Εάν οι φιλελεύθεροι, ή ό,τι απομένει από αυτούς, δεν μπορούν να ενωθούν, τότε η αντιδραστική Διεθνής, όπως την αποκαλεί ο Μακρόν, θα μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.
Ακόμη και φλερτάροντας με τη Ρωσία του Πούτιν και την Κίνα του Σι, κάνοντας την δημοκρατία μια περίεργη ανάμνηση.
Η αποχώρηση του Καναδού πρωθυπουργού Τζάστιν Τριντό και η αλλαγή αλόγων στο Λονδίνο από τον Έλον Μασκ, που έριξε τον Νάιτζελ Φάρατζ για τον εξτρεμιστή Τόμι Ρόμπινσον, προφανώς δεν έχουν καμία σχέση.
Στην πραγματικότητα, είναι δύο από τις πολλές όψεις του ίδιου πρίσματος με το πρίσμα να είναι η μεγαλύτερη πολιτική επανάσταση του αιώνα, ίσως η πιο σημαντική από την κατάρρευση των ολοκληρωτισμών του εικοστού αιώνα, του ναζισμού και του φασισμού αλλά και του κομμουνισμού.
Ο Τριντό δεν είναι άνθρωπος της αριστεράς.
Τουλάχιστον όχι με την έννοια του εικοστού αιώνα της λέξης.
Ο Τριντό προφανώς δεν είναι κομμουνιστής, αλλά δεν είναι ούτε σοσιαλιστής. Είναι φιλελεύθερος.
Ο Τριντό πιστεύει στην ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, στην ελεύθερη αγορά, στην ευελιξία της εργασίας, σε όλα εκείνα τα πράγματα χωρίς τα οποία δεν λειτουργούν τα σύγχρονα οικονομικά συστήματα.
Επίσης πιστεύει στην κοινωνική προστασία, με κάποιες λαϊκιστικές αποχρώσεις, στα δικαιώματα των γυναικών, στην υπεράσπιση των μειονοτήτων και των διαφόρων μορφών διαφορετικότητας που εμπλουτίζουν μια χώρα σε πολιτιστικό, καλλιτεχνικό, ακόμη και οικονομικό επίπεδο.
Αλλά ο Τριντό δεν μπόρεσε να αντισταθεί στον κυκλώνα Τραμπ. Ανακοίνωσε ότι δεν θα κατέβει στις επόμενες εκλογές, υπό τον φόβο της ήττας. Η σεζόν του τελείωσε.
Ο Τραμπ δεν θέλει μόνο να πάρει τον Καναδά, την Γροιλανδία, τον Παναμά.
Ο Τραμπ θέλει να ηγηθεί ενός παγκόσμιου κινήματος.
Αλλά το μέρος έχει ήδη πιαστεί.
Διότι σε λιγότερο από δύο χρόνια ο πρόεδρος θα πρέπει να υπερασπιστεί τη μικρή του πλειοψηφία στο Κογκρέσο και δεν θα είναι εύκολο δεδομένου ότι στο μεταξύ δεν θα έχει καταλάβει τον Καναδά, τη Γροιλανδία ή τον Παναμά, αν αυτοί είναι οι προτεραιότητες της πολιτικής του.
Από την άλλη μεριά, ο Μασκ είναι πολλά χρόνια νεότερος, πολλά δισεκατομμύρια δολάρια πλουσιότερος και δεν χρειάζεται να εισβάλει σε άλλες χώρες.
Απλά βρίσκει τον άντρα ή τη γυναίκα του σε καθεμία από αυτές.
Στην Ιταλία έχει την πρωθυπουργό Μελόνι.
Στην Αυστρία ο πιθανός μελλοντικός πρωθυπουργός.
Στη Γερμανία, πρόσφερε το Χ στον αρχηγό του Afd, το οποίο τον Φεβρουάριο θα μπορούσε να είναι το δεύτερο μεγαλύτερο γερμανικό κόμμα, πίσω από τους νικητές του CDU που δεν αποκλείουν πλέον a priori μορφές συνεργασίας.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο Μασκ είχε τον Φάρατζ. Αλλά και αυτός δεν πηγαίνει καλά πια.
Ακόμα και ο Φάρατζ δεν είναι άνθρωπος της δεξιάς, με την έννοια που αποδίδουμε στη λέξη.
Είναι κι αυτός φιλελεύθερος, αν και διαφορετικός από τον Τριντό.
Τα είδωλα του Φάρατζ είναι ο Τσόρτσιλ ο οποίος νικάει τον Χίτλερ και η Θάτσερ να ανατρέπει τη χούντα των στρατηγών της Αργεντινής.
Ο Φάρατζ είναι ένας Βρετανός εθνικιστής, ο οποίος σίγουρα απεχθάνεται την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη μετανάστευση, αλλά εξακολουθεί να πιστεύει ότι οι άνδρες γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι και δεν θέλει να έχει καμία σχέση με τον Ρόμπινσον, ο οποίος ονειρεύεται να απελάσει Βρετανούς μουσουλμάνους.
Ακριβώς όπως στη Γαλλία ο ακροδεξιός Έρικ Ζεμούρ γνωστός για τις ιδέες ενάντια των μεταναστών, όχι τυχαία προσκεκλημένος από τον Τραμπ στην ορκωμοσία του.
Η ισλαμοφοβία είναι ένα από τα κοινά γνωρίσματα που έχουν ο Μασκ και ο Τραμπ, ο οποίος άνοιξε την πρώτη του εντολή με τη ”Μουσουλμανική Απαγόρευση”, να κλείσει τα σύνορα σε Σύρους, Ιρακινούς, Σομαλούς, Σουδανούς, Ιρανούς, Λίβυους και Υεμένης πρόσφυγες.
Ο 47ος Αμερικανός Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ εγκαινιάζει την δεύτερη θητεία του απειλώντας να εξαπολύσει την κόλαση στη Μέση Ανατολή και ιδιαίτερα στη Γάζα, που δεν ήταν ποτέ παράδεισος, πόσο μάλλον τον τελευταίο χρόνο.
Αλλά αυτό δεν είναι όλο το πρόβλημα.
Ο Έλον Μασκ, μεγαλωμένος στο φιλικό περιβάλλον του απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής, πιστεύει ακράδαντα στην ανισότητα των ανθρώπων.
Ο ιδανικός κόσμος του είναι ένας όπου όσο πιο πλούσιος είσαι, τόσο λιγότερους φόρους πληρώνεις.
Αν το ανθρώπινο είδος κινδυνεύει με εξαφάνιση, το πρόβλημα δεν τον απασχολεί.
Ο Άρης βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής, τουλάχιστον για αυτόν και τα αγαπημένα του πρόσωπα.
Ο Ντόναλντ Τραμπ θα είναι αυτοκράτορας και πλανητάρχης για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.
Η αυτοκρατορία του Μασκ μόλις ξεκίνησε και θα διαρκέσει πολύ περισσότερο.
Αν, μόλις πριν από λίγα χρόνια, μας έλεγαν ότι ο Φάρατζ θα ήταν πολύ μετριοπαθής και ο Τριντό πολύ αριστερός, ότι οι Μπους, οι Τσένι και ο Μακέιν θα ψήφιζαν Δημοκρατικούς, και ότι ένας δισεκατομμυριούχος θα προσκαλούσε τους Γερμανούς να ψηφίσουν την γερμανική άκρα δεξιά θα νομίζαμε ότι ήταν ένα αστείο.
Αντίθετα, δεν υπάρχει τίποτα για γέλιο.
Αν οι φιλελεύθεροι, ή ό,τι απομένει από αυτούς, δεν μπορούν να ενωθούν, τότε η αντιδραστική Διεθνής, όπως την αποκαλεί ο Μακρόν, θα μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.
Ακόμη και φλερτάροντας με τη Ρωσία του Πούτιν και την Κίνα του Σι, κάνοντας την δημοκρατία μια περίεργη ανάμνηση.