Η είδηση έπαιζε στα πρώτα θέματα της ημέρας- στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών δημιουργήθηκε ένταση όταν καθηγητές της Σχολής δημιούργησαν ανθρώπινη αλυσίδα έξω από τον χώρο (516), που είχαν από προηγούμενες μέρες καταλάβει μέλη του «Ρουβίκωνα», παρεμποδίζοντας τα μέλη της αναρχικής συλλογικότητας να εισέλθουν.
«Δεν προσπαθήσαμε να ανακαταλάβουμε τον χώρο, απλώς, συμβολικά οι καθηγητές της Φιλοσοφικής σχημάτισαν μια ανθρώπινη αλυσίδα, ώστε να μη λειτουργήσει παράνομα αυτός ο χώρος, όπως είχε ανακοινώσει ο “Ρουβίκωνας”», έλεγε μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες ο πρόεδρος της ΠΟΣΔΕΠ, Στάθης Ευσταθόπουλος.
Μόλις είχα φτάσει στην Φιλοσοφική Σχολή- όπου όλα φαινόντουσαν να κυλάνε σε φυσιολογικότατους ρυθμούς. Για τις ανάγκες προηγούμενου ρεπορτάζ είχα επισκεφτεί τη Σχολή λίγες μέρες πριν- σήμερα μοναδική διαφορά ήταν τα τηλεοπτικά συνεργεία. Καμία, απολύτως καμία άλλη διαφοροποίηση δεν υπήρχε στην οξύμωρη, καθημερινή «κανονικότητα» του ελληνικού πανεπιστημιακού περιβάλλοντος. Τα σκηνικά τσαμπουκά αποτελούν μια ακόμη παράμετρο της κατάστασής του.
Η συντριπτική πλειονότητα των φοιτητών που μπαινόβγαιναν δήλωναν ότι δεν γνωρίζουν τι έχει συμβεί. Ένα πρώτο συμπέρασμα λοιπόν ίσως είναι ότι η δυναμική της διάδοσης των ιδεών του Ρουβίκωνα είναι πολύ ασθενέστερη από ότι φαντάζονται οι ίδιοι, ή οι υποστηρικτές τους, αλλά και από όσο φοβούνται οι επικριτές, ή οι πολέμιοί τους. Ο τσαμπουκάς μπορεί να «πουλάει» για μερικά δευτερόλεπτα, σαν τζάμπα θέαμα, αλλά ευρέως, στην πραγματική ζωή και την πολιτική στάση, απηχεί πολύ λιγότερο από όσο ενστικτωδώς πολλοί νομίζουμε, των media μηδέ εξαιρουμένων.
«Ο Ρουβίκωνας δεν λειτούργησε τον χώρο από 10.00 έως 13.00 όπως είχε ανακοινώσει», συνέχισε ο κύριος Ευσταθόπουλος. «Το Πανεπιστήμιο δεν είναι ξέφραγο αμπέλι για οποιαδήποτε οργάνωση, είναι ένας δημόσιος χώρος με συγκεκριμένο σκοπό. Δεν είναι ρόλος των καθηγητών να κάνουν ανθρώπινες αλυσίδες και δεν έχει το πανεπιστήμιο κάποια υπηρεσία για να προφυλάσσει τους χώρους του».
«Κάποια στιγμή ήρθαν και μας έσπρωχναν (μέλη του Ρουβίκωνα), προσπαθούσαν να μας μετακινήσουν από την είσοδο της πόρτας για να μπούνε μέσα. Και λεκτική βία δεχτήκαμε, και σωματική- εμένα δεν με χτύπησε κανείς αλλά με έσπρωχαν. Δεχτηκαμε απειλές, ότι «θα βρούμε που μένετε», συνέχισε ο ίδιος.
«Εμείς ούτε μπορούμε ούτε και θέλουμε να ασκήσουμε κανενός είδους βία. Οφείλει η Πολιτεία με τα συντεταγμένα της όργανα να δώσει λύση. Η σημερινή μας κίνηση ήταν μια πολύ καλή πρωτοβουλία των καθηγητών και της Κοσμητείας της Σχολής, αλλά τέτοια ζητήματα δεν αντιμετωπίζονται με πρωτοβουλίες των καθηγητών».
Δίπλα περνούσαν συνεχώς φοιτητές. Ελάχιστοι ήξεραν, ακόμα λιγότεροι ήθελαν να μιλήσουν στις κάμερες. «Δεν ήταν πρέπον αυτό που έγινε, δεν τρομοκρατήθηκα αλλά νομίζω δεν πρέπει να γίνονται αυτά τα πράγματα», ακούω να λέει ένας φοιτητής που δέχτηκε να μιλήσει στον φακό. Απομακρύνθηκα από το σημείο.
Μακριά από το «μπούγιο» των συνεργείων προσπαθώ να κουβεντιάσω με μια παρέα τριών φοιτητών και φοιτητριών. «Δεν έκαναν (ο Ρουβίκωνας) κάτι βίαιο, απλά μια κατάληψη», μου λένε. Πριν όμως συνεχίσουμε να μιλάμε θέλουν να τους πω τη δική μου άποψη για το επίμαχο θέμα, ενώ αναρωτιούνται κατά πόσον είναι σωστό να τους ρωτάω για κάτι που εμπεριέχει πολιτική τοποθέτηση σε δημόσιο χώρο. Θυμίζω στους συνομίλητές μου ότι έχουμε δημοκρατία, αστική έστω, αλλά η συζήτηση, παρότι ευγενέστατη από την αρχή ως το τέλος της, δεν προχωρά. «Και γιατί ο Ρουβίκωνας να αισθάνεται άνετα να μιλήσει σε δημοσιογράφους και κάμερες;», με ρωτάνε φεύγοντας.
Ο Βασίλης, ο Μιχάλης και ο Κώστας είναι πρόθυμοι να μιλήσουμε. Το δεκάλεπτο της κουβέντας μας το καταευχαριστήθηκα, το απόλαυσα. Σταχυολογώ τα παρακάτω. Όσο μπακαλίστικο κι αν μπορεί να ακουστεί, αντιεπιστημονικό και τα συναφή, και απέξω μόνο να πέρασες από ελληνικό πανεπιστήμιο, και φίλους μόνο να είχες φοιτητές, καταλαβαίνεις ότι οι απόψεις των τριών τους συμπυκνώνουν την μέση άποψη της ελληνικής φοιτητιώσας νεολαίας αλλά και της «κοινής γνώμης».
«Είναι ξεκάθαρα λάθος η ενέργεια του Ρουβίκωνα, όπως λάθος θα ήτανε αν στην θέση του Ρουβίκωνα ήταν μια οποιαδήποτε άλλη ομάδα ανθρώπων», λέει ο Βασίλης. «Απλώς, όπως είναι τα πράγματα στα πανεπιστήμια, όπου λύνουν και δένουν οι παρατάξεις- υπάρχουν σχολές που παίρνεις πτυχίο αν είσαι στέλεχος σε παράταξη...- δημιουργούνται εμπλοκές σαν τη σημερινή. Είναι λοιπόν εκ πρώτης λάθος αλλά δεν μπορεί να θεωρηθεί μη αναμενόμενο στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Δυστυχώς το πανεπιστημιακό σύστημα με όλα τα τρωτά του σημεία δίνει δικαιώματα σε ομάδες σαν τον Ρουβίκωνα, αν δεν είχαν ένα “πάτημα”, δεν θα μπορούσαν να κάνουν καμία δράση εντός του πανεπιστημίου».
«Όποιοι χώροι του πανεπιστημίου, ακόμα και μια αποθήκη, ή μια αίθουσα που δε χρησιμοποιείται πλέον για διδακτικούς σκοπούς, για να παραχωρηθούν σε οποιονδήποτε, σε όποια ομάδα, παράταξη ή συλλογικότητα, πρέπει να υπάρχει η σύμφωνη γνώμη του Πανεπιστημίου, της Πρυτανείας, του Συλλόγου Φοιτητών», λέει ο Μιχάλης. «Αν ο Ρουβίκωνας θέλει να προασπίσει τα δικαιώματα των φοιτητών, θα πρέπει να ρωτήσει τους φοιτητές αν το επιθυμούν καταρχήν. Θα έπρεπε οι ίδιοι οι φοιτητές να αγωνιζόμαστε για αυτά, αλλά το σύστημα που έχει διαμορφωθεί με τις φοιτητικές παρατάξεις και την κομματικοποίηση, ωθεί τον μέσο φοιτητή να απέχει πολιτικά. Στις φοιτητικές συνελεύσεις, ελάχιστοι συμμετέχουν. Και όταν σε αυτές τις διεργασίες βλέπεις τραμπουκισμούς και διενέξεις που συχνά ξεφεύγουν, θέλεις να απέχεις».
«Δεν είμαι οργανωμένος σε καμιά παράταξη- δεν είναι φοιτητικές αλλά κομματικές παρατάξεις και δεν τις πιστεύω κιόλας», λέει ο Κώστας. «Αν υπήρχε ένας φοιτητικός σύλλογος με μαζική συμμετοχή, δεν θα υπήρχε ανάγκη για κομματικές παρατάξεις στα πανεπιστήμια, ούτε για δράσεις σαν του Ρουβίκωνα. Παρακολουθώ δράσεις τους, κάποιες φορές μπορεί να έχουν και δίκιο. Αλλά ο τρόπος τους καμιά φορά με τρομάζει. Στο ξαφνικό, μπουκάρουν δέκα άτομα... Αυτό ηλεκτρίζει την ατμόσφαιρα σε κάθε χώρο. Και είναι μια τακτική, μια δράση που πάντα δημιουργεί αντίδραση. Όταν επιδιώκεις αντιπαραθέσεις με ένταση, οι περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν να κρατήσουν αποστάσεις, “απόσταση ασφαλείας” δηλαδή. Πολλά παιδιά είμαστε πολύ διστακτικοί στο να εμπλακούμε. Πλέον, σε κάθε επίπεδο της ζωής, από το γήπεδο έως το πανεπιστήμιο, που ξέρεις τι κουβαλάει ο άλλος πάνω του... Πιστόλι, ή τρέλα... ».