Ένας νέος τύπος ανθρώπου, «ο τεχνάνθρωπος», αρχίζει να προβάλλεται. Ένας υβριδικός «άνθρωπος» ο sapiens cyborg και υπό τη μορφή των «robot», των μηχανών δηλαδή που μιμούνται ανθρώπινες λειτουργίες, φαίνεται ότι είναι πλέον γεγονός. Ο «μηχανάνθρωπος» αυτός, με νοητικές δυνατότητες, αποτελεί μια ανατέλλουσα «προσωπικότητα», η οποία τείνει να γίνει μία κοινωνική πραγματικότητα, σε σύντομο χρονικό διάστημα, όπως όλα δείχνουν.
Πολλοί αντιμετωπίζουν διστακτικά την προβαλλόμενη παρουσία του υβριδικού «ανθρώπου» και άλλοι φοβικά. Υπάρχει όμως άλλος τρόπος αντιμετώπισης του;
Πρίν όμως από την αποδοχή ή την απόρριψη, τίθενται ορισμένα ερωτήματα.
Μπορεί ο sapiens cyborg, ο κυβερνοάνθρωπος, ο «άνθρωπος» που φαίνεται ότι αποτελείται από βιολογικά και τεχνολογικά στοιχεία, τα οποία επηρεάζουν τη συνείδησή του, τις γνωστικές του λειτουργίες και τα συναισθήματά του, να απαντά στα ερωτήματα «τίς έστιν αλήθεια» και «τι έστιν αλήθεια» (Ιωάν. ιη΄ 38);
Μπορεί ο κυβερνοάνθρωπος να επιλέξει τη συνάντηση του με τον «άλλον» ελεύθερα, χωρίς να εξέρχεται προς αναζήτηση τού «τί» τής αλήθειας;
Μπορεί η ιδιοκατασκευή του να του παρέχει τη δυνατότητα να επιλέγει ανάμεσα σε αφηρημένες διανοητικές αλήθειες και σε συγκεκριμένα άτομα;
Μπορεί ο sapiens cyborg να γνωρίζει την αλήθεια ως πρόσωπο και όχι ως αφηρημένες ιδέες, λογικά σχήματα, τεχνολογικές ιδέες, ακόμη και ως θρησκευτικές ή μεταφυσικές πεποιθήσεις;
Μπορεί ο κυβερνοάνθρωπος να ερωτεύεται και να αναπτύσσει σχέσεις;
Μια καταφατική απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα δεν είναι εύκολη υπόθεση, γιατί με τον sapiens cyborg τίθενται κάθε φορά και καινούργια ερωτήματα, κυρίως οντολογίας και όχι ηθικής, εξαιτίας της προοδευτικής εξέλιξής του.
Με τον sapiens cyborg καθορίζεται μια νέα τεχνολογική ταυτότητα, η οποία προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα «τι είναι άνθρωπος» στη βάση ενός υβριδικού τύπου ανθρώπου, ο οποίος όμως είναι ένα εξελιγμένο και υπερσύγχρονο «κατευθυνόμενο res», χωρίς σωματικότητα, νόηση και βούληση. Μία μηχανή, της οποίας τα χαρακτηριστικά καθορίζονται από έναν χρηστικό «αλγόριθμο», με τον οποίο δεν προσδιορίζεται μόνο το «τι είναι ο άνθρωπος» αλλά και το «πως είναι ο άνθρωπος», ο οποίος «αλγόριθμος» κατευθύνει τον τρόπο και την ποιότητα των σχέσεων του sapiens cyborg, γι’ αυτό και οι σχέσεις του αυτές δεν είναι αποτέλεσμα της φύσης ή της βούλησης του αλλά μιάς τεχνολογικής διαδικασίας. Ακροβατεί ο sapiens cyborg σ’ ένα τεντωμένο σχοινί, αυτό της υπαρξιακής ελευθερίας, στο οποίο καλείται να ισορροπήσει μεταξύ των νοητικών δυνατοτήτων του (intelligence) και της έννοιας της «άτμητης» σωματικότητας του.
Καμμία «εικόνα» «ανθρώπου» ή κλωνοποιημένο τεχνολογικό αντίγραφο δεν μπορεί να αντικαταστήσει το «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού» δημιούργημα, το ελεύθερο από κάθε υβριδική παραμόρφωση και χειραγώγηση.