Σε ένα από τα βιβλία-σταθμούς του, το «Ο Άνθρωπος, το Κράτος και ο Πόλεμος», ο Kenneth Waltz, ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς των Πολιτικών Επιστημών του αιώνα που πέρασε, παρουσιάζει την ανθρώπινη διάσταση στην χάραξη της διεθνούς πολιτικής. Το πώς η ανθρώπινη συμπεριφορά μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα στη διεθνή σκηνή , παραμερίζοντας τόσο την σημασία της κρατικής οντότητας, όσο και την διεθνή αλληλεπίδραση.
Μια θεωρητική ανάλυση την οποία είδαμε να διαδραματίζεται στην πράξη με την επίσκεψη του Ερντογάν στον Λευκό Οίκο. Από μια εποχή πολιτικού ρεαλισμού την οποία θεωρούσαμε ότι βιώνουμε στον Δυτικό κόσμο, περάσαμε σε μια περίοδο πολιτικού σουρεαλισμού;
Είδαμε δύο φιγούρες οι οποίες -για διαφορετικούς λόγους ο καθένας- δεν είχαν καμία σχέση με τον ρόλο που καλούνταν να διαδραματίσουν. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι ο Ερντογάν έφυγε από τις ΗΠΑ αναβαθμίζοντας την χώρα του σε περιφερειακή δύναμη. Κάτι που σύμφωνα με τους κανόνες της επιστήμης των Διεθνών Σχέσεων δεν έπρεπε να συμβεί γιατί η υπερδύναμη είναι κατά της δημιουργίας περιφερειακών δυνάμεων από τη εποχή του Θουκυδίδη ακόμη. Είμαστε λοιπόν μπροστά σε μία στρέβλωση του Διεθνούς συστήματος.
Στην πολιτική οι στρεβλώσεις αυτορυθμίζονται αλλά αυτό απαιτεί χρόνο και το σίγουρο είναι ότι οι για οποιονδήποτε λόγο προσωπικές συμπάθειες θα χάσουν αργά ή γρήγορα από την πολιτική.
Εμείς όμως είναι αλήθεια ότι μπαίνουμε σε ανοπαία ατραπό. Η λογική στο ΝΑΤΟ εκλείπει , τουλάχιστον αυτή που είχαμε στο μυαλό μας τα τελευταία χρόνια ως αποστολή της Συμμαχίας. Οι απανωτές διπλωματικές νίκες του Ερντογάν είναι λογικό να τον κάνουν ακόμη πιο φιλόδοξο και ριψοκίνδυνο πολύ σύντομα.
Μπορεί ο Αμερικανός Πρόεδρος να διατυμπανίζει ότι ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι φίλος του, αλλά στην πραγματικότητα είναι βαφτισιμιός του. Τον έχρισε περιφερειακό παίχτη.
Παρόλα αυτά, το βαθύ κράτος θα επιστρέψει, οι δύο φίλοι θα δουν το μέλλον τους να αλλάζει ριζικά. Εμείς δεν ξέρω αν θα έχουμε προλάβει να διαφυλάξουμε την κυριαρχία μας μέχρι τότε.