Ο ένας εκ των δυο μας, έχει Εβραίο νονό. Είναι κάτι που οι περισσότεροι γύρω μας αγνοούν, κι αν τώρα βγαίνουμε να μιλήσουμε, είναι, όχι επειδή το Παλαιστινιακό ”παίζει” παντού με τις κτηνωδίες της Χαμάς και αυτά που δεν χωράει ο ανθρώπινος νους, όσο επειδή με αφορμή της τελευταίες εκλογές, το εκλογικό τμήμα μας είναι δίπλα στο σπίτι του που επισκεπτόμασταν παιδιά. Το θυμόμαστε με νοσταλγία, αυτό το λευκό διώροφο που δέσποζε πάνω από το λιμάνι ζωσμένο στις αναρριχόμενες κόκκινες τριανταφυλλιές και τώρα χάσκει σιωπηλό. Με την ίδια νοσταλγία ανακαλώ στη μνήμη μου και εκείνο τον λεπτό, μειλίχιο, ευγενικό, γενναιόδωρο άνθρωπο και τα δυο παιδιά του,-αγόρι και κορίτσι στην εφηβεία.
Αυτό τον νονό θυμήθηκα, τον πνευματικό πατέρα μου, όπως συνηθίζεται να λέγεται, με την αδιάλειπτη παρουσία και φροντίδα πάνω μου στα πρώτα σχολικά χρόνια. Όταν η Ελλάδα βολόδερνε στα κύματα της φτώχειας και της πείνας, εκείνος εύρισκε πάντα τρόπο να απαλύνει τις ανισότητες. Η πρώτη φωτογραφική μηχανή, ένα αυτόματο ποδήλατο, χρωματιστά στυλό, ένα σετ κρίκετ (!) με ξύλινα σφυριά, μπάλες και μικρές ‘πόρτες’ που στήναμε στην κουζίνα και πολλά άλλα που δεν τα θυμάμαι…
Αλλά πάνω από όλα, - ίσως από ένστικτο γιατί γνώσεις δεν είχαμε, είχαμε εντυπωσιαστεί από την ηθική του διαύγεια και την απουσία μίσους για όσα, πρόσφατα, βίωσε η φυλή του κι όλος ο κόσμος. Τότε, με τις πληγές ολάνοιχτες, ο κόσμος πίστευε. Αυτή η πίστη είναι η πρώτη ανάμεσα στις αρετές του ανθρώπου, αυτή που δίνει στη ζωή μας την ενότητα της γιατί χωρίς αυτήν ο κόσμος θα σκόρπιζε σε χιλιάδες φευγαλέες εντυπώσεις. Ο κόσμος πίστευε, ήλπιζε και δεν ζούσε με δανεικά.
Πέρα από όλα τα συμφραζόμενα, η οικογένεια μας, η ρίζα , το DNA μας είχε πάντα σχέσεις με το Εβραϊκό στοιχείο τόσο στην πόλη μας όσο και αλλού. Εβραίος ήταν ο πιο αγαπημένος φίλος του αδελφού μου στο σχολείο με τον οποίο εξακολουθεί να έχει επαφή. Ο χρόνος δεν μπόρεσε να θολώσει τις αναμνήσεις από τα παιχνίδια στους κλιμακωτούς κήπους του σπιτιού του, ούτε να φθείρει στο ελάχιστο τη ζεστασιά που εκπέμπανε τα μάτια των γονιών του. Εβραίος ήταν ο φίλος και συμφοιτητής μου στη Θεσσαλονίκη, Εβραίες παντρεύτηκαν συγγενείς μας που είναι εγκατεστημένοι στο Ισραήλ και έχουν προκόψει και για τους οποίους ανησυχούμε. Κι αν πάμε πιο πίσω, έρωτες και πάθη που δεν τελεσφόρησαν από λόγους άρνησης του θρησκευτικού δόγματος, έχουν πάλι τη ρίζα τους στο βασίλειο του Δαβίδ.
Σήμερα, που η μισαλλοδοξία, η λύσσα, το τυφλό μίσος, η ιστορική προκατάληψη, η ανυπακοή, η καταπίεση, τα παιχνίδια στην παγκόσμια σκακιέρα καταλήγουν σε εκατόμβες αθώων θυμάτων, σήμερα που η διαίρεση, ή με αυτούς ή με τους άλλους, είναι δεδομένη, μια ματιά στο βλέμμα της έφηβης Εβραίας με τα ξανθά μαλλιά την ώρα που ο τρομοκράτης της Χαμάς στέλνει μπροστά στα μάτια της την αδελφή της ”στον Παράδεισο”, ίσως μας πείσει πως υπάρχει κι άλλος δρόμος.
Αυτή η ξανθιά έφηβη ήταν ολόιδια η κόρη του νονού μου.