Δεν είναι τόσο που πεθαίνουμε
Είναι που πεθαίνουμε ηλίθιοι
πιστεύοντας ως την παραμονή
πως ναι, πάμε καλύτερα
Έφη C. Νικολούδη, Ο καθρέφτης στην είσοδο
Προφανώς ο απλός πολίτης θλίβεται κι αγανακτεί, όχι μόνο για τα αθώα θύματα της τραγωδίας των Τεμπών, αλλά και γιατί ο ίδιος πίστεψε τα μεγάλα λόγια, ότι δηλαδή η χώρα μεταρρυθμίζεται και είναι ασφαλής.
Από την ελπίδα της Μεταμνημονιακής εποχής στο αίσθημα αβοηθησίας της meta Επιτελικής Ελλάδας δύο τρένων σύγκρουση. Από το Ποτέ Ξανά στο Πάλι τα Ίδια.
Κι όμως μέσα σ’αυτό το κυβερνητικοδιοικητικό χάος και τη γενικευμένη αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, κάποιοι προσπαθούν να σηκώσουν όρθια την ηθικά ακρωτηριασμένη κοινωνία μας. Δεν αναφέρομαι στους επώνυμους που σκέφτονται τις εκλογές, τις πλατείες, τις δημοσκοπήσεις, τα ποσοστά ή τις οικονομικές επιπτώσεις. Αναφέρομαι σε εκείνους που πονάνε χωρίς κραυγές, χωρίς την ασφάλεια των “ευαίσθητων αναλυτών”. Σ’ εκείνους που παρηγορούν και παρηγορούνται σιωπηλά, αρνούμενοι τα ευπώλητα κομματικά σενάρια και τα απόλυτα θεωρητικά αφηγήματα ατόμων συναισθηματικά αποστεωμένων λόγω ιδεολογικής βεβαιότητας.
Το δικαίωμα στη ζωή ανήκει σε όλους και στον καθένα ξεχωριστά. Εθνικό τραύμα δεν αποτελεί η συγ-κίνηση των ολίγων, η υποκρισία των τηλεοπτικών αστέρων, το βόλεμα των αντισυστημικών, η βία των συν-ενόχων ή οι συμβιβασμοί και συμψηφισμοί των περισσοτέρων
Εθνικό τραύμα είναι η συνειδητοποίηση ότι η διαβίωση, η συμβίωση και η επιβίωση στη σημερινή Ελλάδα είναι σχεδόν αβίωτες.
ΥΓ. “Παράξενο. Δεν τελείωσα. Δεν πέθανα ακόμα”
[Έφη C. Νικολούδη]