Ξαφνικά βρεθήκαμε όμηροι μέσα στα σπίτια μας. Κάθε μέρα ακούμε συνεχώς τον αριθμό των νεκρών από τον κορονοϊό και τα νέα προληπτικά μέτρα. Το αντισηπτικό τζελ έχει γίνει πια εθισμός, όταν κάποιος βήχει κάνουμε πίσω λες και τράβηξε όπλο και μια ολόκληρη κοινωνία βρίσκεται σε μια κατάσταση ανάμεσα σε υποχονδρία και κατάθλιψη. Η Εκκλησία δηλώνει με αλαζονεία πως είναι απρόσβλητη σε αυτό το φαινόμενο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχει αρχίσει ο χλευασμός και η επιθετικότητα απέναντι στους θρησκευόμενους. Κάπου πρέπει να ξεσπάσουμε.
Κατά τη γνώμη μου, η μεγάλη διαφορά με άλλες κρίσεις που έχουμε βιώσει, είναι πως δεν έχουμε καθόλου τη δυνατότητα να ξεφύγουμε. Όλοι οι χώροι αναψυχής θεωρούνται πια επικίνδυνοι και φοβόμαστε να καλέσουμε ακόμη και τους πιο στενούς μας φίλους στο σπίτι μας. «Αυτός ταξίδεψε πρόσφατα στο εξωτερικό» ή «Εκείνη παίρνει το μετρό κάθε μέρα», θα σκεφτούμε και θα προτιμήσουμε να μείνουμε μόνοι μας στον καναπέ μας και να πάρουμε μια δόση τρόμου ακόμη από την τηλεόραση. Ακόμη και τον σύντροφό μας ή το παιδί μας φοβόμαστε να τους αγκαλιάσουμε αν έχουμε πονόλαιμο. Φυσικά, τα όσα δραματικά γίνονται στο μέτωπο του προσφυγικού προβλήματος επιδεινώνουν την όλη κατάσταση αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα με το οποίο δεν θα ασχοληθεί το παρόν άρθρο.
Τι έχει επιφέρει λοιπόν αυτός ο τρομερός ιός πέραν από θανάτους, νοσηλείες, καραντίνες; Απειλεί να προκαλέσει κατάρρευση στο σύστημα υγείας ή και στο ψυχικό σύστημα του καθένα μας; Νομίζω πως λίγο-πολύ οι περισσότεροι έχουμε επηρεαστεί ακόμη και αν τελικά δεν νοσήσουμε ούτε εμείς, ούτε οι δικοί μας.
Το πιο τρομερό σε αυτόν τον ιό είναι η αίσθηση ότι ο κόσμος χάνεται κάτω από τα πόδια μας. Η ανθρωπότητα που έχει καταφέρει να έχει τις όποιες ισορροπίες έχει ως τώρα ξαφνικά βρίσκεται σε κατάσταση εκτός ελέγχου. Το «κακό» μπορεί και ταξιδεύει, φτάνει στα πιο μακρινά μέρη και πλήττει ακόμη και πρόσωπα εξουσίας ή γιατρούς. Κάθε κρούσμα πρέπει να καταμετρηθεί, κάθε θάνατος σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου ανακοινώνεται. Πλέον ενημερωνόμαστε κυρίως από το διαδίκτυο οπότε ανά πάσα στιγμή αυτός ο τρόμος εισβάλλει από τα κινητά και τους υπολογιστές μας. Ερχόμαστε λοιπόν όλοι την ημέρα αντιμέτωποι με τον φόβο του ξαφνικού θανάτου, της απρόσμενης καταστροφής και κατ’ επέκταση με την αίσθηση της αδύναμης, ελαττωματικής ύπαρξης μας τόσο ατομικά όσο και σε επίπεδο χωρών, κυβερνήσεων, ιατρικών συστημάτων.
Αξίζει να αναρωτηθούμε γιατί σε έναν κόσμο που μαίνεται από πολέμους, πείνες, ασθένειες, προσφυγικές ροές, τρομερή αδικία αυτός ο ιός κατάφερε να ενώσει τους πάντες στον ομαδικό τρόμο. Είναι άλλο φυσικά να πεθαίνουν ή να πεινούν εκατομμύρια άνθρωποι έξω από την πόρτα μας, είναι άλλο να αρρωσταίνει σοβαρά ακόμη κι ένας συνάδελφος μας στο γραφείο, είναι άλλο τα παιδιά των προσφύγων να ζουν σε σκηνές στα νησιά μας και άλλο ανά πάσα στιγμή να υπάρχει πιθανότητα να γίνουμε εμείς ή οι δικοί μας τα θύματα του σαρωτικού αυτού ιού. Αυτό όμως δεν είναι παρά μια πανανθρώπινη, παγκόσμια αλήθεια. Το τεντωμένο σκοινί στο οποίο περπατάμε αδιάφοροι μπορεί ανά πάσα στιγμή να κοπεί. Δεν νοείται η ζωή μας χωρίς τον θάνατό μας. Δεν υπάρχει φυσική ύπαρξη χωρίς αδυναμία, ευαλωτότητα και τέλος. Δεν υπάρχει ισορροπία σε επίπεδο παγκόσμιο ή κρατικό χωρίς τον κίνδυνο να ανατραπεί οποιαδήποτε στιγμή. Όσο περισσότερο διαβάζουμε Ιστορία, τόσο πιο εξοικειωμένοι είμαστε με αυτές τις αλήθειες.
Αξίζει λοιπόν να σταθούμε στον καθρέφτη μας και να ρωτήσουμε τον εαυτό μας, «Αν προσβληθείς από κορονοϊό αύριο, τι μπορείς να πεις ότι έχεις κάνει στη ζωή σου που άξιζε; Αν ήσουν τώρα ετοιμοθάνατος στην καραντίνα, τι θα σκεφτόσουν πως έπρεπε να είχες κάνει διαφορετικά;» Ή αν θέλουμε να είμαστε πιο αισιόδοξοι η ερώτηση μπορεί να διατυπωθεί ως εξής, «Αν γλιτώσω από τον κορονοϊό, τι αξίζει τελικά να κάνω στη ζωή μου στο μέλλον; Με ποιους ανθρώπους θέλω πραγματικά να είμαι; Μου ταιριάζουν τελικά οι στόχοι και τα όνειρά μου ή ζω τη ζωή ενός άλλου;»
Εν κατακλείδι, ο κορονοϊός είναι τόσο τρομακτικός γιατί μας αποκαλύπτει την τρομακτική μας αδυναμία. Καθημερινά νομίζουμε πως ελέγχουμε τη ζωή μας και τον κόσμο γύρω μας μα ο κάθε άνθρωπος, ακόμη και ολόκληρη η ανθρωπότητα μπορούν να γίνουν μηδαμινοί με μια στιγμή. Ταυτόχρονα, είμαστε απίστευτα πολύτιμοι τόσο για τον εαυτό μας όσο και για τους ανθρώπους που αγαπάμε αλλά ακόμη και για όσους πιο αδύναμους από εμάς μας χρειάζονται.
Κάθε κρίση μπορεί να είναι κίνδυνος ή ευκαιρία. Μέσα λοιπόν στην απομόνωση, την κατάθλιψη, τον φόβο στον οποίο ζούμε λόγω του κορονοϊού αξίζει να έρθουμε σε επαφή με τον εαυτό μας, να τον γνωρίσουμε καλύτερα. Αξίζει να θυμηθούμε τα όνειρά μας, να προσπαθήσουμε να επιβιώσουμε για να τα ζήσουμε. Αξίζει να προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι γιατί κανείς δεν θέλει να πεθάνει ξαφνικά συνειδητοποιώντας πως δεν ήταν όσο καλός μπορούσε να είναι. Όλα κάποτε περνούν και όταν κι αυτό περάσει, εμείς δεν θα είμαστε ίδιοι. Είναι στο χέρι μας να έχουμε αλλάξει προς το καλύτερο…
Πολίτες που ανησυχούν ότι πάσχουν από λοίμωξη του αναπνευστικού (πυρετό ή/και βήχα ή/και δύσπνοια) και ήρθαν σε επαφή με πιθανό ή επιβεβαιωμένο κρούσμα ή έχουν ιστορικό ταξιδιού σε πληττόμενες χώρες θα πρέπει να επικοινωνούν με τον ΕΟΔΥ στο τηλ. 1135.
Προσοχή: Δεν θα πρέπει να επισκέπτονται ιδιωτικά ιατρεία, εφημερεύοντα νοσοκομεία, εξωτερικά ιατρεία κ.λπ. Ο ΕΟΔΥ θα μεριμνήσει για την διακομιδή τους σε νοσοκομεία αναφοράς του κορονοϊού. Χρήσιμες πληροφορίες εδώ.