνα το δηλητήριο τους.
Γενικώς, ο χώρος του αθλητισμού λόγω κάποιων νοσημάτων του, είναι επιρρεπής στην «παραγωγή» αίματος. Συνήθως, τα γήπεδα ασθενούν από τον χουλιγκανισμό, μια μορφή δηλαδή τυφλής οπαδικής εκτόνωσης, όπου η αθώα προτίμηση μιας ομάδας παραχωρεί τη θέση της στο ανθρωποκτόνο-συχνά-μίσος. Γεννιούνται έτσι οι ποικίλες φανατικές κερκίδες, που ετοιμάζονται ανά πάση στιγμή να κατασπαράξουν τις αντίπαλες. Μέσα σε εκείνες δημιουργούνται στρατοί οι οποίοι κρατούν στα χέρια τους ένα φρικτό ρόπαλο, αυτό του φανατισμού. Ενώ το αθλητικό ιδεώς κομματιάζεται.
Στο στάδιο αυτό, η ψυχοπαθολογία του χουλιγκανισμού παύει να απασχολεί τα διάφορα γήπεδα, καθώς μεταπηδά ανενόχλητη στο πεζοδρόμιο. Κάθε σημείο στη πόλη, από μια καφετέρια έως τον κινηματογράφο, μπορεί να εξελιχθεί σε ρωμαϊκή αρένα. Ανά πάσα στιγμή, θερμοκέφαλοι νέοι ακονίζουν τα μαχαιριά τους «για τα μάτια» μιας ομάδας, δείγμα απίστευτου παραλογισμού.
Sacrificio intellectus- θυσία της λογικής- αναφωνούσαν στον Μεσαίωνα! Ποιος θα προέβλεπε, την επέλαση τέτοιων ‘‘κανίβαλών’’, στη σημερινή κοινωνία του ορθολογισμού, που θα δολοφονούσαν από σαδιστική ευχαρίστηση και παρορμητισμό, ενίοτε καταστρώνοντας και προμελετημένα σχέδια εκτελέσεων. Εν ονόματι του οπαδικού φρονήματος δικαιολογείται η ‘‘ενέδρα’’ και το ξυλοκόπημα μέχρι θανάτου.
Στην εξαλλοσύνη αυτή ασφαλώς πρωταγωνιστεί το λεγόμενο «περιθώριο», το οποίο στήνει μια ζούγκλα μανίας, κατώτερη της φυσικής όπου η βία υπακούει σε βιολογικούς σκοπούς (φαγητό). Ο χουλιγκανισμός υπερβαίνει τον πρωτογονισμό. Ρεζιλεύει τελείως το ταπεινό ένστικτο. Δημιουργεί μια ζούγκλα που δεν σκοτώνεις ώστε να τραφείς, αλλά για να εκδηλώσεις την αποθημένη βιαιότητα σου.
Μόνο έτσι εξηγείται, το πως ο δήμιος γρονθοκοπά, τόσο ανάλγητα, ένα ημιθανές θύμα που εκλιπαρεί για έλεος. Μόνο έτσι ερμηνεύεται, το πως φουντώνει η αγελαία συμπεριφορά. Μόνο έτσι, τέλος, διαβάζεται το πως μια παρέα ανθρώπων, πέφτουν σαν λαίμαργα τέρατα σε έναν αβοήθητο άνθρωπο.
Εν τω μεταξύ, οι παράγοντες του αθλητισμού, ιδίως του ποδοσφαίρου, άλλοτε αδρανούν άλλοτε εκμεταλλεύονται τους ανεγκέφαλους οπαδούς ως χρήσιμους ηλίθιους και δογματικούς υπηρέτες. Δίχως περιστροφές και αυθαίρετες γενικεύσεις, πολλάκις οι ηγεσίες των ομάδων με τη στάση τους διαιωνίζουν ή υποθάλπτουν το φαινόμενο. Καλλιεργούν παρασκηνιακά τον οπαδικό διαχωρισμό με την πολιτεία να κωφεύει θεσμικά-πολιτικά. Κατασκευάζεται στις υπόγειες στοές της κοινωνικού οργανισμού ένας λυσσώδης και φρικώδης Φρανκενστάιν, αποκρουστικός και ανθρωποφάγος ο οποίος παραμονεύει παντού.
Κατά το μάλλον ή ήττον, ο Φράνκενσταιν των γηπέδων, το χυδαίο τούτο τέρας οχλοκρατίας, φανατισμού και ομαδικού εγκλήματος, καταργεί τον εκπολιτισμένο άνθρωπο. Θλίβομαι όταν σε μια κοινωνία, νομοκρατική και εκπολιτισμένη, ένας άνθρωπος γίνεται βορά αγρίων και αχρείων, προσφέρεται σαν βρώσιμο «κρέας» σε σαρκοβόρα και αιμοδιψή λιοντάρια.
Υποβιβαστήκαμε κάτω από τη Ζούγκλα.