Το Σάββατο, 8 Δεκεμβρίου του 2012, ξυπνούσε χριστουγεννιάτικα στη Μεσορόπη (Οπή μέσω Ορέων) στους πρόποδες του Παγγαίου Όρους. Ανάμεσα στην πάχνη, την υγρασία, τα αιωνόβια πλατάνια, τα τρεχούμενα νερά, ανάμεσα σε σπίτια παραδοσιακά που συγκροτούν ένα κλειστό πυρήνα Μακεδονικής Αρχιτεκτονικής που ελάχιστα αλλοιώθηκε από τις παρεμβάσεις των Νεοελλήνων και την απληστία , αυτό το χωριό με τις 300 ψυχές που κατακτήθηκε αλλά δεν κατοικήθηκε πλήρως από βάρβαρα φύλα τόσο προ Χριστού όσο και μετά,- (Μέγας Αλέξανδρος, Λέων Γ’ ο Ίσαυρος, Κοσμάς ο Αιτωλός, Τούρκοι, Βούλγαροι, Γερμανοί),- έχει παράλληλα και μια άλλη σημασία. Οι δυο εκκλησιές του ακολουθούν διαφορετικά θρησκευτικά ημερολόγια: ο ναός του Αγίου Γεωργίου το νέο ημερολόγιο και ο ναός του Τιμίου Προδρόμου το παλιό.
Αυτό το χωριό, ξημερώματα Σαββάτου, έγινε το θέατρο ενός δράματος που συγκλόνισε τον κόσμο, όταν από την πυρκαγιά που ξέσπασε στο σπίτι του Θανάση Τσιμιρίκα, χάθηκαν τρία παιδιά, όλα μέλη μιας 12μελούς οικογένειας που φιλοξενείτο στο σπίτι των παππούδων τους. Τα δυο μικρότερα, πέντε και έξι ετών, εγκλωβίστηκαν στον επάνω όροφο αλλά ο μεγαλύτερος γιος, ο Τηλέμαχος 15 ετών, μαθητής Τρίτης Γυμνασίου, δεν δίστασε να ορμήσει στο σπίτι που είχε γίνει παρανάλωμα της φωτιάς για να απεγκλωβίσει τα μικρά του αδέλφια, βρίσκοντας και ο ίδιος τραγικό θάνατο.
Τα τρία παιδιά ανασύρθηκαν απανθρακωμένα αλλά η θυσία του Τηλέμαχου, όχι μόνο δεν πέρασε ”στα ψιλά” αλλά έγινε παράδειγμα ανθρωπισμού, ηρωισμού και αυταπάρνησης απέναντι σε μια λαίλαπα που δεν ελεγχόταν και σε μια χώρα που βολόδερνε στις συμπληγάδες της απομόνωσης και της απαξίωσης ελέω Χρέους και Οικονομικής Κρίσης.
Τα παιδιά κλάφτηκαν από γνωστούς και ξένους, η θυσία του Τηλέμαχου ξεπέρασε τα ελληνικά σύνορα και για μέρες φιλοξενήθηκε στις σελίδες των μεγαλύτερων blogs ανά τον κόσμο, μερικά μάλιστα, όπως η Washington Post, πήγε το θέμα παραπέρα συνδέοντας το με την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ, την ανέχεια, το υψηλό κόστος των καυσίμων, ειδικά του πετρελαίου θέρμανσης - το σπίτι είχε καλοριφέρ το οποίο παρέμενε σβηστό - γεγονός που ανάγκασε τους παππούδες να καταφύγουν στα ξύλα που έβρισκαν άφθονα στο δάσος, την ώρα που η υπόλοιπη Ελλάδα έκαιγε ότι καιγόταν: από μελαμίνες και φορμάικες μέχρι μπαουλοντίβανα και πλαστικές σακούλες, αφήνοντας το αποτύπωμα τους στα μικροσωματίδια του αέρα και το πυκνό, σαν μουχλιασμένο γιαούρτι, νέφος που σκέπαζε την Αττική.
Ο Μικρός Ήρως τιμήθηκε μετά θάνατον από την Ακαδημία Αθηνών, αλλά το επίσημο κράτος δεν είχε ρέστα για περιττά έξοδα και αναμνηστικές πλάκες. Βλέπετε, ο Τηλέμαχος Τσιμιρίκας δεν πρόλαβε να πολεμήσει τους φασίστες, δεν ήταν οργανωμένος σε καμία νεολαία με τα χιλιοφορεμένα τσιτάτα και την κωδικοποιημένη βία, δεν πέταξε μολότωφ, δεν έσπασε βιτρίνες, δεν χτύπησε, δεν απείλησε αστυνομικό, ούτε ”έπεσε” στο καθήκον υπέρ μιας ελεύθερης ΕΡΤ, δεν έκλεψε μίνι μάρκετ, δεν μπουκάρισε σε τράπεζα, δεν βίασε, δεν σκότωσε ”Ταξικούς Εχθρούς” , νοιαζόταν μόνο για τ’ αδέλφια του, τους φίλους του και το σχολειό του.
Ίσως, αν είχε κάνει κάτι από τα παραπάνω, η μνήμη του θα τιμόταν διαφορετικά: με πυρσούς, οργανωμένες πορείες, υψωμένες γροθιές, ένα σχετικό μπάχαλο με αύρες, αντιασφυξιογόνα και χειροβομβίδες κρότου λάμψεις, ή και με την εξόχως τιμητική πασαρέλα που Εθνικού Θεάτρου στους χώρους… θυσίας αγωνιστών της διαφορετικότητας, της δημοκρατίας, της αντιφασιστικής πρωτοβουλίας κ.α. όπως χωρίς τσίπα οργάνωσε η Πειραματική Σκηνή του.
Ο μικρός Τηλέμαχος, ο Μέγιστος, κάηκε σαν κλαράκι αλλά πριν σβήσει το κερί του, πριν τελειώσει το λάδι του, πρόλαβε να φωτίσει το Μέγα Μυστήριο της θυσίας και της αξίας να λέγεσαι και να είσαι Άνθρωπος.
Δέκα χρόνια μετά, όσοι από μας ζούμε χωρίς αναισθητικό, ας στρέψουμε το κεφάλι προς τις υπώρειες του Παγγαίου και με τα μάτια κλειστά ας ξαναζήσουμε τη σκηνή της θυσίας αυτού του δεκαπεντάχρονου ήρωα, που έζησε λίγο αλλά μας έμαθε πολλά.