Η εκλογή Κασσελάκη ως προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έγινε δεκτή με έκπληξη, αμηχανία και προβληματισμό ως προς το μέλλον της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ιδίως ως μετάβαση σε μια απολύτως νέα εποχή, ολικής διάρρηξης με την προηγούμενη περίοδο.
Ο νέος πρόεδρος έχει ήδη εισπράξει κριτική ότι πολιτικά είναι ανεπαρκής, ότι αποτελεί επικοινωνιακό κατασκεύασμα, ότι σηματοδοτεί τη νίκη της μεταπολιτικής επί του πολιτικού περιεχομένου και ότι διαρρηγνύει τους εναπομείναντες δεσμούς του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ με την παραδοσιακή Αριστερά. Και ότι όλα αυτά δεν ήταν καθόλου έτσι πριν την εκλογή του.
Με δυο λόγια, υποστηρίζεται ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης μπήκε σε μια τελείως νέα φάση της ζωής του, που παρεμπιπτόντως απειλεί την ίδια του την ύπαρξη.
Υποστηρίζουμε ότι ο νέος πρόεδρος όχι μόνο δεν αλλοτριώνει τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αποτελεί φυσική συνέχεια προϋφιστάμενων τάσεων στο χώρο, που απλώς ενδεχομένως να μην είχαν γίνει τόσο ορατές ή παραδεκτές, ωστόσο δεν θα πρέπει να ξενίζουν κανέναν στοιχειωδώς παρατηρητικό πολίτη:
• Είναι άστοχη η κριτική ότι η εκλογή Κασσελάκη σηματοδοτεί κατάργηση των συλλογικών διαδικασιών και του ρόλου των κομματικών οργάνων. Τα τελευταία είχαν απολέσει τον ουσιώδη καθοδηγητικό τους χαρακτήρα ήδη από την εποχή της πρωθυπουργίας Τσίπρα, η οποία καθιέρωσε τον προσωποπαγή αρχηγισμό ως πολιτική πεπατημένη για το ΣΥΡΙΖΑ και μετέτρεψε τα Συνέδρια και τις Κεντρικές Επιτροπές σε χειροκροτητές ειλημμένων αποφάσεων από τη στενή Ηγεσία. Ήδη από το 2012, υπήρχαν πάρα πολλοί άνθρωποι που ψήφιζαν Τσίπρα και όχι ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο απλά.
• Είναι ανεδαφική η άποψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παύει τώρα να είναι Αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε την αριστερή ψυχή του ήδη από το καλοκαίρι του 2015, με τον επώδυνο συμβιβασμό του στις Βρυξέλλες. Ως κυβέρνηση, την περίοδο Σεπτεμβρίου 2015 - Ιουλίου 2019, από απόψεως οικονομικής πολιτικής, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια συστημική, φορομπηχτική -πλην με τύψεις- απολύτως ευρωευθυγραμμισμένη σοσιαλδημοκρατία.
• Είναι υποκριτική η πεποίθηση ότι με την εκλογή Κασσελάκη η επικοινωνία επικρατεί της ουσίας. Ήταν ακριβώς η επικοινωνιακή υπεροπλία Μητσοτάκη που καταδικαζόταν από τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο ως προς την υποστήριξη των ΜΜΕ προς τον πρωθυπουργό όσο και ως προς την καλοσχεδιασμένη και καλοεκτελεσμένη καμπάνια του στα social media στις διπλές βουλευτικές εκλογές του Μαΐου-Ιουνίου. Η ασθμαίνουσα καμπάνια Τσίπρα ως γκρινιάρη θείου που κάθεται με τη νεολαία στο TikTok τεκμηριώνει του λόγου του αληθές. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αγάπησε ξαφνικά αυτό που μέχρι χθες φοβόταν να διαχειριστεί (την επικοινωνία): το κουκουλώθηκε .
• Είναι ασυνεπές να ασκείται κριτική στο προϊόν μιας εκλογικής διαδικασίας ”μέλη του δίευρου - είδα φως και μπήκα”, που ακολουθείται πιστά από τα 3 μεγαλύτερα κόμματα για την εκλογή αρχηγού τα τελευταία 20 χρόνια.
• Προκαλεί θυμηδία η γνώμη ότι με το νέο αρχηγό ο ΣΥΡΙΖΑ περνά σε προγραμματική αφασία και χασμωδία, όταν ο εν λόγω χώρος, από ιδρύσεώς του το 1968 -και εντονότερα μετά την ανάληψη το 2015 κυβερνητικών ευθυνών- αγκάλιαζε την κακοφωνία ως εσωκομματική δημοκρατία και την αποδεχόταν ναρκισσιστικά ως τεκμήριο ενός DNA ελευθεριακής Αριστεράς, μακριά από τους δήθεν δογματισμούς της ορθόδοξης εκδοχής της.
• Απευθύνεται σε ώτα μη ακουόντων η κριτική ότι το ”μάγκικο”, ”πολακικό” στυλ Κασσελάκη αποξενώνει το κόμμα από την πνευματικότητα του παλιού ΚΚΕ εσωτερικού. Οι αγορές εκλήθησαν να χορεύουν ήδη από το 2015, ενώ ο εναγκαλισμός με τους ΑΝΕΛ του αξιακού ”στα τέσσερα” επισφράγισε το κενοτάφιο κάθε ηθικής κληρονομιάς του Ηλιού, του Κύρκου, του Κωνσταντόπουλου και του Αλαβάνου.
• Η διάρρηξη ιματίων για τον ατλαντισμό του νέου προέδρου προκαλεί τουλάχιστον κυνισμό, αν ληφθεί υπόψη η εμβάθυνση των συνεργειών της χώρας με τις ΗΠΑ επί ΣΥΡΙΖΑ (βάση Σούδας, αναβάθμιση λιμανιού Αλεξανδρούπολης κλπ) - και μάλιστα επί Τραμπ .
Συνοπτικά: ο Στέφανος είναι βαθιά ΣΥΡΙΖΑ . Πιο ΣΥΡΙΖΑ από όσο κάθε πολίτης του 17,8% φαντάζεται ή φοβάται. Πιο ΣΥΡΙΖΑ πεθαίνεις. Απλώς, ενδεχομένως, αυτοί οι πολλοί ακόμη συμπολίτες μας, που νιωθουν έκπληκτοι, είναι στην ουσία ακόμα τρομαγμένοι με το είδωλο που αντίκρισαν στον καθρέφτη τους. Τώρα αντίκρισαν το ”τέρας” που είχαν θρέψει, ενοχικά πλην συστηματικά, από το 2015.
Ο συμπαθέστατος Τάιλερ, το σκυλάκι και το γκαζόν δεν είναι επ’ουδενί μέρη του προβλήματος. Είναι το βολικό άλλοθι μιας αυτοκριτικής που αναβαλλόταν συστηματικά, μέχρι που η σφουγγαρίστρα της εκκωφαντικής απόγνωσης χτύπησε τους εν λόγω συμπολίτες βίαια στα αφράτα τους μάγουλα.
Παρεμπιπτόντως, η εξαφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ από το χάρτη των αυτοδιοικητικών εκλογών (με μόνη παρουσία σε β’ γύρο περιφέρειας στη Θεσσαλία) όπως και το από ετών 2% στα Πανεπιστήμια, δεν προσήκει να χρεωθεί στο νέο αρχηγό.
Τι δεν καταλαβαίνετε;
Όπως θα έλεγε και ένας άλλος πολιτικός αρχηγός, ”αυτοί είστε”.