Λόγω του τρόπου με τον οποίο πληροφορήθηκα το όλο σκάνδαλο της πρόσφατης λεκτικής επίθεσης Πολάκη, το είδα από μια αρκετά απροσδόκητη – για μένα – προοπτική. Καθώς ταξίδευα και δεν είδα την ανταλλαγή απομονωμένη σε κάποιο δελτίο ειδήσεων, αναγκάστηκα να παρακολουθήσω ολόκληρη την τοποθέτησή του κ. Πολάκη στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής. Παρότι, για να το θέσω ήπια, διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις ως προς τα λεγόμενα και τα πεπραγμένα του, εξεπλάγην από το ότι έκανε κάποιες διαπιστώσεις που με βρίσκουν απολύτως σύμφωνο.
Οι τύποι
Προτού όμως θίξω την ουσία, ένα σύντομο σχόλιο για το επίμαχο περιστατικό:
Πρώτον, κατά την διάρκεια της επίθεσης του κ. Πολάκη, ο κ. Βαρτζόπουλος του έλεγε: «για το νομοσχέδιο, για θέματα υγείας μιλήστε». Δεν του έλεγε ότι η κυρία «έχει θέματα υγείας», όπως εσφαλμένως εγράφη και ειπώθηκε από πολλά μέσα. Δηλαδή ο κ. Πολάκης δεν χλεύασε κάποιο ιατρικό πρόβλημα.
Δεύτερον, η άποψη ότι επετέθη «σε μία εργαζόμενη ανυπεράσπιστη γυναίκα» όπως τιτίβισε ο κ. Γεωργιάδης, υποτιμά όλες τις εργαζόμενες γυναίκες που έχουν επιτύχει σε ανταγωνιστικούς χώρους, με τις δικές τους δυνάμεις και χωρίς αυτόκλητους προστάτες. Η πολιτική είναι χώρος σύγκρουσης και απαιτεί ψυχολογική αντοχή ανεξαρτήτως φύλου. Θα θεωρούσε κανείς ανυπεράσπιστες δεσποσύνες την Λιάνα Κανέλλη, την Σοφία Βούλτεψη ή την Φωτεινή Πιπιλή; Αντιστοίχως, το βίντεο δείχνει και την συνεργάτιδα του κου Γεωργιάδη να διαχειρίζεται πολύ άνετα και ψύχραιμα την επίθεση, προς επίρρωση του εντυπωσιακού βιογραφικού που αργότερα είδαμε δημοσιευμένο. Και αυτό την τιμά ως επαγγελματία. Δυστυχώς, για την κα Λινού δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο...
Αν για κάτι πρέπει να μεμφθεί ο κ. Πολάκης είναι ότι επετέθη προσωπικά σε μη πολιτικό προσωπικό, γυναίκα ή άνδρα, που δεν χαίρει βουλευτικής ασυλίας όπως και ο ίδιος, και που ενδεχομένως να μην είχε καν δικαίωμα να αντικρούσει την επίθεση που δεχόταν.
Αλλά ο κ. Πολάκης μας έχει συνηθίσει σε τέτοιες θρασύδειλες συμπεριφορές.
Η ουσία
Αν όμως αγνοήσουμε τους τύπους, όπου ο κ. Πολάκης όντως τα έκανε μαντάρα, στην ουσία της η τοποθέτησή του περιείχε και κάποιες αλήθειες. Παρότι σε σειρά τεχνικοοικονομικών θεμάτων δεν έχω γνώσεις για να τοποθετηθώ (π.χ. προγράμματα απεξάρτησης, κόστος κατασκευής νέων μονάδων κλπ), σε ένα θέμα αναγνώρισα αμέσως την καθημερινότητά μου μεταξύ Γαλλίας και Ελβετίας:
«Είμαστε σε ένα γύρισμα εποχής και ένα γύρισμα γενιάς που λέει το εξής: ‘δεν είναι δυνατόν να δεχτώ για το υπόλοιπο της ζωής μου, να σπουδάσω μια πολύ δύσκολη επιστήμη, να κάψω παντελόνια, να ξενυχτήσω’ [...] έξι χρόνια στην ιατρική... ένα χρόνο αγροτικό... πέντε-έξι-εφτά χρόνια ειδικότητα... και κάποιες άλλες μεταπτυχιακές σπουδές... και να [μ]ου λες ‘ελα κουμπάρε τώρα... και ξεκίνα με 1200-1300 ευρώ μισθό’.
Η κόρη μου, που είναι φοιτήτρια στο Erasmus στη Γαλλία, πήρε για τις εννιά εφημερίες που έκανε στη γυναικολογική κλινική, ως φοιτήτρια, παραπάνω χρήματα από αυτά που παίρνει ένας ειδικευόμενος εδώ. Αυτό δε γίνεται ανεκτό πλέον [...]
Όταν η νέα γενιά βρίσκει διέξοδο έξω, θα πάει εκεί. Εμείς δεν βρίσκαμε... ήταν πιο δύσκολα τα πράγματα τότε... και ήταν αλλιώς τα πράγματα, είχες ελπίδα ότι, ναι, θα αλλάξει [...] Όταν βγαίνει ο Στουρνάρας και λέει ‘θέλουμε σαράντα χρόνια να ισορροπήσουμε και να γίνουμε κανονική χώρα’ ξέρετε τι σήμα δίνει; Και στα νεογέννητα... να σηκωθούν να φύγουν.»
Βεβαίως, και η κόρη του κου Πολάκη, αν είναι στοιχειωδώς ικανή, θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να φύγει προς την Γερμανία ή την Ελβετία, απέναντι στις οποίες η Γαλλία είναι... Ελλάδα. Στη Γαλλία υπάρχουν περιφέρειες που ονομάζονται «ιατρικές έρημοι» (déserts médicaux) στις οποίες απλούστατα δεν υπάρχουν γιατροί, ούτε καν ιδιώτες. Αλλά ακόμη και εκτός των περιοχών αυτών, ένα ραντεβού με ιδιώτη (οφθαλμίατρο, ΩΡΛ, δερματολόγο, νευρολόγο κλπ) μπορεί να πάρει μήνες ενώ πολλοί παιδίατροι και οικογενειακοί γιατροί απλά δεν δέχονται νέους ασθενείς. Η Γαλλία είχε φροντίσει η ίδια να βρεθεί σε αυτό το αδιέξοδο με το λεγόμενο «numerus clausus», δηλαδή τον περιορισμό εγγραφής φοιτητών στις ιατρικές σχολές, με το τεχνοκρατικό σκεπτικό ότι πολλοί γιατροί θα κάνουν πολλές ιατρικές πράξεις που θα κοστίζουν πολλά λεφτά στην κοινωνική ασφάλιση – αλλά και για να μειώσει τον ανταγωνισμό στους υπάρχοντες γιατρούς. Παραλλήλως, λόγω της συμμετοχής της κοινωνικής ασφάλισης σε σχεδόν κάθε ιατρική πράξη – οι Γάλλοι αποφεύγουν να πληρώνουν ιδιωτικά – ο ιδιώτης ιατρός γίνεται οιονεί δημόσιος υπάλληλος, με αντίστοιχη αμοιβή και με αντίστοιχο κίνητρο να δουλέψει παραπάνω και να υπηρετήσει τον ασθενή του.
Αποτέλεσμα;
Θέλετε τηλεφωνική πρόσβαση στον γιατρό σας εκτός ωρών εργασίας; Ξεχάστε το. Κάνετε υπομονή ή πηγαίνετε στα επείγοντα.
Πάτε στα επείγοντα; Αν δεν διατρέχετε άμεσο κίνδυνο αλλά «απλώς» υποφέρετε, δέχεστε παρατήρηση: «Μα γιατί ήρθατε, δεν βλέπετε ότι είμαστε υπερφορτωμένοι;»
Θέλετε ραντεβού σε δερματολόγο για μια εξέταση; Ραντεβού σε έξι-επτά μήνες, με την ελπίδα ότι αυτή η κηλίδα που μόλις παρατηρήσατε δεν είναι μελάνωμα.
Εμείς ως οικογένεια αναμένουμε τις καλοκαιρινές διακοπές μας για να κάνουμε τον ετήσιο ιατρικό μας έλεγχο στην Ελλάδα, πράγμα που κάνουν και άλλοι Έλληνες μετανάστες της Δυτικής Ευρώπης.
Αλλά και η Ελλάδα ίσως προς τα εκεί οδεύει μέσω του μηχανισμού που περιέγραψε ο κ. Πολάκης. Ανεκδοτολογικά, μπορώ να επιβεβαιώσω ότι ένα υπέρμετρα μεγάλο ποσοστό γονέων στο ελληνικό σχολείο της περιοχής Βασιλείας είναι γιατροί, μαζί με άλλα επαγγέλματα θετικών επιστημών (βιολόγων, φαρμακοποιών κλπ), των οποίων οι γνώσεις είχαν ζήτηση. Έλληνες δικηγόρους και συμβολαιογράφους δεν γνωρίζω. Μάλλον τέτοια πτυχία «ταξιδεύουν» δυσκολότερα.
Δυστυχώς, από όσα είπε ο κ. Πολάκης απομονώθηκε η αποστροφή του προς την συνεργάτιδα του κ. Γεωργιάδη. Ο κ. Πολάκης έδειξε τα πολιτικά του όρια, χάνοντας την ψυχραιμία του από το... ύφος του προσώπου απέναντί του. Έχασε αυτός το δίκιο του, χάσαμε κι εμείς την ευκαιρία να δούμε το δάσος της Δημόσιας Υγείας και εστιάσαμε στο δέντρο μιας λεκτικής επίθεσης.
Αλλά, για να είμαστε ειλικρινείς, άνευ αυτής της επίθεσης θα είχαμε προσέξει ποτέ την συνεδρίαση αυτής της Επιτροπής;
Τελικά είναι ο κ. Πολάκης τόσο πολιτικά αφελής όσο προδίδει η συμπεριφορά του, ή μήπως είναι πολιτική και επικοινωνιακή ιδιοφυΐα;