Ο κ. Μητσοτάκης δείχνει ότι προς το παρόν δεν έχει τα φόντα να διαχειριστεί τα εθνικά θέματα, το μεταναστευτικό, την διπλωματική κρίση που σοβεί μέσα ΝΑΤΟ. Κατ αρχάς το πεδίο του είναι όντως ναρκοθετημένο απ′ τους προηγούμενους (δεν είναι δικαιολογία αυτό), γιατί με αυτά που υπέγραψαν και τις οικονομικές δεσμεύσεις που δημιούργησαν, κάθε πρωθυπουργός (και όχι μόνο ο κ. Μητσοτάκης) είναι έρμαιο εκβιασμών κύκλων της Ε.Ε. (ευθυγραμμίσου αλλιώς δεν θα πάρεις τις ελαφρύνσεις που ζητάς).
Δεν είναι μόνο αυτό όμως. Ο φιλελευθερισμός του κ. Μητσοτάκη, και η ίδια του η πολιτική διαμόρφωση σαν προσωπική διαδρομή, δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε γεωπολιτικές φουρτούνες: Σε αυτό που δείχνει μέχρι σήμερα, ο κ. Μητσοτάκης δεν είναι καν ‘Έλληνας Μακρόν’: Ο τελευταίος έχει μια κάποια ελευθερία κινήσεων την οποία βελτίωσε μάλιστα λόγω του ότι φρόντισε να βελτιώσει τα δημοσιονομικά της Γαλλίας· είχε, επίσης, την οξυδέρκεια να καταλάβει ότι τα Κίτρινα Γιλέκα, αλλά και η άνοδος της Λεπέν αποτελούν δυο διαφορετικές όψεις της αυθεντικής ανταρσίας των λαϊκών τάξεων ενάντια στις ελίτ, οπότε εγκαταλείπει σταδιακά τον τυφλό κοσμοπολιτισμό από τον φόβο μήπως η ανταρσία αυτή του κοστίσει την προεδρία της Γαλλίας· και έχει και μια προσωπική πολιτική διαδρομή που δεν έχει να επιδείξει μόνο μια τεχνοκρατική θητεία στον οικονομισμό των ασύδοτων αγορών, αλλά πέρασε και από τον Σεβενμάν, έναν εθνορεπουμπλικάνο που στις αρχές του 2000 η ελίτ των μποέμ-μπουρζουά αποστρέφονταν για “εθνικισμό’”.
Ο Μακρόν, μετατοπίζεται από την πολιτική με την οποία ταυτίστηκε αρχικά, γι′ αυτό σε κάποιους φαίνεται αντιφατικός σε αυτά που λέει σήμερα. Η μετατόπισή του αυτή, ωστόσο, είναι προϊόν αλλαγής των εσωτερικών συσχετισμών στην Γαλλία, των συνεπειών του μεταναστευτικού αδιεξόδου, των αδιεξόδων της Ε.Ε. κ.ο.κ., γι′ αυτό και είναι αυθεντική.
Αντίθετα ο κ. Μητσοτάκης (και φαίνεται αυτό και σε ό,τι αφορά στην κινησεολογία του, τη γλώσσα του σώματός του κ.ο.κ.) είναι πολύ μονοκόμματος, μασίφ. Δεν αντιλαμβάνεται πως η ίδια η Ευρώπη που υπερασπίζεται επαναδιατυπώνει τις ισορροπίες μεταξύ του έθνους και της ευρωπαϊκής κοινότητας, μετατοπίζεται προς μια Ευρώπη των Εθνών, ένα μοντέλο που ρέπει περισσότερο προς την συνομοσπονδία, έχει σαφή εξωτερικά σύνορα, πολιτιστικό χαρακτήρα, προκειμένου να αναβαθμίσει ουσιαστικά την συνοχή του και να πάψει να είναι “ένας οικονομικός γίγαντας με μυαλό γεωπολιτικού νάνου”. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με την παγκοσμιοποίηση, που εν τέλει δεν ισοπεδώνει τα έθνη κράτη, αλλά με την ανάδυση του πολυπολικού κόσμου, τα ενσωματώνει ως τα κατ εξοχήν πολιτικά υποκείμενα της παγκόσμιας πολιτικής του 21ου αιώνα.
Όλα αυτά απαιτούν από τα κράτη να έχουν εθνική ισχύ, τόσο με την μορφή της ήπιας ισχύος (κύρος) όσο και με την μορφή της λεγόμενης “σκληρής” ισχύος (ένοπλες δυνάμεις αποτροπής). Να εκφράζουν έναν οικονομικό δυναμισμό που είναι απαραίτητος για την αυτοδυναμία τους μέσα στην παγκοσμιοποίηση, και ταυτόχρονα, να χαρακτηρίζονται από υψηλό βαθμό κοινωνικής και πολιτισμικής συνοχής, και να μην βυθίζονται μέσα στις ανισότητες και τους αποκλεισμούς του τύπου που κατήγγειλαν τα Κίτρινα Γιλέκα.
Για να μην τα πολυλογούμε, όλα αυτά απαιτούν από το «Μαξίμου», τις πολιτικές ελίτ, δηλαδή, να ακούνε τον Παναγιώτη Κονδύλη, και όχι τον Στέλιο Ράμφο, όπως έμαθαν να κάνουν στα σεμινάρια που παρέδιδε ο τελευταίος κάποτε στην Εκάλη...
Υ.Γ. Χαρακτηριστική η αντίδραση που είχαν οι χάι κλας δαπίτες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στα όσα είπε ο Αντώνης Σαμαράς το Σαββατοκύριακο στο συνέδριο της ΝΔ. Τα οποία, αν το καλοσκεφτεί κανείς, είναι ακριβώς τα όσα συζητάνε στο εσωτερικό των περισσότερων κομμάτων που ανήκουν στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (και στο εσωτερικό της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας ακόμα...). Αυτοί όμως αντέδρασαν λες και άκουσαν τον Βελζεβούλ, γιατί εν τέλει πιο πολύ τους ενδιαφέρει αν θα περάσουν τις εξετάσεις πολιτικής ορθότητας που τους βάζουν οι συριζαίοι ή ο Δημητράς, από το να συζητήσουν επί της πραγματικής πολιτικής στρατηγικής που πρέπει να έχει η χώρα σήμερα στον 21ο αιώνα.
Απόψεις και άλλες δηλώσεις που εκφράζονται από χρήστες και τρίτα μέρη (π.χ., bloggers) είναι αποκλειστικά δικές τους και δεν αποτελούν απόψεις της HuffPost Greece. Την ευθύνη για περιεχόμενο που δημιουργείται από τρίτα μέρη φέρουν αποκλειστικά τα μέρη αυτά.