Ακύμαντα, βαλτώδη νερά. Στις όχθες του έλους φύονται και μπόλικα... βούρλα. Οι δε ανωφελείς κώνωπες, πολλαπλασιάζονται με ταχύτατους ρυθμούς. Κοάζουν ένα γύρω τα βατράχια, με το αηδιαστικά κολλώδες δέρμα τους να λιάζεται στον ήλιο. Ξαμολούν τη μακριά τους γλώσσα, αηδιαστικά. Κι αφού γλύψουν τους πρώτους στόχους, συνεχίζουν ακατάπαυστα να προσπαθούν να αγκιστρώσουν για να καταπιούν αμάσητο κάνα αναποφάσιστο κουνούπι.
Πηδούν άτεχνα από κομματικό νούφαρο σε υπερκομματικό βραχάκι, τσαλαβουτούν στα βουρκώδη και στην αποφορά, συνδιαλέγονται ακρίτως κι αδιακρίτως. Όσο περιμένουν την πριγκιποπούλα εξουσία να τους ασπαστεί σφόδρα, μπας και τους μετατρέψει σε «πρίγκιπες», δεν παραλείπουν να χάφτουν μύγες με περισσή σπουδή.
Παρά τη φαινομενική απάθεια και τη ράθυμη επί μακρόν στάση, τα εξώφθαλμα μάτια τους στριφογυρίζουν σα παλαβά μέσα στις κόγχες, μην τους ξεφύγει κάνα ξέμπαρκο ψηφοεντομάκι και δεν το καταπιούν.
Αλαζόνες προγάστορες που πηδούν, μεταπηδούν, αράζουν, ξαναπηδούν, κοάζοντας χαμαίζηλες κοινοτοπίες. Γυρολόγοι γυρίνοι παραδίπλα τους, κολυμπούν αναζητώντας κομματικό καταφύγιο. Διακαώς επιθυμούν να «τρουπώσουν» για να καλοτραφούν ώστε να μετατραπούν κι αυτοί, σε εύλογο χρονικό διάστημα, σε εύσαρκους μπάκακες.
Η νεόκοπη γλίτσα κι η ακατασίγαστη εξουσιομανία έχει δημιουργήσει και πάλι ένα ελώδες, νοσηρό περιβάλλον. Από το οποίο, κατά ένα περίεργο τρόπο, όλοι αντλούν το κατιτί τους...
Στα λιμνάζοντα, ο χρόνος δεν κυλά, ούτε ποτάμι ορμητικό καθαρίζει την κόπρο του Αυγεία που έχει επικαθίσει στον πυθμένα. Δύσοσμη κι ασφυκτική την ατμόσφαιρα, δυσοίωνο το μέλλον και οι εξελίξεις φαίνεται πως οδηγούν σε μια παρατεταμένη περίοδο όπου οι συναλλαγές και οι συνδιαλλαγές θα ανακατώσουν για τα καλά τα βουρκώδη, φέρνοντας στην επιφάνεια εκείνα που κατά το σύνηθες επιπλέουν.
Στο βάλτο μας, ολετήρες επανεμφανίζονται ως σωτήρες. Κρατικοδίαιτοι μη λιτοδίαιτοι και ανίκανοι ανίδεοι, αυτοπροβάλλονται ως επαΐοντες. Τυμβωρύχοι της εξουσίας και τυρβάζοντες περί άλλων, ως προστάτες των αδυνάτων. Επαμφοτερίζοντες, προσποιούνται τους νεωτερίζοντες. Τραμπούκοι, που απεκδύθηκαν τάχα μου το φασιστικό μανδύα μα τον φορούν κατάσαρκα σα λερό σώβρακο, παίζουν τους «δημοκράτες». Στήνουν αχυράνθρωπους να υποδυθούν τους ηγητορίσκους, ψάχνοντας τρόπους να καταλύσουν τη δημοκρατία εκ των έσω.
Ανεπάγγελτοι, επαγγέλλονται ανάπτυξη. Μικρόνοοι, υπόσχονται μεγαλεία. Οι χωμένοι ως το λαιμό στο βούρκο, κοάζουν δυνατά πως είναι «ανένταχτοι», «αγωνιστές» κι «ανεξάρτητοι». Ακολουθούν τη γνωστή ρήση που αναφέρει πως σαν κοάζουν ομαδόν οι βάτραχοι, πετούν μακριά οι περήφανοι αετοί…
Μέσα σε όλον αυτόν τον προεκλογικό ζόφο, μια μυστηριακή φράση πλανάται στην επικράτεια: «Κάτι άλλο». Λέτε να είναι αυτό το κλειδί στην αμπαρωμένη πόρτα του αύριο; Η «φιλοσοφική λίθος» που θα μετατρέψει τη χορταριασμένη πέτρα των επενδύσεων σε... χρυσό; Της μάγισσας το ραβδάκι που θα κάνει τις τραγωδίες να μη ξανασυμβούν, τα «ανθρώπινα λάθη» να έχουν πίσω τους ακόμη πιο ανθρώπινες παραιτήσεις από ευθύνη κι όχι από επικοινωνιακή τακτική; Λέτε το καλάθι της νοικοκυράς να πάψει να γεμίζει με ψιχία υποσχέσεων και τα κάθε λογής pass να μην είναι περιστασιακά by-pass, σε μια χώρα που παθαίνει κάθε λίγο οικονομικά εμφράγματα;
Λέτε μέσα σε όλη αυτή την οικονομική και αξιακή κρίση, να πρυτανεύσει η ορθή κρίση των αναποφάσιστων ψηφοφόρων; Να διαφανούν οι πραγματικά άξιοι ακόμη κι αν τους έχει εγκλωβίσει η κινούμενη άμμος των ένθεν κακείθεν κομματικών μηχανισμών που πάνε κι επιλέγουν τους υποψήφιους γυροφέροντες γυρίνους βάσει κριτηρίων αναγνωρισιμότητας και όχι αξιότητας;
Στο έλος των κομμάτων και των παθογενών τους ανομημάτων, τσαλαβουτάνε στην πιο βαθιά συντήρηση τα ίδια πάλι βατράχια της μικροαστικής απολίτικης νοημοσύνης ή της διαχειριστικής αιθεροβαμοσύνης. Ζαρωμένα μυαλά με καχυποψίες, εμπάθειες, άγνοια των πραγματικών αιτημάτων του πολίτη, με την αλαζονεία της μελλούμενης εξουσίας και τις συμπλεγματικές τους συμπεριφορές σε ένα κυνηγητό θώκου, δίχως όριο.
Στον καιρό των βατράχων, οι «μπάκακες» με τις μακριές γλώσσες και τις κολλώδεις εκφράσεις, ετοιμάζονται και πάλι να καταβροχθίσουν τις φτερουγίζουσες ψήφους. Ο λόγος τους, υποσχετικός. Διαχέεται κατευναστικά στο μουδιασμένο από την αδυναμία κάλυψης βασικών βιοτικών αναγκών, εκλογικό σώμα.
Το όραμά τους για τον τόπο έχει την ίδια σταφιδιασμένη σάρκα και οστά που τρίζουν, σα το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας-της κομματίλας που σέρνεται, είτε εκλιπαρώντας για αυτοδυναμία, είτε για πάρε-δώσε «συνεργασία». Κατακεφαλιάζοντας παράλληλα με τη μαγκούρα της τον κάθε «παραγιό» που αρνείται να της βγάλει έξω το... αγγειό.
Το μούχρωμα του δειλινού, καθώς η χώρα μας ετοιμάζεται να ρίξει ένα ακόμη εκλογικό μακροβούτι, δεν είναι χρωματικοί προσδιορισμοί του όποιου δεξιόστροφου ή αριστερόστροφου κοχλία που κοχλάζει, βράζοντας στο προεκλογικό ζουμί του. Είναι η μικρή πικρή ελπίδα που γεννάται κάθε φορά στον απλό πολίτη, πως παρά τον δραματικό εγκλωβισμό μας στις ατραπούς των μηχανισμών εξουσίας, μπορούμε με τη μια φορά ανά τετραετία επιλογή μας, να αναδείξουμε τους αληθινούς «πρίγκιπες». Αυτούς, που στο βάθος του εγκεφάλου υπάρχει φαιά ουσία. Αυτούς, που ο εναγκαλισμός των κομμάτων τους, δεν έχει καταστήσει δηλητηριωδώς γλοιώδεις.
Αυτούς, που το φιλί της εξουσίας, δεν θα μετατρέψει σε… βατράχους!