Τώρα που γράφω στα μέσα Ιανουαρίου, ήδη κάποιοι έχουν παρατήσει τους στόχους τους για το 2019. Τους παρέσυρε η καθημερινότητα που καταπίνει τα πάντα και ενώ την περίοδο των εορτών που ο χρόνος φαίνεται να ακινητοποιείται, σκεφτόντουσαν και μιλούσαν για τις επιθυμίες τους και τα όνειρά τους για τη νέα χρονιά, τώρα βάλανε πάλι τον αυτόματο πιλότο για την πορεία τους μέσα στο νέο χρόνο. «Δεν είναι στενάχωρο», είπα στην 15χρονη κόρη μου που μαζί ακούγαμε μια έρευνα στην τηλεόραση, «το 30% των ανθρώπων δεν βάζουν στόχους». «Σιγά», μου ανταπάντησε με τον ατάραχο στυλ της έφηβης, «δεν άκουσες τι είπαν και όσοι βάζουν στόχους, αρχές Φεβρουαρίου τα έχουν παρατήσει!».
Ποιο είναι το κλειδί για να πετύχουμε τους στόχους μας; Ποιος θα μας πει τον τρόπο; Μήπως ο λόγος της αποτυχίας είναι η αναβλητικότητα, η παθητικότητα, η έλλειψη αυτοπεποίθησης. Μήπως δεν έχουμε αρκετά δυνατές επιθυμίες; Μήπως δεν είμαστε αρκετά αποφασιστικοί, πειθαρχημένοι, οργανωμένοι και μεθοδικοί για να πετύχουμε τους στόχους μας;
Είμαστε πιο συνδεδεμένοι με το κινητό μας παρά με τον εαυτό μας. Δεν βάζουμε προτεραιότητα τη φροντίδα του εαυτού μας. Είμαστε γεμάτοι υποχρεώσεις για τη δουλειά, για την οικογένεια, για τη ζωή γενικότερα και έτσι αφήνουμε τη ζωή απλά να συμβαίνει εις βάρος της εσωτερικής μας φλόγας που κρατάει ζωντανές τις επιθυμίες και τα όνειρα μας για μια πιο πλήρη ζωή, μια ζωή με νόημα. Πού είναι η δύναμη εντός μας; Τί φυλακίζει τον καλύτερο εαυτό μας, τί μας εμποδίζει από το να αξιοποιήσουμε στα μέγιστα τις δυνατότητές μας και να φτάσουμε στον βαθύτερο προορισμό μας;
Δεν ξέρω τις απαντήσεις. Θεωρητικά, βοηθάει να έχουμε ξεκάθαρους γραπτούς στόχους, να γνωρίζουμε ακριβώς τι χρειάζεται να κάνουμε και να βάζουμε στόχο τα μικρά βήματα που χρειάζονται να γίνουν καθημερινά για να τα καταφέρουμε. Να εντοπίζουμε τις αρνητικές συνήθειες που μας εμποδίζουν να αλλάξουμε και να τις ανταλλάσσουμε υιοθετώντας καινούριες. Βοηθάει να αξιολογούμε τους στόχους μας κάθε μέρα αλλά πιο πολύ βοηθάει να αγαπάμε τον εαυτό μας και να πιστεύουμε σε αυτόν.
Θα ήθελα να κλείσω με μία σκέψη όσον αφορά τους στόχους. Οι περισσότεροι βάζουμε στόχους τύπου να γραφτώ στο γυμναστήριο, να χάσω 7 κιλά κτλ., να κόψω το κάπνισμα. Τι θα λέγατε όμως αν αναθεωρούσαμε και βάζαμε στόχους άλλου είδους όπως πχ. να είμαστε πιο χαρούμενοι. Η Bronnie Ware, μια αυστραλέζα νοσοκόμα που δούλευε αποκλειστικά με ανθρώπους ετοιμοθάνατους που διανύανε τις τελευταίες 12 εβδομάδες της ζωής τους, έγραψε το βιβλίο «Top five regrets of the dying», στο οποίο περιγράφει τους 5 πιο κοινούς λόγους που αυτοί οι άνθρωποι μετάνιωναν για τη ζωή τους. Ίσως οι σκέψεις αυτών των ανθρώπων να μας εμπνεύσουν για τους στόχους μας τα επόμενα χρόνια. «Μακάρι να είχα το κουράγιο να ζούσα μια ζωή όπως θα την ήθελα εγώ – κι όχι όπως την ήθελαν οι άλλοι για εμένα. Μακάρι να μην δούλευα τόσο σκληρά. Μακάρι να είχα το θάρρος να εξέφραζα τα συναισθήματά μου. Μακάρι να κρατούσα επαφή με τους φίλους μου. Μακάρι να επέτρεπα στον εαυτό μου να είναι πιο χαρούμενος.»