Ο αμερικανός ηθοποιός Ρομπ Ντιλέινι προσπαθεί να συνεχίσει τη ζωή του κουβαλώντας το αβάσταχο πένθος για την απώλεια του μόλις δυο ετών γιου του, από καρκίνο στον εγκέφαλο.
Σε μια συνέντευξή του στο Desert Island Discs του Radio 4 του BBC, μοιράστηκε τις σκέψεις και τα συναισθήματά του για την τραγωδία που βίωσε ο ίδιος και όλη η οικογένειά του.
Από τα πράγματα που είπε είναι πως μια από τις βασικές επιθυμίες του είναι να μπορέσει να αγοράσει το σπίτι μέσα στο οποίο ο γιος του άφησε την τελευταία του πνοή, το 2018.
Όπως είπε, έχει επικοινωνήσει με τον ιδιοκτήτη και του έχει πει: ″Αν ποτέ θελήσετε να το πουλήσετε, ενημερώστε με πρώτα γιατί θα ήθελα να το αγοράσω”.
Έτσι, ”όταν θα είμαι 81 ετών, θα μπορώ να κουρνιάσω εδώ και να πεθάνω. Εδώ που είναι το δωμάτιο όπου πέθανε ο γιός μου αλλά και αυτό στο οποίο γεννήθηκε το δεύτερο παιδί μου”.
Πριν πεθάνει ο Χένρι, οι γονείς του του είπαν ότι περίμεναν τον μικρό του αδερφό.
Ο ηθοποιός The Catastrophe και Deadpool 2 είπε: ”Έπρεπε να ξέρει ότι αυτή η οικογένεια που τον αγαπούσε ήταν ζωντανή και μεγάλωνε και ότι υπήρχε κάποιος στον οποίο θα λέγαμε για αυτόν. Ξέραμε ότι δεν θα βρίσκονταν παράλληλα σε αυτή την Γη αλλά ο μικρότερος αδελφός του Χένρι γεννήθηκε στο ίδιο δωμάτιο που πέθανε εκείνος. Στο σαλόνι μας”.
Ο 47χρονος ηθοποιός είπε ακόμη πως ο ίδιος και η σύζυγός του είχαν σκεφτεί να φύγουν από το Λονδίνο αλλά συνέχισαν τελικά να ζουν στην πόλη λόγω των αναμνήσεων που είχαν από τη ζωή τους με τον Χένρι.
″Για πάρα πολλούς λόγους, μείναμε, ένας από τους οποίους είναι ότι μου αρέσει να πηγαίνω να βάζω τα χέρια μου στις τσουλήθρες στην παιδική χαρά όπου έπαιζε ο Χένρι”.
Πρόσθεσε μάλιστα ότι μερικές φορές συναντά τυχαία τις νοσοκόμες που φρόντιζαν τον γιο του, τονίζοντας πως τον είχαν φροντίσει εξαιρετικά. Στο παρελθόν μάλιστα είχε περιγράψει το ΕΣΥ στην χώρα ως ”το αποκορύφωμα των ανθρώπινων επιτευγμάτωνν” τονίζοντας πως η οικογένειά του έλαβε πραγματικά απίστευτη” φροντίδα όταν Χένρι ήταν άρρωστος.
Ο Ντιλέινι πίστευε πάντως ότι θα δυσκολευόταν με τη γέννηση του μικρότερου γιου του αφού, όπως είπε η καρδιά του είχε γίνει ”κομμάτια και είχε διαλυθεί σε αλάτι (δάκρυα)”.
Αλλά, όπως είπε, ”το νανοδευτερόλεπτο που βγήκε από το σώμα της γυναίκας μου, τον κοίταξα και άρχισα να κλαίω...ήμουν τόσο ”ερωτευμένος” μαζί του και ήθελα απλώς να τον μυρίσω, να τον σφίξω, να τον αγαπάω απελπισμένα”.
″Και μετά πρέπει να νιώσεις και να τιμήσεις τον πόνο σου. Πρέπει να πονέσεις, δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτόν. Όταν έρχονται τα συναισθήματα είναι καλύτερο να τα αφήσεις”.