Το έχουμε εμπεδώσει πια: Ό,τι δουλεύει στην εντέλεια από τον κρατικό μηχανισμό είναι ο Ρουβίκωνας, το επαναστατικό, το δικαϊικό άλλοθι μιας προσκυνημένης και ιδιοτελούς αριστεράς. Κι ενώ η πλειονότητα των δημοσίων υπαλλήλων είναι εθισμένοι στην αργομισθία, οι Ρουβίκωνες αναλαμβάνουν αποστολές εκτός έδρας χωρίς μάλιστα επιμίσθιο, όπως πρόσφατα στην Τήνο. Μόνο που αντί να βρουν τη συνήθη απάθεια όσων πλήττονται, αλλά δεν αντιδρούν είτε από τον φόβο των αντιποίνων είτε από τη γενικότερη κατατονία που μας χαρακτηρίζει τα τελευταία χρόνια, έπεσαν επάνω σε έναν δημόσιο λειτουργό που δε μασάει από τους τραμπουκισμούς των Ρομπέν των Εξαρχείων.
Αν κάτι χαρακτηρίζει την κουλτούρα της μεταπολίτευσης, είναι η ψυχολογική αντίδραση απέναντι στο «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» των συνταγματαρχών με μια καθολική ανυπακοή σε οποιονδήποτε νόμο ή κανόνα. Ο λαϊκισμός του ΠΑΣΟΚ και το «ναι» της αντιπολιτευόμενης αριστεράς σε όλα τα αιτήματα ακόμα και τα σαφώς αντικοινωνικά κάθε συντεχνίας, κατέστησαν αυτή την κουλτούρα ομαδική ψύχωση. Με τα γνωστά αποτελέσματα. Οι Ρουβίκωνες αποτελούν την πρωτόγονη όσο και αστεία εκδοχή μιας προνεωτερικής αισθητικής η οποία πιστεύει στην αυτοδικία και την επιβολή του «καλού» με άμεσες ως και μπασκίνικες διαδικασίες.
Οι Ρουβίκωνες καλύπτουν άψογα το αριστερό φαντασιακό ως προς την αποκατάσταση των αδικιών του κόσμου εδώ και τώρα, χωρίς την προσφυγή στις οχληρές διαδικασίες που απαιτούν και οι νόμοι και η δημοκρατία.
Οι Ρουβίκωνες είναι οι μόνοι έντιμοι και καθαροί απέναντι σε έναν κόσμο άτιμων και ουτιδανών. Αυτοί, όπως και οι λοιπές φυλές των Εξαρχείων, αμφιρρέπουν ανάμεσα στην ψυχασθένεια και τη μεγαλομανία, ανάμεσα στο φαίνεσθαι και το είναι, σύμπτωμα εξάλλου της καθ’ όλου, καθ’ ημάς αριστεράς.
Από την άλλη, η δράση όλων αυτών των γκρουπούσκουλων, των ακτιβιστών της ιδεολογίας και της επανάστασης, συντηρεί χρόνια τώρα τις ποικίλες εταιρείες security και τους πολυάριθμους «φουσκωτούς» ασφαλείας υψηλών ή σκοτεινών προσώπων. Οι «τρομοκράτες» δημιουργούν τους τρομονόμους και υποστηρίζουν τους μηχανισμούς καταστολής και την αστυνομικοκρατία στο κέντρο της Αθήνας. Εξάλλου καθημερινά πληθαίνουν οι αποδείξεις του ομφάλιου λώρου που συνδέει κουκουλοφόρους και υπόκοσμο. Είναι προφανές, άρα, ότι οι άνθρωποι αυτοί ήταν και είναι απαραίτητοι στο σύστημα, και κυρίως στον μοιραίο Αλέξη, που έτσι έχει το απόλυτο επιχείρημα για να διατηρεί μια πολύφερνη, πολυέξοδη, αλλά και ατελέσφορη ως προς την καθημερινότητα του πολίτη, αστυνομία. Μια αστυνομία που διαθέτει έντεκα στελέχη για τη φύλαξη του Φλαμπουράρη και δεκάδες αυτοκίνητα συνοδείας ή μοτοσικλετιστές για να μετακινούνται οι αρχηγοί και οι αρχηγίσκοι του θλιβερού μας κοινοβουλίου, αλλά όχι έναν τροχονόμο στην Πειραιώς ή την Κηφισίας σε ώρες αιχμής.
Ο Ρουβίκωνας είναι σάρκα εκ της σαρκός του ΣΥΡΙΖΑ, απολαμβάνει την ασυλία της κυβέρνησης και αποτελεί τον απαραίτητο παίχτη για την ομαλή λειτουργία της εξουσίας. Το παλιό μπανάλ δίπολο «κλέφτες κι αστυνόμοι» έχει αντικατασταθεί από το μεταμοντέρνο «εμπρηστές των Εξαρχείων – θεατές αστυνομικοί, κατόπιν άνωθεν εντολής». Και όλα αυτά θεωρούνται αριστεροσύνη, προοδευτικότητα, κοινωνικό πρόσωπο, αγάπη για τον πολίτη που χειμάζεται σε μια δύσκολη εποχή και ένα ακόμα πιο δύσκολο και πιο καταθλιπτικό περιβάλλον.
Μόνο που πρόσφατα ο δήμαρχος Τήνου τούς χάλασε τη σούπα, στέλνοντας ως όφειλε τους εισβολείς και ρυπαντές και τραμπούκους του δημαρχιακού καταστήματος στο αυτόφωρο. Τόσο απλά. Βέβαια ο Ρουβίκωνας τον στοχοποίησε άμεσα – ιδού το αποκρουστικό πρόσωπο της δικής του εξουσίας –, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει στο μέλλον. Αλλά ας δούμε το θέμα νηφάλια.
Φταίει ο δήμαρχος για το τραγικό δυστύχημα με την ανατροπή του απορριμματοφόρου που συνέβη στο νησί του; Ασφαλώς φταίει. Όπως φταίει και ο υπουργός Εσωτερικών και ο πρωθυπουργός για την κατάντια της τοπικής αυτοδιοίκησης και για την παθογένεια του κρατικού μηχανισμού. Όπως φταίει ο κάθε επικεφαλής όταν συμβαίνει κάτι στον οποιονδήποτε υφιστάμενο. Έχει την ηθική και συμβολική ευθύνη.
Στην πραγματικότητα ο κ. Γιάννης Σιώτος είναι ένας νεαρός δικηγόρος που ανέλαβε πριν από λίγους μήνες τα καθήκοντά του διαδεχόμενος τον αποθανόντα δήμαρχο Σίμο Ορφανό. Ήδη σε αυτό το ελάχιστο διάστημα της θητείας του πρόλαβε να δώσει προοδευτικότατα δείγματα γραφής, και ας προέρχεται από τη συντηρητική ΝΔ. Με τα μάτια μου τον είδα να δουλεύει εθελοντικά σε απορριμματοφόρο ανακύκλωσης, σε έναν τόπο που στερείται παντελώς οικολογικής συνείδησης. Επίσης, συγκρούστηκε με το εκκλησιαστικό κατεστημένο όσον αφορά το πολυδιάστατο πρόβλημα του πολύφερνου Ιδρύματος της Παναγίας. Αλλά και με το τουριστικό κατεστημένο, όταν απαίτησε να ασφαλτοστρωθεί ένα κομμάτι 50 μέτρων που κόβει κεντρικό, παράκτιο δρόμο του νησιού στη μέση, εμπρός από το Tinos Beach. Αυτά ο δήμαρχος. Κινήσεις ουσιαστικές, αθόρυβες που βελτιώνουν την καθημερινότητα και προάγουν έναν πολιτισμό που δεν εξαντλείται σε συναυλίες λαϊκο-έντεχνου ή σε χρηματοδοτήσεις υπερεκτιμημένων, ιδιωτικών μουσείων. Όπου η προοδευτικότητα ή μη αποδεικνύεται από συγκεκριμένες πράξεις και όχι από μιαν προαποφασισμένη ταμπέλα.
Από την άλλη, οι Ρουβίκωνες. Ακτιβισμός εκ του ασφαλούς για τη διαιώνιση της εθνικής μας μιζέριας, συναινούσης της αστυνομίας και παραβλεπούσης της δικαιοσύνης. Όμως θα συνεχίσουμε να ζούμε με ψέματα ή θα παραδεχτούμε τις οδυνηρές αλήθειες; Η πραγματογνωμοσύνη θα δείξει τελικά τι έφταιξε για το τραγικό δυστύχημα της Τήνου. Ως τότε όλα τα άλλα είναι κωμικές κραυγές εκ του πονηρού απέναντι σε μιαν ανθρώπινη τραγωδία που δεν παρηγοριέται από ακτιβιστικές αφέλειες. Κάποιοι σπεύδουν εκ των προτέρων να αποκλείσουν την περίπτωση του ανθρώπινου λάθους, τόσο συνήθους όμως στους κακοτράχαλους στενούς και απόκρημνους δρόμους των Κυκλάδων. Τα «παιδιά», τέλος, απείλησαν πως θα ξαναέρθουν στη Τήνο αφού και η δικαιοσύνη συναινεί σε τέτοια τουριστικά ταξίδια. Και αφού μια ολόκληρη κυβέρνηση ζει μόνο για αυτό και επιβιώνει μόνο από αυτό: τις εντυπώσεις.
ΥΓ. Και η μαρτυρία του τέως πρύτανη Ι. Γρυσπολάκη.
«1. Στις 16/11/2011 εισήλθαν στο αμφιθέατρο, στο οποίο δίδασκα περίπου 50 άτομα του αναρχοαυτόνομου χώρου. Επικεφαλής ήσαν ”φοιτητές” προσκείμενοι στον τότε ΣΥΡΙΖΑ (σήμερα στην ΛΑΕ) και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Με γρονθοκόπησαν, μου πέταξαν αυγά και με εξύβρισαν επειδή (α) ως πρύτανης αντιστρατεύθηκα τα συμφέροντα των φοιτητών (των συνδικαλιστών εννοούσαν), (β) υποστήριξα ενεργώς το νόμο Διαμαντοπούλου (4009/2011) και (γ) επειδή, βάσει του νόμου, ήμουν πρόεδρος της επιτροπής για την εκλογή των μελών του Συμβουλίου Ιδρύματος.
2. Το 2012 φοιτήτρια μιας σχολής του Πολυτεχνείου Κρήτης ζήτησε και παρέλαβε πιστοποιητικό σπουδών με τα μαθήματα, που είχε μέχρι τότε ολοκληρώσει (περίπου 25% του ΠΠΣ). Μετά από ένα δίμηνο το Πολυτεχνείο της Ζυρίχης ζήτησε επιβεβαίωση του . . . διπλώματος, που παρουσίασε και της . . . πλήρους αναλυτικής βαθμολογίας. Η Γραμματεία απάντησε ότι αυτά ήσαν προϊόντα πλαστογραφίας, το Πολυτεχνείο Κρήτης διέγραψε τη φοιτήτρια και την παρέπεμψε στον Εισαγγελέα, ο οποίος στη συνέχεια την παρέπεμψε σε δίκη.
Σήμερα το Μονομελές Πλημμελειοδικείο αθώωσε όλους. Μετά το πέρας της δίκης είπα στον πρόεδρο του δικαστηρίου ότι από αύριο μπορώ να βεβαιώνω τους φοιτητές μας ότι δεν κινδυνεύουν εφ′ όσον διακόψουν ένα μάθημα, γρονθοκοπήσουν και πετάξουν αυγά στους καθηγητές τους, ενώ δεν χρειάζεται πλέον να μελετούν και να αγωνίζονται για τη λήψη διπλώματος. μία πλαστογραφία πάντα είναι δυνατή.
Ειρήσθω εν παρόδω, το 2016 ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε νόμο, με τον οποίο, εφ′ όσον παρέλθει 6ετία από την τέλεση του αδικήματος, οι πλαστογράφοι πτυχίων αθωώνονται.»